Eg ch. 13

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorgils gjallandi hét maður; hann var heimamaður Þórólfs og
hafði af honum mesta virðing húskarla hans; hann hafði fylgt
Þórólfi, þá er hann var í víking, var þá stafnbúi hans og
merkismaður. Þorgils hafði verið í Hafursfirði í liði Haralds
konungs og stýrði þá skipi því, er Þórólfur átti og hann
hafði haft í víking; Þorgils var rammur að afli og hinn mesti
hreystimaður. Konungur hafði veitt honum vingjafir eftir
orustu og heitið vináttu sinni. Þorgils var forstjóri fyrir
búi í Torgum, þá er Þórólfur var eigi heima; hafði Þorgils þá
þar ráð.

En er Þórólfur hafði heiman farið, þá hafði hann til greitt
finnskatt þann allan, er hann hafði haft af fjalli og
konungur átti, og fékk í hendur Þorgísli og bað hann færa
konungi, ef hann kæmi eigi heim áður, um það er konungur færi
norðan og suður um. Þorgils bjó byrðing mikinn og góðan, er
Þórólfur átti, og bar þar á skattinn og hafði nær tuttugu
mönnum; sigldi suður eftir konungi og fann hann inn í
Naumudal.

En er Þorgils kom á fund konungs, þá bar hann konungi kveðju
Þórólfs og sagði, að hann fór þar með finnskatt þann, er
Þórólfur sendi honum.

Konungur sá til hans og svarar engu, og sáu menn, að hann var
reiður.

Gekk þá Þorgils á brott og ætlaði að fá betra dagráð að tala
við konung; hann kom á fund Ölvis hnúfu og sagði honum allt,
sem farið hafði, og spurði, ef hann vissi nokkuð til, hverju
gegndi.

"Eigi veit eg það," sagði hann; "hitt hefi eg fundið, að
konungur þagnar hvert sinn, er Þórólfs er getið, síðan er vér
vorum í Leku, og grunar mig af því, að hann muni rægður vera.
Það veit eg um Hildiríðarsonu, að þeir eru löngum á einmælum
við konung, en það er auðfundið á orðum þeirra, að þeir eru
óvinir Þórólfs; en eg mun þessa brátt vís verða af konungi."

Síðan fór Ölvir til fundar við konung og mælti: "Þorgils
gjallandi er hér kominn, vinur yðvar, með skatt þann, er
kominn er af Finnmörk og þér eigið, og er skatturinn miklu
meiri en fyrr hefir verið og miklu betri vara; er honum títt
um ferð sína; ger svo vel, konungur, gakk til og sjá, því að
engi mun séð hafa jafngóða grávöru."

Konungur svarar engu og gekk þó þar, er skipið lá; Þorgils
bar þegar upp vöruna og sýndi konungi. En er konungur sá, að
það var satt, að skatturinn var miklu meiri og betri en fyrr
hafði verið, þá hóf honum heldur upp brún, og mátti Þorgils
þá tala við hann; hann færði konungi bjórskinn nokkur, er
Þórólfur sendi honum, og enn fleiri dýrgripi, er hann hafði
fengið á fjalli. Konungur gladdist þá og spyr, hvað til
tíðinda hefði orðið um ferðir þeirra Þórólfs; Þorgils sagði
honum það allt greinilega.

Þá mælti konungur: "Skaði mikill er það, er Þórólfur skal
eigi vera tryggur mér eða vilja vera banamaður minn."

Þá svöruðu margir, er hjá voru, og allir á eina lund, sögðu,
að vera myndi róg illra manna, ef konungi væri slíkt sagt, en
Þórólfur myndi ósannur að vera. Kom þá svo að konungur kveðst
því mundu heldur af trúa; var konungur þá léttur í öllum
ræðum við Þorgils, og skildust sáttir.

En er Þorgils hitti Þórólf, sagði hann honum allt, sem farið
hafði.