Cookies on our website

We use cookies on this website, mainly to provide a secure browsing experience but also to collect statistics on how the website is used. You can find out more about the cookies we set, the information we store and how we use it on the cookies page.

Continue

skaldic

Skaldic Poetry of the Scandinavian Middle Ages

Menu Search

Eg ch. 66

Egils saga Skalla-Grímssonar 66 — ed. not skaldic

Not published: do not cite (Eg ch. 66)

Anonymous íslendingasögurEgils saga Skalla-Grímssonar
656667

sources

Text is based on reconstruction from the base text and variant apparatus and may contain alternative spellings and other normalisations not visible in the manuscript text. Transcriptions may not have been checked and should not be cited.

text and translation

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):



Egill gerði ferð sína suður á Hörðaland; hann hafði til
þeirrar ferðar róðrarferju og þar á þrjá tigu manna. Þeir
koma einn dag í Fenhring á Ask; gekk Egill þar til með
tuttugu menn, en tíu gættu skips. Atli hinn skammi var þar
fyrir með nokkura menn; Egill lét hann út kalla og segja, að
Egill Skalla-Grímsson átti erindi við hann; Atli tók vopn sín
og allir þeir menn, er þar voru vígir fyrir, og gengu út
síðan.



Egill mælti: "Svo er mér sagt, Atli, að þú munir hafa að
varðveita fé það, er eg á að réttu og Ásgerður, kona mín;
muntu heyrt hafa þar fyrr um rætt, að eg kallaði mér arf
Bjarnar hölds, er Berg-Önundur, bróðir þinn, hélt fyrir mér.
Er eg nú kominn að vitja fjár þess, landa og lausaaura, og
krefja þig, að þú látir laust og greiðir mér í hendur."



Atli segir: "Lengi höfum vér það heyrt, Egill, að þú sért
ójafnaðarmaður, en nú mun eg að raun um koma, ef þú ætlar að
kalla til þess fjár í hendur mér, er Eiríkur konungur dæmdi
Önundi, bróður mínum; átti Eiríkur konungur þá að ráða boði
og banni hér í landi. Hugði eg nú, Egill, að þú myndir fyrir
því hér kominn að bjóða mér gjöld fyrir bræður mína, er þú
tókst af lífi, og þú myndir bæta vilja rán það, er þú rændir
hér á Aski; myndi eg þá veita svör þessu máli, ef þú flyttir
þetta erindi fram, en hér kann eg engu svara."



"Það vil eg," segir Egill, "bjóða þér, sem eg bauð Önundi, að
Gulaþingslög skipi um mál okkur; tel eg bræður þína hafa
fallið ógilda á sjálfra sinna verkum, því að þeir höfðu áður
rænt mig lögum og landsrétti og tekið fé mitt að herfangi.
Hefi eg til þessa konungsleyfi að leita laga við þig um þetta
mál; vil eg stefna þér til Gulaþings og hafa þar lagaúrskurð
um þetta mál."



"Koma mun eg," segir Atli, "til Gulaþings, og megum við þar
ræða um þessi mál."



Síðan fór Egill í brott með föruneyti sitt; fór hann þá
norður í Sogn og inn á Aurland til Þórðar, mágs síns, og
dvaldist þar til Guluþings.



Og er menn komu til þings, þá kom Egill þar; Atli hinn skammi
var og þar kominn. Tóku þeir þá að tala sín mál og fluttu
fram fyrir þeim mönnum, er um skyldu dæma; flutti Egill fram
fjárheimtu, en Atli bauð lögvörn í mót, tylftareiða, að hann
hefði ekki fé það að varðveita, er Egill ætti.



Og er Atli gekk að dómum með eiðalið sitt, þá gekk Egill mót
honum og segir, að eigi vill hann eiða hans taka fyrir fé
sitt; "vil eg bjóða þér önnur lög, þau, að við göngum á hólm
hér á þinginu, og hafi sá fé þetta, er sigur fær."



Það voru og lög, er Egill mælti, og forn siðvenja, að hverjum
manni var rétt að skora á annan til hólmgöngu, hvort er hann
skyldi verja sakir fyrir sig eða sækja.



