Eg ch. 6

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þórólfur Kveld-Úlfsson og Eyvindur lambi komu um haustið heim
úr víking. Fór Þórólfur til föður síns.

Taka þeir feðgar þá tal sín í milli; spyr Þórólfur eftir,
hvað verið hefir í erindum þeirra manna, er Haraldur sendi
þangað. Kveld-Úlfur sagði, að konungur hafði til þess orð
sent, að Kveld-Úlfur skyldi gerast maður hans eða sonur hans
annar hvor.

"Hvernig svaraðir þú?" kvað Þórólfur.

"Eg sagði svo sem mér var í hug, að eg myndi aldrei ganga á
hönd Haraldi konungi, og svo mynduð þið gera báðir, ef eg
skyldi ráða. Ætla eg, að þær lyktir muni á verða, að vér
munum aldurtila hljóta af þeim konungi."

"Þá verður allmjög á annan veg," sagði Þórólfur, "en mér
segir hugur um, því að eg ætla mig skulu af honum hljóta hinn
mesta frama, og til þess er eg fastráðinn að fara á fund
konungs og gerast hans maður, og það hefi eg sannspurt, að
hirð hans er skipuð afreksmönnum einum. Þykir mér það
allfýsilegt að koma í þeirra sveit, ef þeir vilja við mér
taka. Eru þeir menn haldnir miklu betur en allir aðrir í
þessu landi. Er mér svo frá sagt konungi, að hann sé hinn
mildasti af fégjöfum við menn sína og eigi síður þess ör að
gefa þeim framgang og veita ríki þeim, er honum þykja til
þess fallnir. En mér spyrst á þann veg til um alla þá, er
bakverpast vilja við honum og þýðast eigi hann með vináttu,
sem allir verði ekki að manna; stökkva sumir af landi á
brott, en sumir gerast leigumenn. Þykir mér það undarlegt,
faðir, um svo vitran mann sem þú ert og metnaðargjarnan, er
þú vildir eigi með þökkum taka vegs emd þá, er konungur bauð
þér. En ef þú þykist vera forspár um það, að vér munum hljóta
af konungi þessum ófarnað og hann muni vilja vera vor óvinur,
hví fórstu eigi þá til orustu í móti honum með konungi þeim,
er þú ert áður handgenginn? Nú þykir mér það ósæmilegast að
vera hvorki vinur hans né óvinur."

"Eftir gekk það," kvað Kveld-Úlfur, "er mér bauð hugur um, að
þeir myndu engir sigurför fara, er börðust við Harald lúfu
norður á Mæri. En slíkt sama mun það vera satt, að Haraldur
mun verða að miklum skaða mínum frændum. En þú, Þórólfur,
munt ráða vilja athöfnum þínum. Ekki óttast eg það, þóttú
komir í sveit með hirðmönnum Haralds, að eigi þykir þú
hlutgengur eða jafn hinum fremstum í öllum mannraunum. Varast
þú það, að eigi ætlir þú hóf fyrir þér eða keppist við þér
meiri menn; en eigi muntu fyrir vægja að heldur."

En er Þórólfur bjóst á brott, þá leiddi Kveld-Úlfur hann ofan
til skips, hvarf til hans og bað hann vel fara og bað þá
heila hittast.