Close

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Egill fór nú um nóttina og leitaði þar til, er skipin voru,
en hvar sem hann kom til strandar, þá var þar allt menn
fyrir; hann fór nótt þá alla og fékk hvergi skip.

En er lýsa tók, var hann staddur á nesi nokkuru; hann sá þá
ey eina, og var þar sund í milli og furðulega langt. Þá var
það ráð hans, að hann tók hjálminn, sverð og spjót og braut
það af skafti og skaut því á sæ út, en vopnin vafði hann í
yfirhöfn sinni og gerði sér af bagga og batt á bak sér. Þá
hljóp hann á sund og létti eigi fyrr en hann kom til
eyjarinnar; hún hét Sauðey og er ekki mikil ey og hrísótt.
Þar var í fénaður, naut og sauðir, og lá það til Atleyjar. En
er hann kom til eyjarinnar, vatt hann klæði sín; þá var dagur
ljós og sól farin.

Eiríkur konungur lét rannsaka eyna, þegar ljóst var; það var
seint, er eyin var mikil, og fannst Egill eigi; var þá farið
á skipi til annarra eyja að leita hans. Það var um kveldið,
að tólf menn reru til Sauðeyjar að leita Egils, en þó voru
margar eyjar nær. Hann sá skipið, er fór til eyjarinnar, en
níu gengu upp og skiptu leitum. Egill hafði lagst niður í
hrísið og falst, áður skipið kom að landi.

Nú gengu þrír í hverja leit, en þrír gættu skips; og er leiti
bar í milli þeirra og skipsins, þá stóð Egill upp og gekk til
skipsins. En þeir, er skipsins gættu, fundu eigi fyrr en
Egill var kominn að þeim; hann hjó einn þegar banahögg, en
annar tók á rás, og var þar að hlaupa á brekku nokkura; Egill
hjó eftir honum og af fótinn; en einn hljóp á skipið og stakk
við forkinum, en Egill dró að sér festina og hljóp út á
skipið, og skiptust þeir eigi lengi höggum við, áður Egill
drap hann og rak hann útbyrðis. Þá tók hann árar og reri á
brott skipinu; fór hann þá nótt alla og daginn eftir og létti
eigi fyrr en hann kom til Þóris hersis. En Ölvi og förunauta
hans lét konungur fara í friði af þessum sökum.

En þeir menn, er í Sauðey voru, þá voru þeir þar margar nætur
og drápu fé til matar sér, tóku eld og gerðu seyði; þeir
gerðu svo mikið, að sjá mátti heim, lögðu þá eld í og gerðu
vita; en er það var séð, þá var róið til þeirra. Konungur var
þá í brott; fór hann þá til annarrar veislu.

Þeir Ölvir komu fyrr heim en Egill, og voru þeir Þórir og
Þórólfur nýkomnir heim frá brullaupinu; Ölvir sagði tíðindi,
dráp Bárðar og þá atburði, er þar höfðu orðið, en hann vissi
ekki til ferða Egils, og var Þórólfur allókátur og svo
Arinbjörn; þótti þeim sem hann myndi eigi aftur koma. En
eftir um morguninn kom Egill heim; en er Þórólfur varð þess
vís, þá stóð hann upp og gekk til fundar við Egil og spurði,
með hverjum hætti hann hefði undan komist og hvað til tíðinda
hefði orðið í för hans. Þá kvað Egill vísu:

Svá hefk leystsk ór Lista

láðvarðaðar garði,

né fágak dul drjúgan,

dáðmildr ok Gunnhildar,

at þrifreynis þjónar

þrír nakkvarir Hlakkar

til hásalar Heljar

helgengnir för dvelja.

Arinbjörn lét vel yfir þessum verkum, sagði föður sinn
skyldan vera til að sætta hann við konung.

Þórir segir: "Það mun vera mál manna, að Bárður hefði
verðleika til þess, er hann var drepinn, en þó er Agli of
mjög ættgengt að sjást of lítt fyrir að verða fyrir reiði
konungs, en það verður flestum mönnum þungbært; en þó mun eg
koma þér í sætt við konung að sinni."

Þórir fór á fund konungs, en Arinbjörn var heima og kvað eitt
skyldu yfir þá líða alla; en er Þórir kom á fund konungs, þá
bauð hann boð fyrir Egil, bauð festu sína, en dóm konungs.

Eiríkur konungur var hinn reiðasti, og var óhægt ráðum við
hann að koma; konungur mælti og kvað það mundu sannast, er
faðir hans hafði sagt, að seint myndi mega tryggja þá
frændur, bað Þóri svo til haga, -- "þótt eg geri sætt
nokkura, að Egill sé ekki langvistum í mínu ríki; en sakir
þín, Þórir, mun eg fé taka fyrir menn þessa."

Gerði konungur fésekt slíka, sem honum sýndist, en Þórir galt
allt; fór hann þá heim.