Eg ch. 17

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hildiríðarsynir tóku við sýslu á Hálogalandi; mælti engi
maður í móti fyrir ríki konungs, en mörgum þótti þetta skipti
mjög í móti skapi, þeim er voru frændur Þórólfs eða vinir.
Þeir fóru um veturinn á fjall og höfðu með sér þrjá tigu
manna; þótti Finnum miklu minni vegur að þessum sýslumönnum
en þá er Þórólfur fór; greiddist allt miklu verr gjald það,
er Finnar skyldu reiða.

Þann sama vetur fór Þórólfur upp á fjall með hundrað manna;
fór þá þegar austur á Kvenland og hitti Faravið konung. Gerðu
þeir þá ráð sitt og réðu það að fara á fjall enn sem hinn
fyrra vetur og höfðu fjögur hundruð manna og komu ofan í
Kirjálaland, hljópu þar í byggðir, er þeim þótti sitt færi
vera fyrir fjölmennis sakar, herjuðu þar og fengu of fjár;
fóru þá aftur, er á leið veturinn, upp á mörkina.

Fór Þórólfur heim um vorið til bús síns; hann hafði þá menn í
skreiðfiski í Vogum, en suma í síldfiski, og leitaði alls
konar fanga til bús síns.

Þórólfur átti skip mikið; það var lagt til hafs; það var
vandað að öllu sem mest, steint mjög fyrir ofan sjó; þar
fylgdi segl stafað með vendi blám og rauðum; allur var reiði
vandaður mjög með skipinu. Það skip lætur Þórólfur búa og
fékk til húskarla sína með að fara; lét þar bera á skreið og
húðir og vöru ljósa; þar lét hann og fylgja grávöru mikla og
aðra skinnavöru, þá er hann hafði haft af fjalli, og var það
fé stórmikið. Skipi því lét hann Þorgils gjallanda halda
vestur til Englands að kaupa sér klæði og önnur föng, þau er
hann þurfti. Héldu þeir skipi því suður með landi og síðan í
haf og komu fram á Englandi, fengu þar góða kaupstefnu, hlóðu
skipið með hveiti og hunangi, víni og klæðum, og héldu aftur
um haustið; þeim byrjaði vel, komu að Hörðalandi.

Það sama haust fóru Hildiríðarsynir með skatt og færðu
konungi; en er þeir reiddu skattinn af hendi, þá var konungur
sjálfur við og sá; hann mælti: "Er nú allur skatturinn af
höndum reiddur, sá er þið tókuð við á Finnmörk?"

"Svo er," sögðu þeir.

"Bæði er nú," sagði konungur, "skatturinn miklu minni og verr
af hendi goldinn en þá er Þórólfur heimti, og sögðuð þér, að
hann færi illa með sýslunni."

"Vel er það, konungur," segir Hárekur, "er þú hefir hugleitt,
hversu mikill skattur er vanur að koma af Finnmörk, því að þá
veistu gerr, hversu mikils þér missið, ef Þórólfur eyðir með
öllu Finnskattinum fyrir yður. Vér vorum í vetur þrír tigir
manna á mörkinni, svo sem fyrr hefir verið vandi sýslumanna.
Síðan kom þar Þórólfur með hundrað manna. Spurðum vér það til
orða hans, að hann ætlaði af lífi að taka okkur bræður og
alla þá menn, er okkur fylgdu, og fann hann það til saka, er
þú, konungur, hafðir selt okkur í hendur sýslu þá, er hann
vildi hafa. Sáum vér þann helst vorn kost að firrast fund
hans og forða oss, og komum vér fyrir þá sök skammt frá
byggðum á fjallið, en Þórólfur fór um alla mörkina með her
manns. Hafði hann kaup öll; guldu Finnar honum skatt, en hann
batst í því, að sýslumenn yðrir skyldu ekki koma á mörkina.
Ætlar hann að gerast konungur yfir norður þar, bæði yfir
mörkinni o g Hálogalandi, og er það undur, er þér látið honum
hvatvetna hlýða. Munu hér sönn vitni til finnast um fjárdrátt
þann, er Þórólfur hefir af mörkinni, því að knörr sá, er
mestur var á Hálogalandi, var búinn í vor á Sandnesi, og
kallaðist Þórólfur eiga einn farm allan, þann er á var. Hygg
eg, að nær væri hlaðinn af grávöru, og þar hygg eg að finnast
myndi bjór og safali meiri en það, er Þórólfur færði þér, og
fór með Þorgils gjallandi; ætla eg, að hann hafi siglt vestur
til Englands. En ef þú vilt vita sannindi af þessu, þá haldið
til njósn um ferð Þorgils, þá er hann fer austur, því að eg
hygg, að á ekki kaupskip hafi komið jafnmikið fé á vorum
dögum. Ætla eg það sannast að segja, að þér, konungur, eigið
hvern pening, þann er þar var á."

Þetta sönnuðu förunautar hans allt, er Hárekur sagði, en hér
kunnu engir í móti að mæla.