Eg ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Haraldur konungur fór það sumar á Hálogaland, og voru gerðar
veislur í móti honum, bæði þar er hans bú voru, og svo gerðu
lendir menn og ríkir bændur.

Þórólfur bjó veislu í móti konungi og lagði á kostnað mikinn.
Var það ákveðið, nær konungur skyldi þar koma. Þórólfur bauð
þangað fjölda manns og hafði þar allt hið besta mannval, það
er kostur var. Konungur hafði nær þrjú hundruð manna, er hann
kom til veislunnar, en Þórólfur hafði fyrir fimm hundruð
manna. Þórólfur hafði látið búa kornhlöðu mikla, er þar var,
og látið leggja bekki í og lét þar drekka, því að þar var
engi stofa svo mikil, er það fjölmenni mætti allt inni vera;
þar voru og festir skildir umhverfis í húsinu.

Konungur settist í hásæti; en er alskipað var hið efra og hið
fremra, þá sást konungur um og roðnaði og mælti ekki, og
þóttust menn finna, að hann var reiður. Veisla var hin
prúðlegasta og öll föng hin bestu; konungur var heldur ókátur
og var þar þrjár nætur, sem ætlað var.

Þann dag, er konungur skyldi brott fara, gekk Þórólfur til
hans og bað, að þeir skyldu fara ofan til strandar; konungur
gerði svo; þar flaut fyrir landi dreki sá, er Þórólfur hafði
gera látið, með tjöldum og öllum reiða. Þórólfur gaf konungi
skipið og bað, að konungur skyldi svo virða sem honum hafði
til gengið, að hann hafði fyrir því haft fjölmenni svo mikið,
að það væri konungi vegsemd, en ekki fyrir kapps sakir við
hann. Konungur tók þá vel orðum Þórólfs og gerði sig þá
blíðan og kátan; lögðu þá og margir góð orð til, sögðu sem
satt var, að veislan var hin vegsamlegasta og útleiðslan hin
skörulegasta og konungi var styrkur mikill að slíkum mönnum;
skildust þá með kærleik miklum.

Fór konungur norður á Hálogaland, sem hann hafði ætlað, og
sneri aftur suður, er leið á sumarið; fór þá enn að veislum,
þar sem fyrir honum var búið.