Close

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eiríkur konungur og Gunnhildur komu það sama kveld í Atley,
og hafði Bárður þar búið veislu móti honum, og skyldi þar
vera dísablót, og var þar veisla hin besta og drykkja mikil
inni í stofunni.

Konungur spurði, hvar Bárður væri, -- "er eg sé hann hvergi."

Maður segir: "Bárður er úti og greiðir fyrir gestum sínum."

"Hverjir eru gestir þeir," segir konungur, "er hann lætur sér
það skyldara en vera inni hér hjá oss?"

Maðurinn sagði honum, að þar voru komnir húskarlar Þóris
hersis.

Konungur mælti: "Gangið eftir þeim sem tíðast og kallið þá
inn hingað." Og var svo gert, sagt að konungur vill hitta þá.

Síðan ganga þeir. Fagnar konungur vel Ölvi og bað hann sitja
gagnvert sér í öndvegi og þar förunauta hans utar frá. Þeir
gerðu svo; sat Egill næstur Ölvi.

Síðan var þeim borið öl að drekka. Fóru minni mörg, og skyldi
horn drekka í minni hvert. En er á leið um kveldið, þá kom
svo, að förunautar Ölvis gerðust margir ófærir, sumir spjóu
þar inni í stofunni, en sumir komust út fyrir dyr; Bárður
gekk þá að fast að bera þeim drykk.

Þá tók Egill við horni því, er Bárður hafði fengið Ölvi, og
drakk af; Bárður sagði, að hann þyrsti mjög, og færði honum
þegar hornið fullt og bað hann af drekka. Egill tók við
horninu og kvað vísu:

Sögðuð sverri flagða

sumbleklu ér, kumbla,

því telk, brjótr, þars blétuð,

bragðvísan þik, dísir;

leynduð alls til illa

ókunna þér runna,

illt hafið bragð of brugðit,

Báröðr, hugar fári.

Bárður bað hann drekka og hætta flimtun þeirri. Egill drakk
full hvert, er að honum kom, og svo fyrir Ölvi.

Þá gekk Bárður til drottningar og sagði henni, að þar var
maður sá, er skömm færði að þeim og aldregi drakk svo, að
eigi segði hann sig þyrsta. Drottning og Bárður blönduðu þá
drykkinn ólyfjani og báru þá inn; signdi Bárður fullið, fékk
síðan ölseljunni; færði hún Agli og bað hann drekka. Egill
brá þá knífi sínum og stakk í lófa sér; hann tók við horninu
og reist á rúnar og reið á blóðinu. Hann kvað:

Rístum rún á horni,

rjóðum spjöll í dreyra,

þau velk orð til eyrna

óðs dýrs viðar róta;

drekkum veig sem viljum

vel glýjaðra þýja,

vitum, hvé oss of eiri

öl, þats Báröðr signdi.

Hornið sprakk í sundur, en drykkurinn fór niður í hálm. Þá
tók að líða að Ölvi; stóð þá Egill upp og leiddi Ölvi utar
til dyranna og hélt á sverði sínu. En er þeir koma að
dyrunum, þá kom Bárður eftir þeim og bað Ölvi drekka
brautfararminni sitt. Egill tók við og drakk og kvað vísu:

Ölvar mik, þvít Ölvi

öl gervir nú fölvan,

atgeira lætk ýrar

ýring of grön skýra;

öllungis kannt illa,

oddskýs, fyr þér nýsa,

rigna getr at regni,

regnbjóðr, Hávars þegna.

Egill kastar horninu, en greip sverðið og brá; myrkt var í
forstofunni; hann lagði sverðinu á Bárði miðjum, svo að
blóðrefillinn hljóp út um bakið; féll hann dauður niður, en
blóð hljóp úr undinni. Þá féll Ölvir, og gaus spýja úr honum.
Egill hljóp þá út úr stofunni; þá var niðamyrkur úti; tók
Egill þegar rás af bænum.

En inni í forstofunni sáu menn, að þeir voru báðir fallnir,
Bárður og Ölvir; kom þá konungur til og lét bera að ljós; sáu
menn þá, hvað títt var, að Ölvir lá þar vitlaus, en Bárður
var veginn, og flaut í blóði hans gólfið allt.

Þá spurði konungur, hvar sá væri hinn mikli maður, er þar
hafði drukkið mest um kveldið, menn sögðu, að hann gekk út.

"Leitið að honum," segir konungur, "og látið hann koma til
mín."

Var hans nú leita farið um bæinn, og fannst hann hvergi; en
er þeir koma í eldahúsið, þá lágu þar margir menn Ölvis;
konungsmenn spurðu, ef þar hefði nokkuð Egill komið.

Þeir segja, að hann hefði hlaupið þar inn og tekið vopn sín,
-- "og gekk út eftir það."

Þá var það sagt konungi; konungur bað menn sína fara sem
hvatast og taka skip öll, þau er voru í eyjunni; "en á
morgun, er ljóst er, skulum vér rannsaka alla eyna og drepa
þá manninn."