Close

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Egill stóð upp um morguninn, þegar er dagaði; bjuggust þeir
förunautar og fóru þegar, er þeir voru búnir, aftur til
bæjarins og leita Ármóðs. Og er þeir komu til skemmubúrs
þess, er Ármóður svaf í og kona hans og dóttir, þá hratt
Egill upp hurðinni og gekk til rekkjunnar Ármóðs; hann brá þá
sverði, en annarri hendi greip hann í skegg Ármóðs og hnykkti
honum á stokk fram, en kona Ármóðs og dóttir hljópu upp og
báðu Egil, að hann dræpi eigi Ármóð.

Egill segir, að hann skyldi það gera fyrir þeirra sakar -
"því að það er maklegt; en hefði hann verðleika til, að eg
dræpi hann." Þá kvað Egill:

Nýtr illsögull ýtir

armlinns konu sinnar,

oss's við ógnar hvessi

óttalaust, ok dóttur;

þeygi munt við þenna

þykkjask verðr fyr drykkju

grepp, skulum á veg vappa

vítt, svágöru hlíta.

Síðan sneið Egill af honum skeggið við hökuna; síðan krækti
hann fingrinum í augað, svo að úti lá á kinninni: eftir það
gekk Egill á brott og til förunauta sinna.

Fara þeir þá leið sína, koma að dagverðarmáli til bæjar
Þorfinns; hann bjó við Eiðaskóg; þeir Egill kröfðu dagverðar
og æja hestum sínum. Þorfinnur bóndi lét heimilt skyldu það;
ganga þeir Egill þá inn í stofu.

Egill spurði, ef Þorfinnur hefði var orðið við förunauta hans
- "höfðum vér hér mælt mót með oss."

Þorfinnur segir svo: "Fóru hér sex menn saman nokkuru fyrir
dag og voru vopnaðir mjög."

Þá mælti húskarl Þorfinns: "Eg ók í nótt eftir viði, og fann
eg sex menn á leið, og voru það húskarlar Ármóðs, og var það
miklu fyrir dag; nú veit eg eigi, hvort þeir munu allir einir
og hinir sex menn, er þú sagðir frá."

Þorfinnur segir, að þeir menn, er hann hafði hitt, höfðu
síðar farið en húskarlinn kom heim með viðarhlassið.

Og er þeir Egill sátu og mötuðust, þá sá Egill, að kona sjúk
lá í þverpallinum; Egill spurði Þorfinn, hver kona sú væri,
er þar var svo þunglega haldin.

Þorfinnur segir, að hún hét Helga og var dóttir hans - "hefir
hún haft langan vanmátt," og það var kröm mikil; fékk hún
enga nótt svefn og var sem hamstoli væri.

"Hefir nokkurs í verið leitað," segir Egill, "um mein
hennar?"

Þorfinnur segir: "Ristnar hafa verið rúnar, og er sá einn
bóndason héðan skammt í brott, er það gerði, og er síðan
miklu verr en áður, eða kanntu, Egill, nokkuð gera að slíkum
meinum?"

Egill segir: "Vera kann, að ekki spillist við, þó að eg komi
til."

Og er Egill var mettur, gekk hann þar til, er konan lá, og
ræddi við hana; hann bað þá hefja hana úr rúminu og leggja
undir hana hrein klæði, og nú var svo gert. Síðan rannsakaði
hann rúmið, er hún hafði hvílt í, og þar fann hann tálkn, og
voru þar á rúnarnar. Egill las þær, og síðan telgdi hann af
rúnarnar og skóf þær í eld niður; hann brenndi tálknið allt
og lét bera vind í klæði þau, er hún hafði haft áður. Þá kvað
Egill:

Skalat maðr rúnar rísta,

nema ráða vel kunni,

þat verðr mörgum manni,

es of myrkvan staf villisk;

sák á telgðu talkni

tíu launstafi ristna,

þat hefr lauka lindi

langs ofrtrega fengit.

Egill reist rúnar og lagði undir hægindið í hvíluna, þar er
hún hvíldi; henni þótti sem hún vaknaði úr svefni og sagði,
að hún var þá heil, en þó var hún máttlítil, en faðir hennar
og móðir urðu stórum fegin; bauð Þorfinnur, að Egill skyldi
þar hafa allan forbeina, þann er hann þóttist þurfa.