Eg ch. 77

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Egill fór, til þess er hann kom vestur af skóginum; sóttu
þeir til Þorfinns að kveldi og fengu þar allgóðar viðtökur;
voru þá bundin sár þeirra Egils; nokkurar nætur voru þeir
þar. Helga, dóttir bónda, var þá á fótum og heil meina sinna;
þakkaði hún og öll þau Agli það. Hvíldu sig þar og eyki sína.

En maður sá, er Helgu hafði rúnar ristið, var þaðan skammt á
brott; kom það þá upp, að hann hafði beðið hennar, en
Þorfinnur vildi eigi gifta hana; þá vildi bóndason glepja
hana, en hún vildi eigi; þá þóttist hann rista henni
manrúnar, en hann kunni það eigi, og hafði hann það ristið
henni, er hún fékk meinsemi af.

Og er Egill var til brottfarar búinn, þá fylgdi Þorfinnur
honum og þeir feðgar á götu; voru þeir þá saman tíu eða tólf;
fóru þeir þá dag þann allan með þeim til varúðar fyrir Ármóði
og húskörlum hans. Og er þessi tíðindi spurðust, að þeir
Egill höfðu barist við ofurefli liðs á skóginum og sigrað, þá
þótti Ármóði engi von, að hann myndi mega reisa rönd við
Agli; sat Ármóður því heima við alla sína menn. Þeir Egill og
Þorfinnur skiptust gjöfum við að skilnaði og mæltu til
vináttu með sér.

Síðan fóru þeir Egill leið sína, og er ekki sagt, að til
tíðinda yrði í ferð þeirra, áður þeir komu til Þorsteins.
Voru þá grædd sár þeirra; dvöldust þeir Egill þar til vors;
en Þorsteinn fékk sendimenn til Hákonar konungs að færa honum
skatt þann, er Egill hafði sótt til Vermalands. Og er þeir
komu á konungs fund, þá sögðu þeir honum tíðindi þau, er
gerst höfðu í ferð þeirra Egils, og færðu honum skattinn;
konungur þóttist þá vita, að það mundi satt vera, er áður
hafði hann grunað um, að Arnviður jarl mundi hafa látið drepa
sendimenn hans tvenna, er hann hafði austur sent; sagði
konungur, að Þorsteinn skyldi þá hafa landsvist og vera í
sætt við hann. Fara sendimenn síðan heimleiðis, og er þeir
koma aftur til Þorsteins, þá segja þeir honum, að konungur
lét vel yfir þessi ferð og Þorsteinn skyldi þá vera í sætt og
vináttu við konung.

Hákon konungur fór í Vík austur um sumarið, en þaðan gerði
hann ferð sína austur á Vermaland með mikið lið; Arnviður
jarl flýði undan, en konungur tók stór gjöld af bóndum þeim,
er honum þóttu í sökum við sig, svo sem sagt er af þeim, er
skattinn sóttu; setti hann þar yfir jarl annan og tók gíslar
af honum og bóndum.

Hákon konungur fór í þeirri ferð víða um Gautland hið vestra
og lagði það undir sig, svo sem sagt er í sögu hans og finnst
í kvæðum þeim, er um hann hafa ort verið. Þá er og sagt, að
hann fór til Danmerkur og herjaði þar víða; þá hrauð hann
tólf skip af Dönum með tveimur skipum, og þá gaf hann
konungsnafn Tryggva Ólafssyni, bróðursyni sínum, og vald yfir
Víkinni austur.

Egill bjó kaupskip sitt um sumarið og réð þar til föruneyti,
en langskip það, er hann hafði haft um haustið úr Danmörku,
gaf hann Þorsteini að skilnaði; Þorsteinn gaf Agli góðar
gjafar, og mæltu til mikillar vináttu sín í milli. Egill
gerði sendimenn til Þórðar á Aurland, mágs síns, og fékk
honum umboð sitt að skipa jarðir þær, er Egill átti í Sogni
og á Hörðalandi, og bað hann selja, ef kaupendur væru til.

Og er Egill var búinn ferðar sinnar og byr gaf, þá sigldu
þeir út eftir Víkinni og svo leið sína norður fyrir Noreg og
síðan í haf út; byrjaði þeim til góðrar hlítar, komu af hafi
í Borgarfjörð, og hélt Egill skipinu inn eftir firðinum og
til hafnar skammt frá bæ sínum og lét heim flytja varnað
sinn, en ráða skipi til hlunns. Egill fór heim til bús síns;
urðu menn honum fegnir; dvaldist Egill þar þann vetur.