Eir ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

En er vora tók geta þeir að líta einn morgun snemma að
fjöldi húðkeipa reri sunnan fyrir nesið, svo margir sem kolum
væri sáð og var þó veift á hverju skipi trjánum.

Þeir brugðu þá skjöldum upp og tóku kaupstefnu sín á millum
og vildi það fólk helst kaupa rautt klæði. Þeir vildu og
kaupa sverð og spjót en það bönnuðu þeir Karlsefni og Snorri.
Þeir höfðu ófölvan belg fyrir klæðið og tóku spannarlangt
klæði fyrir belg og bundu um höfuð sér og fór svo um stund.
En er minnka tók klæðið þá skáru þeir í sundur svo að eigi
var breiðara en þvers fingrar breitt. Gáfu þeir Skrælingjar
jafnmikið fyrir eða meira.

Það bar til að griðungur hljóp úr skógi er þeir Karlsefni
áttu og gall hátt við. Þeir fælast við Skrælingjar og hlaupa
út á keipana og reru suður fyrir land. Varð þá ekki vart við
þá þrjár vikur í samt.

En er sjá stund var liðin sjá þeir sunnan fara mikinn fjölda
skipa Skrælingja svo sem straumur stæði. Var þá veift trjánum
öllum rangsælis og ýla allir Skrælingjar hátt upp. Þá tóku
þeir rauða skjöldu og báru í mót.

Gengu þeir þá saman og börðust. Varð þar skothríð hörð. Þeir
höfðu og valslöngur Skrælingjar.

Það sjá þeir Karlsefni og Snorri að þeir færðu upp á stöngum
Skrælingjarnir knött mikinn og blán að lit og fló upp á land
yfir liðið og lét illilega við þar er niður kom.

Við þetta sló ótta miklum yfir Karlsefni og á lið hans svo að
þá fýsti einskis annars en halda undan og upp með ánni því að
þeim þótti lið Skrælingja drífa að sér öllum megin og létta
eigi fyrr en þeir koma til hamra nokkurra. Veittu þeir þar
viðtöku harða.

Freydís kom út og sá er þeir héldu undan. Hún kallaði: "Hví
rennið þér undan slíkum auvirðismönnum, svo gildir menn er
mér þætti líklegt að þér mættuð drepa þá svo sem búfé? Og ef
eg hefði vopn þætti mér sem eg mundi betur berjast en
einnhver yðvar."

Þeir gáfu öngvan gaum hvað sem hún sagði. Freydís vildi
fylgja þeim og varð hún heldur sein því að hún var eigi heil.
Gekk hún þá eftir þeim í skóginn en Skrælingjar sækja að
henni. Hún fann fyrir sér mann dauðan, Þorbrand Snorrason, og
stóð hellusteinn í höfði honum. Sverðið lá hjá honum og hún
tók það upp og býst að verja sig með. Þá koma Skrælingjar að
henni. Hún tekur brjóstið upp úr serkinum og slettir á
sverðið. Þeir fælast við og hlaupa undan og á skip sín og
héldu á brottu. Þeir Karlsefni finna hana og lofa happ
hennar.

Tveir menn féllu af Karlsefni en fjórir af Skrælingjum en þó
urðu þeir Karlsefni ofurliði bornir. Fara þeir nú til búða
sinna og íhuga hvað fjölmenni það var er að þeim sótti á
landinu. Sýnist þeim nú að það eina mun liðið hafa verið er á
skipunum kom an annað liðið mun hafa verið þversýningar.

Þeir Skrælingjar fundu og mann dauðan og lá öx hjá honum.
Einn þeirra tók upp öxina og höggur með tré og þá hver að
öðrum og þótti þeim vera gersemi og bíta vel. Síðan tók einn
og hjó í stein og brotnaði öxin. Þótti honum þá öngu nýt er
eigi stóð við grjótinu og kastaði niður.

Þeir þóttust nú sjá þótt þar væru landskostir góðir að þar
mundi jafnan ófriður og ótti á liggja af þeim er fyrir
bjuggu.

Síðan bjuggust þeir á brottu og ætluðu til síns lands og
sigldu norður fyrir landið og fundu fimm Skrælingja í
skinnhjúpum, sofnaða, nær sjó. Þeir höfðu með sér stokka og í
dýramerg, dreyra blandinn. Þóttust þeir Karlsefni það skilja
að þessir menn myndu hafa verið gervir brott af landinu. Þeir
drápu þá. Síðan fundu þeir Karlsefni nes eitt og á fjölda
dýra. Var nesið að sjá sem mykiskán væri af því að dýrin lágu
þar um næturnar.

Nú koma þeir Karlsefni aftur í Straumsfjörð og voru þar fyrir
alls gnóttir þess er þeir þurftu að hafa.

Það er sumra manna sögn að þau Bjarni og Guðríður hafi þar
eftir verið og tíu tigir manna með þeim og hafi eigi farið
lengra, en þeir Karlsefni og Snorri hafi suður farið og
fjórir tigir manna með þeim og hafi eigi lengur verið í Hópi
en vart tvo mánuði og hafi sama sumar aftur komið.

Karlsefni fór þá einu skipi að leita Þórhalls veiðimanns en
annað liðið var eftir og fóru þeir norður fyrir Kjalarnes og
ber þá fyrir vestan fram og var landið á bakborða þeim. Þar
voru þá eyðimerkur einar allt að sjá fyrir þeim og nær hvergi
rjóður í. Og er þeir höfðu lengi farið fellur á af landi ofan
úr austri og í vestur. Þeir lögðu inn í árósinn og lágu við
hinn syðra bakkann.