Eir ch. 8

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Á því léku miklar umræður um veturinn í Brattahlíð að þar
voru mjög töfl uppi höfð og sagnaskemmtan og margt það er til
híbýlabótar mátti vera. Ætluðu þeir Karlsefni og Snorri að
leita Vínlands og töluðu menn margt um það. En því lauk svo
að þeir Karlsefni og Snorri bjuggu skip sitt og ætluðu að
leita Vínlands um sumarið. Til þeirrar ferðar réðust þeir
Bjarni og Þórhallur með skip sitt og það föruneyti er þeim
hafði fylgt.

Maður hét Þorvarður. Hann átti Freydísi, dóttur Eiríks rauða
laungetna. Hann fór með þeim og Þorvaldur son Eiríks og
Þórhallur er var kallaður veiðimaður. Hann hafði lengi verið
í veiðiförum með Eiríki um sumrum og hafði hann margar
varðveislur. Þórhallur var mikill vexti, svartur og
þurslegur. Hann var heldur við aldur, ódæll í skapi,
hljóðlyndur, fámálugur hversdaglega, undirförull og þó
atmælasamur og fýstist jafnan hins verra. Hann hafði lítt við
trú blandast síðan hún kom á Grænland. Þórhallur var lítt
vinsældum horfinn en þó hafði Eiríkur lengi tal af honum
haldið. Hann var á skipi með þeim Þorvaldi því að honum var
víða kunnigt í óbyggðum. Þeir höfðu það skip er Þorbjörn
hafði út þangað og réðust til ferðar með þeim Karlsefni og
voru þar flestir grænlenskir menn á. Á skipum þeirra voru
fjórir tigir manna annars hundraðs.

Sigldu þeir undan síðan til Vestribyggðar og til Bjarneyja.
Sigldu þeir þaðan undan Bjarneyjum norðan veður. Voru þeir
úti tvö dægur. Þá fundu þeir land og reru fyrir á bátum og
könnuðu landið og fundu þar hellur margar og svo stórar að
tveir menn máttu vel spyrnast í iljar. Melrakkar voru þar
margir. Þeir gáfu nafn landinu og kölluð Helluland.

Þá sigldu þeir norðan veður tvö dægur og var þá land fyrir
þeim og var á skógur mikill og dýr mörg. Ey lá í landsuður
undan landinu og fundu þeir þar bjarndýr og kölluðu Bjarney
en landið kölluðu þeir Markland. Þar er skógurinn.

Þá er liðin voru tvö dægur sjá þeir land og þeir sigldu undir
landið. Þar var nes er þeir komu að. Þeir beittu með landinu
og létu landið á stjórnborða. Þar var öræfi og strandir
langar og sandar. Fara þeir á bátum til lands og fundu þar á
nesinu kjöl af skipi og köllu þar Kjalarnes. Þeir gáfu og
nafn ströndunum og köllu Furðustrandir því að langt var með
að sigla. Þá gerðist vogskorið landið og héldu þeir skipunum
að vogunum.

Það var þá er Leifur var með Ólafi konungi Tryggvasyni og
hann bað hann boða kristni á Grænlandi og þá gaf konungur
honum tvo menn skoska. Hét karlmaðurinn Haki en konan Hekja.
Konungur bað Leif taka til þessara manna ef hann þyrfti
skjótleiks við því að þau voru dýrum skjótari. Þessa menn
fengu þeir Leifur og Eiríkur til fylgdar við Karlsefni.

En er þeir höfðu siglt fyrir Furðustrandir þá létu þeir hina
skosku menn á land og báðu þau hlaupa í suðurátt og leita
landskosta og koma aftur áður þrjú dægur væru liðin. Þau voru
svo búin að þau höfðu það klæði er þau kölluð kjafal. Það var
svo gert að hötturinn var á upp og opið að hliðum og engar
ermar á og hneppt í milli fóta. Hélt þar saman hnappur og
nesla en ber voru annars staðar.

Þeir köstuðu akkerum og lágu þar þessa stund. Og er þrír
dagar voru liðnir hljópu þau af landi ofan og hafði annað
þeirra í hendi vínber en annað hveiti sjálfsáið. Sagði
Karlsefni að þau þóttust fundið hafa landskosti góða.

Tóku þeir þau á skip sitt og fóru leiðar sinnar þar til er
varð fjarðskorið. Þeir lögðu skipunum inn á fjörðinn. Þar var
ey ein út fyrir og voru þar straumar miklir og um eyna. Þeir
kölluð hana Straumsey. Fugl var þar svo margur að trautt
mátti fæti niður koma í milli eggjanna.

Þeir héldu inn með firðinum og kölluðu hann Straumsfjörð og
báru farminn af skipunum og bjuggust þar um. Þeir höfðu með
sér alls konar fé og leituðu sér þar landsnytja. Fjöll voru
þar og fagurt var þar um að litast. Þeir gáðu einskis nema að
kanna landið. Þar voru grös mikil.

Þar voru þeir um veturinn og gerðist vetur mikill en ekki
fyrir unnið og gerðist illt til matarins og tókust af
veiðarnar. Þá fóru þeir út í eyna og væntu að þar mundi gefa
nokkuð af veiðum eða rekum. Þar var þó lítið til matfanga en
fé þeirra varð þar vel. Síðan hétu þeir á guð að hann sendi
þeim nokkuð til matfanga og var eigi svo brátt við látið sem
þeim var annt til.

Þórhallur hvarf á brott og gengu menn að leita hans. Stóð það
yfir þrjú dægur í samt. Á hinu fjórða dægri fundu þeir
Karlsefni og Bjarni hann Þórhall á hamargnípu einni. Hann
horfði í loft upp og gapti hann, bæði augum og munni og
nösum, og klóraði sér og klípti sig og þuldi nokkuð. Þeir
spurðu hví hann væri þar kominn. Hann kvað það öngu skipta.
Bað hann þá ekki það undrast, kveðst svo lengst lifað hafa að
þeir þurftu eigi ráð fyrir honum að gera. Þeir báðu hann fara
heim með sér. Hann gerði svo.

Litlu síðar kom þar hvalur og drifu menn til og skáru hann en
þó kenndu menn eigi hvað hval það var. Karlsefni kunni mikla
skyn á hvalnum og kenndi hann þó eigi. Þenna hval suðu
matsveinar og átu af og varð þó öllum illt af.

Þá gengur Þórhallur að og mælti: "Var eigi svo að hinn
rauðskeggjaði varð drjúgari enn Kristur yðvar? Þetta hafði eg
nú fyrir skáldskap minn er eg orti um Þór fulltrúann. Sjaldan
hefir hann mér brugðist."

Og er menn vissu þetta vildu öngvir nýta og köstuðu fyrir
björg ofan og sneru sínu máli til guðs miskunnar. Gaf þeim þá
út að róa og skorti þá eigi birgðir.

Um vorið fara þeir inn í Straumsfjörð og höfðu föng af
hvorutveggja landinu, veiðar af meginlandinu, eggver og
útróðra af sjónum.