Eg ch. 30

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Haraldur konungur hinn hárfagri lagði eigu sína á jarðir þær

allar, er þeir Kveld-Úlfur og Skalla-Grímur höfðu eftir átt í

Noregi, og allt það fé annað, er hann náði. Hann leitaði og

mjög eftir mönnum þeim, er verið höfðu í ráðum og vitorðum

eða nokkurum tilbeina með þeim Skalla-Grími um verk þau, er

þeir unnu, áður Skalla-Grímur fór úr landi á brott, og svo

kom sá fjandskapur, er konungi var á þeim feðgum, að hann

hataðist við frændur þeirra eða aðra nauðleytamenn eða þá

menn, er hann vissi, að þeim höfðu allkærir verið í vináttu.

Sættu sumir af honum refsingum, og margir flýðu undan og

leituðu sér hælis; sumir innan lands, en sumir flýðu með öllu

af landi á brott.

Yngvar, mágur Skalla-Gríms, var einn af þessum mönnum, er nú

var frá sagt; tók hann það ráð, að hann varði fé sínu, svo

sem hann mátti, í lausaeyri og fékk sér hafskip, réð þar menn

til og bjó ferð sína til Íslands, því að hann hafði þá spurt,

að Skalla-Grímur hafði tekið þar staðfestu og eigi myndi þar

skorta landakosti með Skalla-Grími. En er þeir voru búnir og

byr gaf, þá sigldi hann í haf, og greiddist ferð hans vel;

kom hann til Íslands fyrir sunnan landið og hélt vestur fyrir

Reykjanes og sigldi inn á Borgarfjörð og hélt inn í Langá og

upp allt til foss; báru þar farm af skipinu.

En er Skalla-Grímur spurði aðkomu Yngvars, þá fór hann þegar

á fund hans og bauð honum til sín með svo mörgum mönnum, sem

hann vildi. Yngvar þekktist það; var skipið upp sett, en

Yngvar fór til Borgar með marga menn og var þann vetur með

Skalla-Grími. En að vori bauð Skalla-Grímur honum landakosti;

hann gaf Yngvari bú það, er hann átti á Álftanesi, og land

inn til Leirulækjar og út til Straumfjarðar; síðan fór hann

til útbús þess og tók þar við, og var hann hinn nýsti maður

og hafði auð fjár. Skalla-Grímur gerði þá bú í Knarrarnesi

og átti þar bú lengi síðan.

Skalla-Grímur var járnsmiður mikill og hafði rauðablástur

mikinn á vetrinn; hann lét gera smiðju með sjónum mjög langt

út frá Borg, þar sem heitir Raufarnes; þótti honum skógar þar

fjarlægir. En er hann fékk þar engan stein þann, er svo væri

harður eða sléttur, að honum þætti gott að lýja járn við, því

að þar er ekki malargrjót; eru þar smáir sandar allt með sæ,

-- var það eitt kveld, þá er aðrir menn fóru að sofa, að

Skalla-Grímur gekk til sjóvar og hratt fram skipi áttæru, er

hann átti og reri út til Miðfjarðareyja; lát þá hlaupa niður

stjóra fyrir stafn á skipinu. Síðan steig hann fyrir borð og

kafaði og hafði upp með sér stein og færði upp í skipið;

síðan fór hann sjálfur upp í skipið og reri til lands og bar

steininn til smiðju sinnar og lagði niður fyrir smiðjudurum

og lúði þar síðan járn við. Liggur sá steinn þar enn og mikið

sindur hjá, og sér það á steininum, að hann er barður ofan og

það er brimsorfið grjót og ekki því grjóti líkt öðru, er þar

er, og munu nú ekki meira hefja fjórir menn.

Skalla-Grímur sótti fast smiðjuverkið, en húskarlar hans

vönduðu um og þótti snemma risið; þá orti hann vísu þessa:

Mjök verðr ár, sás aura,


ísarns meiðr at rísa,


váðir vidda bróður


veðrseygjar skal kveðja;


gjalla lætk á golli


geisla njóts, meðan þjóta,


heitu, hrærikytjur


hreggs vindfrekar, sleggjur.