Eg ch. 24

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Kveld-Úlfur spurði fall Þórólfs, sonar síns; varð hann
hryggur við þessi tíðindi, svo að hann lagðist í rekkju af
harmi og elli.

Skalla-Grímur kom oft til hans og taldi fyrir honum, bað hann
hressa sig, sagði, að allt var annað athæfilegra en það að
auvirðast og leggjast í kör - "er hitt heldur ráð, að vér
leitum til hefnda eftir Þórólf; má vera, að vér komum í færi
við þá nokkura menn, er verið hafa að falli Þórólfs; en ef
það er eigi, þá munu þeir vera menn, er vér munum ná, er
konungi mun sér þykja móti skapi."

Kveld-Úlfur kvað vísu:

Nú frák norðr í eyju,

norn erum grimm, til snimma

Þundr kaus þremja skyndi,

Þórólf und lok fóru;

létumk þung at þingi

Þórs fangvina at ganga,

skjótt munat hefnt, þótt hvettimk

hugr, malm-Gnáar brugðit.

Haraldur konungur fór það sumar til Upplanda og fór um
haustið vestur á Valdres og allt á Vors. Ölvir hnúfa var með
konungi og kom oft á mál við konung, ef hann myndi vilja bæta
Þórólf, veita Kveld-Úlfi og Skalla-Grími fébætur eða mannsóma
þann nokkurn, er þeir mættu við una. Konungur varnaði þess
eigi með öllu, ef þeir feðgar færu á fund hans.

Síðan byrjaði Ölvir ferð sína norður í Fjörðu, létti eigi
fyrr en hann kom að kveldi dags til þeirra feðga, tóku þeir
þakksamlega við honum; dvaldist hann þar nokkura hríð.

Kveld-Úlfur spurði Ölvi vandlega frá atburðum þeim, er gerst
höfðu á Sandnesi, þá er Þórólfur féll, svo að því, hvað
Þórólfur vann til frama, áður hann félli, svo og hverjir vopn
báru á hann, eða hvar hann hafði mest sár, eða hvernig fall
hans yrði. Ölvir sagði allt það, er hann spurði, svo það, að
Haraldur konungur veitti honum sár það, er ærið myndi eitt
til bana, og Þórólfur féll nær á fætur konungi á grúfu.

Þá svarar Kveld-Úlfur: "Vel hefir þú sagt, því að það hafa
gamlir menn mælt, að þess manns myndi hefnt verða, ef hann
félli á grúfu, og þeim nær koma hefndin, er fyrir yrði, er
hinn félli; en ólíklegt er, að oss verði þeirrar hamingju
auðið."

Ölvir sagði þeim feðgum, að hann vænti, ef þeir vildu fara á
fund konungs og leita eftir bótum, að það myndi sómaför
verða, og bað þá til þess hætta og lagði mörg orð til.

Kveld-Úlfur sagði, að hann var hvergi fær fyrir elli sakar, -
"mun eg vera heima," sagði hann.

"Vilt þú fara, Grímur?" sagði Ölvir.

"Ekki erindi ætla eg mig eiga," sagði Grímur; "mun konungi eg
þykja ekki orðsnjallur; ætla eg mig ekki lengi munu biðja
bótanna."

Ölvir sagði, að hann myndi þess eigi þurfa; "skulum vér mæla
allt fyrir hönd þína, slíkt er vér kunnum."

En með því að Ölvir sótti það mál mjög, þá hét Grímur ferð
sinni, þá er hann þættist búinn; kváðu þeir Ölvir á með sér
þá stund, er Grímur skyldi koma á konungsfund. Fór þá Ölvir
fyrst á brott og til konungs.