Eg ch. 18

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Sigtryggur snarfari og Hallvarður harðfari hétu bræður tveir;
þeir voru með Haraldi konungi, vikverskir menn. Var móðurætt
þeirra á Vestfold, og voru þeir í frændsemistölu við Harald
konung. Faðir þeirra hafði kyn átt tveim megin Gautelfar;
hann hafði bú átt í Hísing og var maður stórauðugur, en þá
höfðu þeir tekið við arfi eftir föður sinn. Þeir voru fjórir
bræður; hét einn Þórður, og Þorgeir, og voru þeir yngri; þeir
voru heima og réðu fyrir búi. Þeir Sigtryggur og Hallvarður
höfðu sendiferðir konungs allar bæði innan lands og utan
lands og höfðu margar ferðir þær farið, er háskasamlegar
voru, bæði til aftöku manna eða fé upp að taka fyrir þeim
mönnum, er konungur lætur heimferðir veita. Þeir höfðu sveit
mikla um sig; ekki voru þeir vingaðir alþýðu manns, en
konungur mat þá mikils, og voru þeir allra manna best færir
bæði á fæti og á skíðum, svo og í skipförum voru þeir
hvatfærri en aðrir menn; hreystimenn voru þeir og miklir og
forsjálir um flest. Þeir voru þá með konungi, er þetta var
tíðinda.

Um haustið fór konungur að veislum um Hörðaland. Það var einn
dag, að hann lét kalla til sín þá bræður, Hallvarð og
Sigtrygg; en er þeir komu til hans, sagði hann þeim, að þeir
skyldu fara með sveit sína og halda njósn um skip það, sem
Þorgils gjallandi fór með - "og hann hafði í sumar vestur til
Englands. Færið mér skipið og allt það, er á er, nema menn;
látið þá fara í brott leið sína í friði, ef þeir vilja ekki
verja skipið."

Þeir bræður voru þess albúnir, og tók sitt langskip hvor
þeirra; fara síðan að leita þeirra Þorgils og spurðu, að hann
var vestan kominn og hann hafði siglt norður með landi. Þeir
fara norður eftir þeim og hitta þá í Furusundi, kenndu brátt
skipið og lögðu að annað skipið á útborða, en sumir gengu á
land upp og út á skipið að bryggjunum. Þeir Þorgils vissu sér
engis ótta von og vörðust ekki; fundu þeir eigi fyrr en
fjöldi manns var uppi á skipinu með alvæpni og þeir voru
allir handteknir og leiddir síðan á land upp og vopnlausir og
höfðu ekki nema ígangsklæði ein. En þeir Hallvarður skutu út
bryggjunum og slógu strenginum og drógu út skipið, snúa síðan
leið sína og sigldu suður, þar til þess er þeir fundu konung;
færðu honum skipið og allt það, er á var.

En er farmurinn var borinn af skipinu, þá sá konungur, að það
var stórfé og eigi var það lygi, er Hárekur hafði sagt.

En Þorgils og hans félagar fengu sér flutningar, og leita
þeir á fund Kveld-Úlfs og þeirra feðga og sögðu sínar farar
eigi sléttar; fengu þar þó góðar viðtökur.

Sagði Kveld-Úlfur, að þá myndi þar til draga, sem honum hafði
fyrir boðað, að Þórólfur myndi eigi til alls endis gæfu til
bera um vináttu Haralds konungs - "og þætti mér ekki mikils
vert um félát þetta, er Þórólfur hefir misst nú, ef nú færi
eigi hér hið meira eftir. Grunar mig enn sem fyrr, að
Þórólfur muni eigi gerr kunna að sjá efni sín, við ofurefli
slíkt sem hann á að skipta," - og bað Þorgils svo segja
Þórólfi, að - "mitt ráð er það," segir hann, "að hann fari úr
landi á brott, því að vera kann, að hann komi sér betur, ef
hann sækir á hönd Englakonungi eða Danakonungi eða
Svíakonungi."

Síðan fékk hann Þorgísli róðrarskútu eina og þar með reiða
allan, svo tjöld og vistir og allt það, er þeir þurftu til
ferðar sinnar. Síðan fóru þeir og léttu eigi fyrr ferð sinni
en þeir komu norður til Þórólfs og sögðu honum það, er til
tíðinda hafði gerst.

Þórólfur varð vel við skaða sinn, sagði svo, að hann myndi
ekki fé skorta; "er gott félag að eiga við konung."

Síðan keypti Þórólfur mjöl og malt og það annað, er hann
þurfti til framflutningar liði sínu; sagði hann, að húskarlar
myndu vera ekki svo fagurbúnir sem hann hafði ætlað um hríð.

Þórólfur seldi jarðir sínar, en sumar veðsetti hann, en hélt
upp kostnaði öllum sem fyrr; hafði hann þá og ekki færra lið
með sér en hina fyrri vetur, heldur hafði hann nokkuru fleira
manna; svo um veislur og heimboð við vini sína, þá hafði hann
meira efni um það allt en fyrr. Var hann heima þann vetur
allan.