Eg ch. 59

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorgeir hét maður; hann átti Þórdísi Yngvarsdóttur, systur
Beru, móður Egils; Þorgeir bjó inn frá Álftanesi, á
Lambastöðum; hann hafði komið út með Yngvari; hann var
auðugur og virtur vel af mönnum. Sonur þeirra Þorgeirs var
Þórður, er bjó á Lambastöðum eftir föður sinn í þenna tíma,
er Egill kom til Íslands.

Það var þá um haustið nokkuru fyrir vetur, að Þórður reið inn
til Borgar að hitta Egil, frænda sinn, og bauð honum heim til
veislu; hafði hann látið heita mungát út þar. Egill hét
ferðinni, og var kveðið á vikustef nokkuð; og er svo var
liðið, bjóst Egill til ferðar og með honum Ásgerður, kona
hans; voru þau saman tíu eða tólf; og er Egill var búinn, þá
gekk Skalla-Grímur út með honum og hvarf til hans, áður Egill
steig á bak, og mælti; "Seint þykir mér þú, Egill, hafa
greitt fé það, er Aðalsteinn konungur sendi mér, eða hvernig
ætlar þú, að fara skyli fé það?"

Egill segir: "Er þér nú féfátt mjög, faðir? eg vissi það
eigi. Þegar skal eg láta þig hafa silfur, er eg veit, er þú
þarft, en eg veit, að þú munt enn hafa að varðveita eina
kistu eða tvær, fullar af silfri."

"Svo þykir mér," segir Skalla-Grímur, "sem þú munir þykjast
skipt hafa lausafé með okkur; muntu láta þér vel hugna, að eg
geri slíkt, er mér líkar, af því, er eg varðveiti."

Egill segir: "Þú munt engis lofs þykjast þurfa að biðja mig
um þetta, því að þú munt ráða vilja, hvað sem eg mæli."

Síðan reið Egill í brott, þar til er hann kom á Lambastaði;
var þar tekið honum vel og feginsamlega; skyldi hann þar
sitja þrjár nætur.

Það sama kveld, er Egill hafði heiman farið, lét
Skalla-Grímur söðla sér hest; reið hann þá heiman, er aðrir
menn fóru að sofa; hann reiddi í knjám sér kistu vel mikla,
en hann hafði í handarkrika sér eirketil, er hann fór í
brott. Hafa menn það síðan fyrir satt, að hann hafi látið
fara annað hvort eða bæði í Krumskeldu og látið þar fara á
ofan hellustein mikinn.

Skalla-Grímur kom heim um miðnættisskeið og gekk þá til rúms
síns og lagðist niður í klæðum sínum; en um morguninn, er
lýsti og menn klæddust, þá sat Skalla-Grímur fram á stokk og
var þá andaður og svo stirður, að menn fengu hvergi rétt hann
né hafið, og var alls við leitað.

Þá var hesti skotið undir einn mann; hleypti sá sem
ákaflegast, til þess er hann kom á Lambastaði; gekk hann
þegar á fund Egils og segir honum þessi tíðindi. Þá tók Egill
vopn sín og klæði og reið heim til Borgar um kveldið, og
þegar hann hafði af baki stigið, gekk hann inn og í skot, er
var um eldahúsið, en dyr voru fram úr skotinu að setum
innanverðum. Gekk Egill fram í setið og tók í herðar
Skalla-Grími og kneikti hann aftur á bak, lagði hann niður í
setið og veitti honum þá nábjargir; þá bað Egill taka graftól
og brjóta vegginn fyrir sunnan. Og er það var gert, þá tók
Egill undir höfðahlut Skalla-Grími, en aðrir tóku
fótahlutinn; báru þeir hann um þvert húsið og svo út í gegnum
vegginn, þar er áður var brotinn. Báru þeir hann þá í
hríðinni ofan í Naustanes; var þar tjaldað yfir um nóttina;
en um morguninn að flóði var lagður Skalla-Grímur í skip og
róið með hann út til Digraness. Lét Egill þ ar gera haug á
framanverðu nesinu; var þar í lagður Skalla-Grímur og hestur
hans og vopn hans og smíðartól; ekki er þess getið, að
lausafé væri lagt í haug hjá honum.

Egill tók þar við arfi, löndum og lausum aurum; réð hann þá
fyrir búi; þar var með Agli Þórdís, dóttir Þórólfs og
Ásgerðar.