Eg ch. 12

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hildiríðarsynir fóru á fund konungs og buðu honum heim til
þriggja nátta veislu. Konungur þekktist boð þeirra og kvað á,
nær hann myndi þar koma. En er að þeirri stefnu kom, þá kom
konungur þar með lið sitt, og var þar ekki fjölmenni fyrir,
en veisla fór fram hið besta; var konungur allkátur.

Hárekur kom sér í ræðu við konung, og kom þar ræðu hans, að
hann spyr um ferðir konungs, þær er þá höfðu verið um
sumarið. Konungur sagði slíkt, er hann spurði, kvað alla menn
hafa sér vel fagnað og mjög hvern eftir föngum sínum.

"Mikill munur," sagði Hárekur, "mun þess hafa verið, að í
Torgum mundi veisla fjölmennust."

Konungur sagði, að svo var.

Hárekur segir: "Það var vís von, því að til þeirrar veislu
var mest aflað, og báruð þér, konungur, þar stórlegar gæfur
til, er svo snerist, að þér komuð í engan lífsháska. Fór það
sem líklegt var, að þú varst vitrastur og hamingjumestur, því
að þú grunaðir þegar, að eigi myndi allt af heilu vera, er þú
sást fjölmenni það hið mikla, er þar var saman dregið. En mér
var sagt, að þú létir allt lið þitt jafnan með alvæpni vera
eða hafðir varðhöld örugg bæði nótt og dag."

Konungur sá til hans og mætli: "Hví mælir þú slíkt, Hárekur,
eða hvað kanntu þar af að segja?"

Hann segir: "Hvort skal eg mæla í orlofi, konungur, það er
mér líkar?"

"Mæltu," segir konungur.

"Það ætla eg," segir Hárekur, "ef þú, konungur, heyrðir hvers
manns orð, er menn mæla heima eftir hugþokka sínum, hver
ákúrun það þykir, er þér veitið öllu mannfólki, að þér þætti
ekki vel vera; en yður er það sannast að segja, konungur, að
alþýðuna skortir ekki annað til mótgangs við yður en dirfð og
forstjóra. En það er ekki undarlegt," sagði hann, "um slíka
menn sem Þórólfur er, að hann þykist um fram hvern mann; hann
skortir eigi afl, eigi fríðleik; hann hefir og hirð um sig
sem konungur; hann hefir morð fjár, þótt hann hefði það eina,
er hann ætti sjálfur, en hitt er meira, að hann lætur sér
jafnheimilt annarra fé sem sitt. Þér hafið og veitt honum
stórar veislur, og var nú búið við, að hann myndi það eigi
vel launa, því að það er yður sannast frá að segja, þá er
spurðist, að þér fóruð norður á Hálogaland með eigi meira
liði en þér höfðuð, þremur hundruðum manna, þá var það hér
ráð manna, að hér skyldi her saman koma og taka þig af lífi,
konungur, og allt lið þitt, og var Þórólfur höfðingi þeirrar
ráðagerðar, því að honum var það til boðið, að hann skyldi
konungur vera yfir Háleygjafylki og Naumdælafylki. Fór hann
síðan út og inn með hverjum firði og um allar eyjar og dró
saman hvern mann, er hann fékk, og hvert vopn, og fór það þá
ekki leynt, að þeim her skyldi stefna í móti Haraldi konungi
til orustu. En hitt er satt, konungur, þótt þér hefðuð lið
nokkuru minna, þá er þér fundust, að búandkörlum skaut skelk
í bringu, þegar þeir sáu sigling yðra. Var þá hitt ráð tekið
að ganga á móti yður með blíðu og bjóða til veislu; en þá var
ætlað, ef þér yrðuð drukknir og lægjuð sofandi, að veita yður
atgöngu með eldi og vopnum, og það til jartegna, ef eg hefi
rétt spurt, að yður var fylgt í kornhlöðu eina, því að
Þórólfur vildi eigi brenna upp stofu sína, nýja og vandaða
mjög. Það var enn til jartegna, að hvert hús var fullt af
vopnum og herklæðum; en þá er þeir fengu engum vélræðum við
yður komið, tóku þeir það ráð, sem helst var til, drápu öllu
á dreif um þessa fyrirætlan. Ætla eg það alla kunna að dylja
þessa ráða, því að fáir hygg eg, að sig viti saklausa, ef hið
sanna kemur upp. Nú er það mitt ráð, konungur, að þú takir
Þórólf til þín og látir hann vera í hirð þinni, bera merki
þitt og vera í stafni á skipi þínu; til þess er hann fallinn
allra manna best. En ef þú vilt, að hann sé lendur maður, þá
fá honum veislur suður í Fjörðum; þar er ætterni hans allt;
megið þér þá sjá yfir, að hann gerist eigi of stór. En fá hér
sýslu á Hálogalandi í hönd þeim mönnum, er hófsmenn séu og
yður munu með trúleik þjóna og hér eiga kyn, og þeirra
frændur hafa hér áður haft þvílíkt starf. Skulum við bræður
vera búnir og boðnir til slíks, sem þér viljið okkur til
nýta. Hafði faðir okkar hér lengi konungssýslu; varð honum
það vel í höndum. Eru yður, konungur, vandsettir hér menn
yfir til forráða, því að þér munuð hér sjaldan koma sjálfir.
Hér er lítið landsmegin til þess, að þér farið með her
yðvarn, og munuð það eigi oftar gera að fara hingað með fáu
liði, því að hér er ótryggt lið margt."

Konungur reiddist mjög við ræður þessar og mælti þó
stillilega, sem hann var vanur jafnan, þá er hann frétti þau
tíðindi, er mikils voru verð. Hann spurði þá, hvort Þórólfur
væri heima í Torgum.

Hárekur sagði, að þess var engi von - "er Þórólfur svo viti
borinn, að hann mundi kunna sér að vera eigi fyrir liði yðru,
konungur, því að honum mundi þess von, að eigi skyldu allir
svo haldinorðir, að þú, konungur, myndir eigi var verða við
þessi tíðindi; fór hann norður í Álöst, þegar er hann spurði,
að þér voruð norðan á leið."

Konungur ræddi fátt um þessi tíðindi fyrir mönnum, en fannst
það á, að hann myndi trúnað á festa þessa orðræðu, er honum
var sagt. Fór konungur síðan ferðar sinnar. Leiddu
Hildiríðarsynir hann virðulega á brott með gjöfum, en hann
hét þeim vináttu sinni. Þeir bræður gáfu sér erindi inn í
Naumudal og fóru svo í svig við konung, að þeir hittu hann að
öðru hverju. Tók hann jafnan vel máli þeirra.