Eb ch. 13

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Snorri Þorgrímsson var þá fjórtán vetra er hann fór utan með
fóstbræðrum sínum, Þorleifi kimba og Þóroddi. Börkur hinn
digri, föðurbróðir hans, galt honum fimm tigu silfurs til
utanferðar.

Þeir urðu vel reiðfari og komu til Noregs um haustið. Þeir
voru um veturinn á Rogalandi. Snorri var með Erlingi
Skjálgssyni á Sóla og var Erlingur vel til hans því að þar
hafði verið forn vinátta með hinum fyrrum frændum þeirra,
Hörða-Kára og Þórólfi Mostrarskegg.

Um sumarið eftir fóru þeir til Íslands og urðu síðbúnir. Þeir
höfðu harða útivist og komu litlu fyrir vetur í Hornafjörð.

En er þeir bjuggust frá skipi, Breiðfirðingarnir, þá skaust
þar mjög í tvö horn um búnað þeirra Snorra og Þorleifs kimba.
Þorleifur keypti þann hest er hann fékk bestan. Hann hafði og
steindan söðul allglæsilegan. Hann hafði búið sverð og
gullrekið spjót, myrkblán skjöld og mjög gylltan, vönduð öll
klæði. Hann hafði þar og til varið mjög öllum sínum
fararefnum. En Snorri var í svartri kápu og reið svörtu
merhrossi góðu. Hann hafði fornan trogsöðul og vopn lítt til
fegurðar búin. Búnaður Þórodds var þar á milli.

Þeir riðu austan um Síðu og svo sem leið liggur vestur til
Borgarfjarðar og svo vestur um Flötu og gistu í Álftafirði.

Eftir það reið Snorri til Helgafells og ætlar þar að vera um
veturinn. Börkur tók því fálega og höfðu menn það mjög að
hlátri um búnað hans. Tók Börkur svo á að honum hefði
óheppilega með féið farist er öllu var eytt.

Það var einn dag öndverðan vetur að Helgafelli að þar gengu
inn tólf menn alvopnaðir. Þar var Eyjólfur hinn grái, frændi
Barkar, sonur Þórðar gellis. Hann bjó í Otradal vestur í
Arnarfirði.

En er þeir voru að tíðindum spurðir þá sögðu þeir dráp Gísla
Súrssonar og þeirra manna er látist höfðu fyrir honum áður
hann féll. Við þessi tíðindi varð Börkur allgleymur og bað
Þórdísi og Snorra að þau skyldu fagna Eyjólfi sem best, þeim
manni er svo mikla skömm hafði rekið af höndum þeim frændum.

Snorri lét sér fátt um finnast um þessi tíðindi en Þórdís
segir að þá var vel fagnað "ef grautur er gefinn Gíslabana."

Börkur svarar: "Eigi hlutast eg til málsverða."

Börkur skipar Eyjólfi í öndvegi en förunautum hans utar frá
honum. Þeir skutu vopnum sínum á gólfið. Börkur sat innar frá
Eyjólfi en þá Snorri.

Þórdís bar innar grautartrygla á borð og hélt með á spónum og
er hún setti fyrir Eyjólf þá féll niður spónn fyrir henni.
Hún laut niður eftir og tók sverð hans Eyjólfs og brá skjótt
og lagði síðan upp undir borðið og kom í lær Eyjólfi en
hjaltið nam við borðinu og varð þó sárið mikið. Börkur hratt
fram borðinu og sló til Þórdísar. Snorri hratt Berki svo að
hann féll við en tók til móður sinnar og setti hana niður hjá
sér og kvað ærnar skapraunir hennar þótt hún væri óbarin.
Eyjólfur hljóp upp og hans menn og hélt þar maður á manni.

Þar urðu þær málalyktir að Börkur seldi Eyjólfi sjálfdæmi og
gerði hann mikið fé sér til handa fyrir áverkann. Fór hann
við það í brott. Af þessu óx mjög óþokki með þeim Berki og
Snorra.