Eg ch. 69

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Egill fékk ógleði mikla eftir jólin, svo að hann kvað eigi
orð; og er Arinbjörn fann það, þá tók hann ræðu við Egil og
spurði, hverju það gegndi, ógleði sú, er hann hafði; "vil
eg," segir hann, "að þú látir mig vita, hvort þú ert sjúkur,
eða ber annað til; megum vér þá bætur á vinna."

Egill segir: "Engar hefi eg kvellisóttir, en áhyggjur hefi eg
miklar um það, hversu eg skal ná fé því, er eg vann til, þá
er eg felldi Ljót hinn bleika norður á Mæri. Mér er sagt, að
ármenn konungs hafi það fé allt upp tekið og kastað á konungs
eigu. Nú vil eg þar til hafa þitt liðsinni um þessa
fjárheimtu."

Arinbjörn segir: "Ekki ætla eg það fjarri lands lögum, að þú
eignaðist fé það, en þó þykir mér nú féð fastlega komið; er
konungsgarður rúmur inngangs, en þröngur brottfarar. Hafa oss
orðið margar torsóttar fjárheimtur við ofureflismennina, og
sátum vér þá í meira trausti við konung en nú er, því að
vinátta okkur Hákonar konungs stendur grunnt, þó að eg verði
svo að gera sem fornkveðið orð er, að þá verður eik að fága,
er undir skal búa."

"Þar leikur þó minn hugur á," segir Egill, "ef vér höfum lög
að mæla, að vér freistum; má svo vera, að konungur unni oss
hér af rétts, því að mér er sagt, að konungur sé maður
réttlátur og haldi vel lög þau, er hann setur hér í landi;
telst mér það helst í hug, að eg muni fara á fund konungs og
freista þessa mála við hann."

Arinbjörn segir, að hann var ekki fús þess; "þykir mér, sem
því muni óhægt saman að koma, Egill, kappi þínu og dirfð, en
skaplyndi konungs og ríki hans, því að eg hygg hann vera
engan vin þinn, og þykja honum þó sakar til vera. Vil eg
heldur, að við látum þetta mál niður falla og hefjum eigi
upp; en ef þú vilt það, Egill, þá skal eg heldur fara á fund
konungs með þessi málaleitan."

Egill segir, að hann kynni þess mikla þökk og aufúsu og hann
vill þenna kost gjarna. Hákon var þá á Rogalandi, en stundum
á Hörðalandi; varð ekki torsótt að sækja hans fund; var það
og eigi miklu síðar en ræðan hafði verið.

Arinbjörn bjó ferð sína; var þá gert ljóst fyrir mönnum, að
hann ætlaði til konungs fundar; skipaði hann húskörlum sínum
tvítugsessu, er hann átti. Egill skyldi heima vera; vildi
Arinbjörn eigi, að hann færi. Fór Arinbjörn, þá er hann var
búinn, og fórst honum vel; fann hann Hákon konung og fékk þar
góðar viðtökur.

Og er hann hafði litla hríð dvalist þar, bar hann upp erindi
sín við konung og segir, að Egill Skalla-Grímsson er þar
kominn til lands og hann þóttist eiga fé það allt, er átt
hafði Ljótur hinn bleiki; "er oss svo sagt, konungur, að
Egill muni lög mæla um þetta, en féð hafa tekið upp ármenn
yðrir og kastað á yðvarri eigu; vil eg yður þess biðja,
herra, að Egill nái þar af lögum."

Konungur svarar hans máli og tók seint til orða: "Eigi veit
eg, hví þú gengur með slíku máli fyrir hönd Egils; kom hann
eitt sinn á minn fund, og sagði eg honum, að eg ekki vildi
hér í landi vistir hans af þeim sökum, sem yður er áður
kunnugt. Nú þarf Egill ekki að hefja upp slíkt tilkall við
mig sem við Eirík, bróður minn. En þér, Arinbjörn, er það að
segja, að þú svo megir vera hér í landi, að þú metir eigi
meira útlenda menn en mig eða mín orð, því að eg veit, að
hugir þínir standa þar til, er Haraldur er Eiríksson,
fósturson þinn, og er þér sá kostur bestur að fara til fundar
við þá bræður og vera með þeim, því að mér er mikill grunur
á, að mér muni slíkir menn illir tiltaks, ef það þarf að
reyna um skipti vor sona Eiríks."

Og er konungur tók þessu máli svo þvert, þá sá Arinbjörn, að
ekki myndi tjá að leita þeirra mála við hann; bjóst hann þá
til heimferðar; konungur var heldur styggur og óblíður til
Arinbjarnar, síðan hann vissi erindi hans. Arinbjörn hafði þá
og ekki skaplyndi til að mjúklæta sig við konung um þetta
mál; skildust þeir við svo búið.

Fór Arinbjörn heim og sagði Agli erindislok sín; "mun eg eigi
slíkra mála oftar leita við konung."

Egill varð allófrýnn við þessa sögu, þóttist þar mikils fjár
missa og eigi að réttu.

Fáum dögum síðar var það snemma einn morgun, þá er Arinbjörn
var í herbergi sínu, -- var þar þá ekki margt manna, -- þá
lét hann kalla þangað Egil, og er hann kom þar, þá lét
Arinbjörn lúka upp kistu og reiddi þar úr fjóra tigu marka
silfurs og mælti svo: "Þetta fé geld eg þér, Egill, fyrir
jarðir þær, er Ljótur hinn bleiki hafði átt; þykir mér það
sannlegt, að þú hafir þessi laun af okkur Friðgeiri frændum
fyrir það, er þú leystir líf hans af Ljóti, en eg veit, að þú
lést mín að njóta; er eg því skyldur að láta þig eigi
lögræning af því máli."

Egill tók við fénu og þakkaði Arinbirni; gerðist Egill þá enn
einteiti.