Atli sagði, að hann myndi eigi synja að ganga á hólm við Egil
"því að þú mælir það, er eg ætti að mæla, því að ærinna harma
á eg að hefna á þér; þú hefir að jörðu lagt bræður mína tvo,
og er mér mikilla muna vant, að eg haldi réttu máli, ef eg
skal heldur láta lausar eignir mínar aflaga fyrir þér en
berjast við þig, er þú býður mér það."



Síðan taka þeir Atli og Egill höndum saman og festa það með
sér, að þeir skulu á hólm ganga og sá, er sigur fær, skal
eiga jarðir þær, er þeir deildu áður um.



Eftir það búast þeir til hólmgöngu; gekk Egill fram og hafði
hjálm á höfði og skjöld fyrir sér og kesju í hendi, en
sverðið Dragvandil festi hann við hægri hönd sér. Það var
siður hólmgöngumanna að þurfa ekki að bregða sverði sínu á
hólmi, láta heldur sverðið hendi fylgja, svo að þegar væri
sverðið tiltækt, er hann vildi. Atli hafði hinn sama búnað
sem Egill; hann var vanur hólmgöngum; hann var sterkur maður
og hinn mesti fullhugi.



Þar var leiddur fram graðungur mikill og gamall; var það
kallað blótnaut; það skyldi sá höggva, er sigur hefði. Var
það stundum eitt naut, stundum lét sitt hvor fram leiða, sá
er á hólm gekk.



Og er þeir voru búnir til hólmgöngu, þá hlaupast þeir að og
skutu fyrst spjótum, og festi hvortki spjótið í skildi, námu
bæði í jörðu staðar. Síðan taka þeir báðir til sverða sinna,
gengust þá að fast og hjuggust til; gekk Atli ekki á hæl;
þeir hjuggu títt og hart, og ónýttust skjótt skildirnir. Og
er skjöldur Atla var mjög ónýttur, þá kastaði hann honum, tók
þá sverðið tveim höndum og hjó sem tíðast. Egill hjó til hans
á öxlina, og beit ekki sverðið; hann hjó annað og hið þriðja;
var honum þá hægt að leita höggstaðar á Atla, að hann hafði
enga hlíf; Egill reiddi sverðið af öllu afli, en ekki beit,
hvar sem hann hjó til.



Sér þá Egill, að eigi mun hlýða svo búið, því að skjöldur
hans gerðist þá ónýtur. Þá lét Egill laust sverðið og
skjöldinn og hljóp að Atla og greip hann höndum. Kenndi þá
aflsmunar, og féll Atli á bak aftur, en Egill greyfðist að
niður og beit í sundur í honum barkann; lét Atli þar líf
sitt. Egill hljóp upp skjótt og þar til, er blótnautið stóð,
greip annarri hendi í granarnar, en annarri í hornið og
snaraði svo, að fætur vissu upp, en í sundur hálsbeinið;
síðan gekk Egill þar til, er stóð föruneyti hans. Þá kvað
Egill:




Beitat nú, sás brugðum,

blár Dragvandill randir,

af þvít eggjar deyfði

Atli framm enn skammi;

neyttak afls við ýti

örmálgastan hjörva;

jaxlbróður létk eyða,

ek bar af sauði, nauðum.



Síðan eignaðist Egill jarðir þær allar, er hann hafði til
deilt og hann kallaði, að Ásgerður, kona hans, hefði átt að
taka eftir föður sinn. Ekki er getið, að þá yrði fleira til
tíðinda á því þingi. Egill fór þá fyrst inn í Sogn og skipaði
jarðir þær, er hann hafði þá fengið að eiginorði; dvaldist
hann þar mjög lengi um vorið; síðan fór hann með föruneyti
sitt austur í Vík; fór hann þá á fund Þorsteins og var þar um
hríð.

Close

Log in

This service is only available to members of the relevant projects, and to purchasers of the skaldic volumes published by Brepols.
This service uses cookies. By logging in you agree to the use of cookies on your browser.

Close

Stanza/chapter/text segment

Use the buttons at the top of the page to navigate between stanzas in a poem.

Information tab

Interactive tab

The text and translation are given here, with buttons to toggle whether the text is shown in the verse order or prose word order. Clicking on indiviudal words gives dictionary links, variant readings, kennings and notes, where relevant.

Full text tab

This is the text of the edition in a similar format to how the edition appears in the printed volumes.

Chapter/text segment

This view is also used for chapters and other text segments. Not all the headings shown are relevant to such sections.