Eg ch. 43

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Ölvir hét maður; hann var húskarl Þóris og var forstjóri og
ráðamaður fyrir búi hans; hafði hann skuldaheimtur og var
féhirðir; Ölvir var af æskualdri og þó maður hinn hressasti.

Svo bar til, að Ölvir átti heimanferð að heimta landskyldir
Þóris, þær er eftir höfðu staðið um vorið; hafði hann
róðrarferju, og voru þar á tólf húskarlar Þóris. Þá tók Egill
að hressast, og reis hann þá upp; honum þótti þá gerast
dauflegt heima, er alþýða manna var á brott farin; kom hann
að máli við Ölvi og sagði, að hann vildi fara með honum. En
Ölvi þótti eigi góðum liðsmanni ofaukið, því að skipkostur
var ærinn; réðst Egill til ferðar þeirrar; Egill hafði vopn
sín, sverð og kesju og buklara. Fara þeir ferðar sinnar, er
þeir voru búnir, og fengu veðrabálk harðan, hvöss veður og
óhagstæð, en þeir sóttu ferðina knálega, tóku róðrarleiði.

Svo bar til ferð þeirra, að þeir komu aftan dags til Atleyjar
og lögðu þar að landi, en þar var í eyjunni skammt upp bú
mikið, er átti Eiríkur konungur. En þar réð fyrir maður sá,
er Bárður hét; hann var kallaður Atleyjar-Bárður og var
sýslumaður mikill og starfsmaður góður; ekki var hann kynstór
maður, en kær mjög Eiríki konungi og Gunnhildi drottningu.

Þeir Ölvir drógu upp skip sitt úr flæðarmáli, gengu síðan til
bæjar og hittu Bárð úti og sögðu honum um ferð sína, svo það,
að þeir vildu þar vera um nóttina. Bárður sá, að þeir voru
votir mjög, og fylgdi hann þeim til eldahúss nokkurs; var það
brott frá öðrum húsum; hann lét gera eld mikinn fyrir þeim,
og voru þar þurrkuð klæði þeirra.

En er þeir höfðu tekið klæði sín, þá kom Bárður þar. "Nú
munum vér," segir hann, "hér setja yður borð; eg veit, að
yður mun vera títt að sofa; þér eruð menn móðir af vosi."

Ölvi líkaði það vel. Síðan var sett borð og gefinn þeim
matur, brauð og smjör, og settir fram skyraskar stórir.

Bárður sagði: "Harmur er það nú mikill, er öl er ekki inni,
það er eg megi yður fagna sem vildi; verðið þér nú að
bjargast við slíkt, sem til er."

Þeir Ölvir voru þyrstir mjög og supu skyrið; síðan lét Bárður
bera inn afur, og drukku þeir það.

"Fús myndi eg," kvað Bárður, "að gefa yður betra drykk, ef
til væri."

Hálm skorti þar eigi inni; bað hann þar þá niður leggjast til
svefns.