Close

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Egill segir förunautum sínum, að hann vill fara ferð sína og
bíða eigi lengur. Þorfinnur átti son, er Helgi hét; hann var
vasklegur maður; þeir feðgar buðu Agli föruneyti sitt um
skóginn. Sögðu þeir, að þeir vissu til sanns, að Ámóður skegg
hafði gert menn sex á skóginn fyrir þá, og þó líkara, að vera
myndu fleiri sátirnar á skóginum, ef hin fyrsta slyppi; voru
þeir Þorfinnur fjórir saman, er til ferðar buðust. Þá kvað
Egill vísu:

Veist, ef ferk með fjóra,

færat sex, þás víxli

hlífa hneitiknífum

hjaldrgoðs við mik roðnum;

en ef ek em með átta,

esat þeir tolf, es skelfi

at samtogi sverða

svartbrúnum mér hjarta.

Þeir Þorfinnur réðu þessu, að þeir fóru á skóginn með Agli,
og voru þeir þá átta saman; og er þeir komu þar, er sátin var
fyrir, þá sáu þeir þar menn. En þeir húskarlar Ármóðs, er þar
sátu, sáu, að þar fóru átta menn, og þótti þeim sér ekki færi
til að ráða; leyndust þá í brott á skóginn. En er þeir Egill
komu þar, sem njósnarmenn höfðu verið, þá sáu þeir, að eigi
var allt fritt. Þá mælti Egill, að þeir Þorfinnur skyldu
aftur fara, en þeir buðu að fara lengra. Egill vildi það eigi
og bað þá fara heim, og þeir gerðu svo og hurfu aftur, en
þeir Egill héldu fram ferðinni og voru þá fjórir saman.

Og er á leið daginn, urðu þeir Egill varir við, að þar voru
sex menn á skóginum, og þóttust vita, að þar myndu vera
húskarlar Ármóðs. Njósnarmenn hljópu upp og réðu að þeim, en
þeir í mót, og varð sá fundur þeirra, að Egill felldi tvo
menn, en hinir, er eftir voru, hljópu þá í skóginn.

Síðan fóru þeir Egill sína leið, og gerðist þá ekki til
tíðinda, áður þeir komu af skóginum og tóku gisting við
skóginn að bónda þess, er Álfur hét og var kallaður Álfur
hinn auðgi. Hann var maður gamall og auðugur að fé, maður
einrænn, svo að hann mátti ekki hafa hjón með sér nema fá
ein. Góðar viðtökur hafði Egill þar, og var Álfur við hann
málreitinn; spurði Egil margra tíðinda, en Álfur sagði slíkt,
er hann spurði; þeir ræddu flest um jarlinn og um sendimenn
Noregskonungs, þá er fyrr höfðu farið austur þangað að heimta
skatt. Álfur var engi vinur jarls í ræðum sínum.