Close

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þórólfur hélt liði sínu norður fyrir Halland og lögðu þar til
hafnar, er þeim bægði veður; rændu þar ekki. Þar var skammt á
land upp jarl sá, er Arnfinnur er nefndur; en er hann spurði,
að víkingar voru þar komnir við land, þá sendi hann menn sína
á fund þeirra þess erindis að vita, hvort þeir vildu þar
friðland hafa eða hernað.

En er sendimenn voru komnir á fund Þórólfs með sín erindi, þá
sagði hann, að þeir myndu þar ekki herja, sagði, að þeim var
engi nauðsyn til að herja þar og fara herskildi, sagði, að
þar var land ekki auðugt.

Sendimenn fara aftur til jarlsins og sögðu honum erindislok
sín; en er jarlinn varð þess var, að hann þurfti ekki liði að
safna fyrir þá sök, þá reið hann ofan með ekki lið til fundar
við víkinga. En er þeir fundust, þá fóru þar allt vel ræður
með þeim; jarl bauð Þórólfi til veislu með sér og liði hans,
því er hann vildi, Þórólfur hét ferðinni.

En þá er á var kveðið, lét jarlinn senda reiðskjóta ofan móti
þeim; réðust þeir til ferðar bæði Þórólfur og Egill og höfðu
með sér þrjá tigu manna. En er þeir komu til jarlsins,
fagnaði hann þeim vel; var þeim fylgt inn í stofu. Var þar
þegar inni mungát og gefið þeim að drekka; sátu þeir þar til
kvelds.

En áður borð skyldi upp fara, þá sagði jarl, að þar skyldi
sæti hluta, skyldi drekka saman karlmaður og kona, svo sem
til ynnist, en þeir sér, er fleiri væru. Menn báru þá hluti
sína í skaut, og tók jarlinn upp. Jarl átti dóttur allfríða
og þá vel frumvaxta; svo sagði hlutur til, að Egill skyldi
sitja hjá jarlsdóttur um kveldið; hún gekk um gólf og skemmti
sér. Egill stóð upp og gekk til rúms þess, er dóttir jarlsins
hafði setið um daginn. En er menn skipuðust í sæti sín, þá
gekk jarlsdóttir að rúmi sínu; hún kvað:

Hvat skaltu, sveinn, í sess minn?

þvít þú sjaldan hefr gefnar

vargi varmar bráðir,

vesa vilk ein of mína;

sáttaðu hrafn í hausti

of hræsolli gjalla,

vastaðu at, þars eggjar

á skelþunnar runnusk.

Egill tók til hennar og setti hana niður hjá sér; hann kvað:

Farit hefk blóðgum brandi,

svát mér benþiðurr fylgði,

ok gjallanda geiri;

gangr vas harðr af víkingum;

gerðum reiðir róstu,

rann eldr of sjöt manna,

létum blóðga búka

í borghliðum sæfask

Þá drukku þau saman um kveldið og voru allkát. Var þar veisla
hin besta og svo um daginn eftir; fóru þá víkingar til skipa
sinna; skildust þeir jarl með vináttu og skiptust gjöfum við.
Héldu þeir Þórólfur liðinu til Brenneyja; þar var í þann tíma
víkingabæli mikið, því að þar sigldu kaupskip mjög í gegnum
eyjarnar.

Áki fór heim til búa sinna og synir hans; hann var maður
vellauðugur og átti mörg bú á Jótlandi; skildust þeir með
kærleik og mæltu til vináttu mikillar milli sín.

En er haustaði, sigldu þeir Þórólfur norður fyrir Noreg og
koma fram í Fjörðum, fara á fund Þóris hersis. Tók hann vel
við þeim, en Arinbjörn, sonur hans, miklu betur; býður hann,
að Egill skal þar vera um veturinn; Egill tók það með þökkum.

En er Þórir vissi boð Arinbjarnar, þá kallaði hann það heldur
bráðmælt; "veit eg eigi," sagði hann, "hversu það líkar
Eiríki konungi, því að hann mælti svo eftir aftöku Bárðar, að
hann vildi ekki, að Egill væri hér í landi."

"Ráða máttu vel, faðir," segir Arinbjörn, "því við konung, að
hann telji ekki að um vist Egils; þú munt bjóða Þórólfi, mági
þínum, hér að vera, en við Egill munum hafa eitt veturgrið
báðir."

En af þessi ræðu sá Þórir, að Arinbjörn myndi þessu ráða;
buðu þeir feðgar þá Þórólfi þar veturgrið, en hann þekktist
það; voru þeir þar við tólf menn um veturinn.

Bræður tveir eru nefndir Þorvaldur ofsi og Þorfinnur strangi;
það voru náfrændur Bjarnar hölds og höfðu með honum fæðst;
þeir voru menn miklir og sterkir, kappsmenn miklir og
framgjarnir. Þeir fylgdu Birni, þá er hann var í víking, en
síðan er hann settist um kyrrt, þá fóru þeir bræður til
Þórólfs og voru með honum í hernaði; þeir voru í stafni á
skipi hans, en þá er Egill tók skipstjórn, þá var Þorfinnur
hans stafnbúi. Þeir bræður fylgdu Þórólfi jafnan, og mat hann
þá mest skipverja sinna; þeir bræður voru þann vetur í hans
sveit og sátu næst þeim bræðrum. Þórólfur sat í öndvegi og
átti drykkju við Þóri, en Egill sat fyrir ádrykkju
Arinbjarnar. Skyldi þar um gólf ganga að minnum öllum.

Þórir hersir fór um haustið á fund Eiríks konungs; tók
konungur við honum forkunnar vel. En er þeir tóku ræður
sínar, þá bað Þórir konung, að hann skyldi eigi fyrirkunna
hann þess, er hann hafði Egil með sér um veturinn.

Konungur svarar því vel, sagði, að Þórir mátti þiggja af
honum slíkt, er hann vildi, -- "en ekki myndi þetta svo fara,
ef annar maður hefði við Agli tekið."

En er Gunnhildur heyrði, hvað þeir ræddu, þá mælti hún: "Það
ætla eg, Eiríkur, að nú fari enn sem oftar, að þú sért mjög
talhlýðinn, og manst það eigi lengi, er illa er gert til þín,
enda muntu til þess draga fram sonu Skalla-Gríms, að þeir
munu enn drepa niður nokkura náfrændur þína; en þótt þú látir
þér engis þykja vert um dráp Bárðar, þá þykir mér eigi svo
þó."

Konungur segir: "Meir frýr þú mér, Gunnhildur, grimmleiks en
aðrir menn; en verið hefir kærra við Þórólf af þinni hendi en
nú er; en ekki mun eg orð mín aftur taka við þá bræður."

"Vel var Þórólfur hér," sagði hún, "áður Egill spillti fyrir
honum, en nú ætla eg engan mun."

Þórir fór heim, þá er hann var búinn, og sagði þeim bræðrum
orð konungs og drottningar.