Eg ch. 22

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Haraldur konungur sat þá á Hlöðum, er þeir Hallvarður fóru á
brott, og þegar jafnskjótt bjóst konungur sem skyndilegast og
gekk á skip sín, og reru þeir inn eftir firði um Skarnssund
og svo um Beitsjó inn til Eldueiðs. Lét hann þar eftir skipin
og fór norður um eiðið til Naumudals, og tók hann þar
langskip, er bændur áttu, og gekk hann þar á með lið sitt;
hafði hann hirð sína og nær þremur hundruðum manna; hann
hafði fimm skip eða sex og öll stór. Þeir tóku andviðri
hvasst og reru nótt og dag, svo sem ganga mátti; nótt var þá
farljós.

Þeir komu aftan dags til Sandness eftir sólarfall og sáu þar
fyrir bænum fljóta langskip mikið og tjaldað yfir. Þar kenndu
þeir skip það, er Þórólfur átti; hafði hann það látið búa og
ætlaði af landi brott, en þá hafði hann heita látið
fararmungát sitt. Konungur bað menn ganga af skipum
gersamlega; lét hann fara upp merki sitt. Skammt var að ganga
til bæjarins, en varðmenn Þórólfs sátu inni við drykkju og
voru eigi gengnir á vörðinn, og var engi maður úti; sat allt
lið inni við drykkju.

Konungur lét slá mannhring um stofuna; lustu þeir þá upp
herópi, og var blásið í konungslúður herblástur. En er þeir
Þórólfur heyra það, hljópu þeir til vopna, því að hvers manns
alvæpni hékk yfir rúmi hans. Konungur lét kalla að stofunni
og bað ganga út konur og ungmenni og gamalmenni, þræla og
mansmenn.

Síðan gekk út Sigríður húsfreyja og með henni konur þær, er
inni voru, og aðrir þeir menn, er útganga var lofuð. Sigríður
spurði eftir, ef þeir væru þar synir Berðlu-Kára; þeir gengu
fram báðir og spurðu, hvað hún vildi þeim.

"Fylgið mér til konungs," sagði hún.

Þeir gerðu svo. En er hún kom til konungs, þá spurði hún:
"Skal nokkuð um sættir tjóa að leita, herra, með ykkur
Þórólfi?"

Konungur svarar: "Vill Þórólfur upp gefast og ganga á vald
mitt til miskunnar, og mun hann halda lífi og limum, en menn
hans munu sæta refsingum, svo sem sakar falla til."

Síðan gekk Ölvir hnúfa til stofunnar og lét kalla Þórólf til
máls við sig; hann sagði honum þann kost, er konungur gerði.

Þórólfur svarar: "Enga vil eg nauðungarsætt taka af konungi;
bið þú konung gefa oss útgöngu; látum þá skeika að sköpuðu."

Ölvir gekk til konungs og sagði, hvers Þórólfur beiddist.

Konungur sagði: "Berið eld að stofunni; ekki vil eg berjast
við þá og týna liði mínu; veit eg, að Þórólfur mun gera oss
mannskaða mikinn, ef vér skulum sækja hann þar, er hann mun
seint að vinna inni, þótt hann hafi lið minna en vér."

Síðan var eldur borinn að stofunni, og sóttist það skjótt,
því að timbrið var þurrt og bræddur viðurinn, en næfrum þakið
um ræfrið. Þórólfur bað menn sína brjóta upp bálkinn, er var
milli stofunnar og forstofunnar, og sóttist það skjótt; en er
þeir náðu timburstokknum, þá tóku svo margir stokkinn einn,
sem á fengu haldið, og skutu öðrum endanum í hyrningina svo
hart, að nafarnar hrutu af fyrir utan, og hljópu í sundur
veggirnir, svo að þar var útgangur mikill. Gekk þar Þórólfur
fyrstur út og þá Þorgils gjallandi og svo hver eftir annan.

Tókst þá bardaginn, og var það um hríð, að stofan gætti á bak
þeim Þórólfi, en er hún tók að brenna, þá sótti eldurinn að
þeim; féll þá og margt lið þeirra. Þá hljóp Þórólfur fram og
hjó til beggja handa, sótti þangað að, er merki konungs var.
Þá féll Þorgils gjallandi. En er Þórólfur kom fram að
skjaldborginni, lagði hann sverði í gegnum þann mann, er
merkið bar.

Þá mælti Þórólfur: "Nú gekk eg þremur fótum til skammt."

Þá stóðu á honum bæði sverð og spjót, en sjálfur konungur
veitti honum banasár, og féll Þórólfur fram á fætur konungi.
Þá kallaði konungur og bað hætta að drepa fleiri menn, og var
þá svo gert.

Síðan bað konungur menn sína fara ofan til skipa. Hann mælti
við Ölvi og þá bræður: "Takið nú Þórólf, frænda ykkarn, og
veitið honum umbúnað sæmilegan og svo öðrum mönnum, er hér
eru fallnir, og veitið þeim gröft, en látið binda sár manna,
þeirra er lífvænir eru, en ekki skal hér ræna, því að þetta
er allt mitt fé."

Síðan gekk konungur ofan til skipanna og flest lið með honum;
en er þeir voru á skip komnir, þá tóku menn að binda sár sín.

