Eg ch. 63

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eiríkur alspakur hét lendur maður í Noregi; hann átti Þóru,
dóttur Þóris hersis, systur Arinbjarnar; hann átti eignir í
Vík austur; hann var maður stórauðugur og hinn mesti
virðingamaður, spakur að viti. Þorsteinn hét sonur þeirra;
hann fæddist upp með Arinbirni og var þá vaxinn mjög og þó á
ungum aldri; hann hafði farið vestur til Englands með
Arinbirni.

En það sama haust sem Egill hafði komið til Englands,
spurðust af Noregi þau tíðindi, að Eiríkur alspakur var
andaður, en arf hans höfðu tekið ármenn konungs og kastað á
konungs eign. Og er Arinbjörn og Þorsteinn spurðu þessi
tíðindi, þá gerðu þeir það ráð, að Þorsteinn skyldi fara
austur og vitja arfsins.

Og er vorið leið fram og menn bjuggu skip sín, þeir er fara
ætluðu landa í millum, þá fór Þorsteinn suður til Lundúna og
hitti þar Aðalstein konung; bar hann fram jartegnir og
orðsending Arinbjarnar til konungs, og svo til Egils, að hann
væri flutningsmaður við konung, að Aðalsteinn konungur gerði
orðsending sína til Hákonar konungs, fóstra síns, að
Þorsteinn næði arfi og eignum í Noregi. Aðalsteinn konungur
var þess auðbeðinn, því að Arinbjörn var honum kunnugur að
góðu.

Þá kom og Egill að máli við Aðalstein konung og sagði honum
fyrirætlan sína: "Vil eg í sumar," segir hann, "fara austur
til Noregs að vitja fjár þess, er Eiríkur konungur rændi mig
og þeir Berg-Önundur; situr nú yfir því fé Atli hinn skammi,
bróðir Berg-Önundar; veit eg, ef orðsendingar yðrar koma til,
að eg mun ná lögum af því máli."

Konungur segir, að Egill skal ráða ferðum sínum - "en best
þætti mér, að þú værir með mér og gerðist landvarnarmaður
minn og réðir fyrir herliði mínu; mun eg fá þér veislur
stórar."

Egill segir: "Þessi kostur þykir mér allfýsilegur að taka;
vil eg því játa, en eigi níta; en þó verð eg fyrst að fara
til Íslands og vitja konu minnar og fjár þess, er eg á þar.

Aðalsteinn konungur gaf Agli kaupskip gott og þar með
farminn; var þar á til þunga hveiti og hunang og enn mikið fé
annað í öðrum varningi. Og er Egill bjó skip sitt til hafs,
þá réðst til farar með honum Þorsteinn Eiríksson, er fyrr var
getið, er síðan var kallaður Þóruson, og er þeir voru búnir,
þá sigldu þeir; skildust þeir Aðalsteinn konungur og Egill
með hinni mestu vináttu.

Þeim Agli greiddist vel ferðin, komu að Noregi í Vík austur
og héldu skipinu inn allt í Óslóarfjörð; þar átti Þorsteinn
bú á land upp og svo inn allt á Raumaríki. Og er Þorsteinn
kom þar til lands, þá veitti hann tilkall um föðurarf sinn
við ármennina, er setst höfðu í bú hans; veittu Þorsteini
margir lið að þessu. Voru þar stefnur til lagðar; átti
Þorsteinn þar marga frændur göfga; lauk þar svo, er skotið
var til konungs úrskurðar, en Þorsteinn tók við varðveislu
fjár þess, er faðir hans hafði átt.

Egill fór til veturvistar með Þorsteini og þeir tólf saman;
var þangað flutt heim til Þorsteins hveiti og hunang; var þar
um veturinn gleði mikil, og bjó Þorsteinn rausnarsamlega, því
að nóg voru föng til.