Konungur gekk um skipið og leit á sár manna; hann sá, hvar
maður batt svöðusár eitt. Konungur sagði, að ekki hafði
Þórólfur veitt það sár - "og allt bitu honum annan veg
vopnin; fáir ætla eg, að þau bindi sárin, er hann veitti, og
skaði mikill er eftir menn slíka."

En þegar að morgni dags lét konungur draga segl sín og sigldi
suður, sem af tók. En er leið á daginn, þá fundu þeir
konungur róðrarskip mörg í hverju eyjarsundi, og hafði lið
það ætlað til fundar við Þórólf, því að njósnir hans höfðu
verið allt suður í Naumudal og víða um eyjar. Höfðu þeir
orðið vísir, að þeir Hallvarður bræður voru komnir sunnan með
lið mikið og ætluðu að Þórólfi. Höfðu þeir Hallvarður haft
jafnan andviðri, og höfðu þeir dvalist í ýmsum höfnum, til
þess er njósn hafði farið hið efra um land, og höfðu þess
orðið varir njósnarmenn Þórólfs, og hafði þetta herhlaup
fyrir þá sök verið.

Konungur sigldi hraðbyrja, til þess er hann kom í Naumudal;
lét þar skipin eftir, en hann fór landveg í Þrándheim; tók
hann þar skip sín, sem hann hafði eftir látið; hélt þá liðinu
út til Hlaða. Spurðust brátt þessi tíðindi og komu fyrir þá
Hallvarð, þar er þeir lágu; sneru þeir þá aftur til konungs,
og þótti þeirra ferð heldur hæðileg.

Þeir bræður, Ölvir hnúfa og Eyvindur lambi, dvöldust um hríð
á Sandnesi; létu þeir búa um val þann, er þar hafði fallið;
bjuggu þeir um lík Þórólfs eftir siðvenju, svo sem títt var
að búa um lík göfugra manna; settu eftir hann bautasteina.
Þeir létu græða sjúka menn; þeir skipuðu og til bús með
Sigríði; var þar eftir allur fjárafli, en mestur hafði inni
brunnið húsbúnaður og borðbúnaður og klæðnaður manna.

En er þeir bræður voru búnir, þá fóru þeir norðan og komu á
fund Haralds konungs, er hann var í Þrándheimi, og voru með
honum um hríð; þeir voru hljóðir og mæltu fátt við menn.

Það var einn hvern dag, að þeir bræður gengu fyrir konung; þá
mælti Ölvir: "Þess orlofs viljum við bræður þig biðja,
konungur, að þú lofir okkur heimferð til búa okkarra, því að
hér hafa þau tíðindi gerst, er við berum eigi skaplyndi til
að eiga drykk og sess við þá menn, er báru vopn á Þórólf,
frænda okkarn."

Konungur leit við honum og svarar heldur stutt: "Eigi mun eg
það lofa ykkur; hér skuluð þið vera með mér."

Þeir bræður gengu í brott og aftur til sætis síns.

Annan dag eftir sat konungur í málstofu, lét kalla þangað þá
Ölvi bræður.

"Nú skuluð þið vita," segir konungur, "um erindi það er þið
hófuð við mig og beiddust heimferðar. Hafið þið verið hér um
hríð með mér og verið vel siðaðir; hafið þið vel jafnan
dugað; hefir mér til ykkar allir hlutir vel hugnað. Nú vil
eg, Eyvindur, að þú farir norður á Hálogaland; vil eg gifta
þér Sigríði á Sandnesi, konu þá, er Þórólfur hafði átt; vil
eg gefa þér fé það allt, er Þórólfur átti; skaltu þar hafa
með vináttu mína, ef þú kannt til að gæta. En Ölvir skal mér
fylgja; vil eg hann eigi lausan láta fyrir sakir íþrótta
hans."

Þeir bræður þökkuðu konungi þann sóma, er hann veitti þeim,
sögðu, að þeir vildu það fúslega þekkjast. Bjóst Eyvindur þá
til ferðar, fékk sér gott skip, það er honum hæfði; fékk
konungur honum jartegnir sínar til ráðs þessa. Greiddist ferð
Eyvindar vel og kom fram norður í Álöst á Sandnesi. Sigríður
tók vel við þeim. Síðan bar Eyvindur fram jartegnir konungs
og erindi sín fyrir Sigríði og hóf bónorð sitt við hana,
sagði, að það var konungs orðsending, að Eyvindur nái ráði
þessu. En Sigríður sá þann einn sinn kost, svo sem þá var
komið, að láta konung fyrir ráða. Fór það ráð fram, að
Eyvindur fékk Sigríðar; tók hann þá við búi á Sandnesi og við
fé því öllu, er Þórólfur hafði átt; var Eyvindur göfugur
maður. Voru börn þeirra Finnur skjálgi, faðir Eyvindar
skáldaspillis, og Geirlaug, er átti Sighvatur rauði. Finnur
hinn skjálgi átti Gunnhildi, dóttur Hálfdanar jarls; móðir
hennar hét Ingibjörg, dóttir Haralds konungs hins hárfagra.
Eyvindur lambi hélst í vináttu við konung, meðan þeir lifðu
báðir.