Eg ch. 85

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Egill Skalla-Grímsson gekk í þingbrekku um daginn eftir og
með honum Þorsteinn og allur flokkur þeirra; þar kom þá og
Önundur og Steinar; Tungu-Oddur var og þar kominn og þeir
Einar.

Og er menn höfðu þar mælt lögmálum sínum, þá stóð Egill upp
og mælti svo: "Hvort eru þeir Steinar og Önundur feðgar hér,
svo að þeir megi skilja mál mitt?"

Önundur segir, að þeir voru þar.

"Þá vil eg ljúka upp sættargerð milli þeirra Steinars og
Þorsteins; hefi eg þar upp það mál, er Grímur, faðir minn,
kom hingað til lands og nam hér öll lönd um Mýrar og víða
hérað og tók sér bústað að Borg og ætlaði þar landeign til,
en gaf vinum sínum landakosti þar út í frá, svo sem þeir
byggðu síðan; hann gaf Ána bústað að Ánabrekku, þar sem
Önundur og Steinar hafa hér til búið. Vitum vér það allir,
Steinar, hvar landamerki eru milli Borgar og Ánabrekku, að
þar ræður Háfslækur. Nú var eigi það, Steinar, að þú gerðir
þér óvitandi að beita land Þorsteins og lagðir undir þig eign
hans og ætlaðir, að hann myndi vera svo mikill ættleri, að
hann myndi vera vilja ræningi þinn - því að þú, Steinar, og
þið Önundur megið það vita, að Áni þá land að Grími, föður
mínum - en Þorsteinn drap fyrir þér þræla tvo. Nú er það
öllum mönnum auðsýnt, að þeir hafa fallið á verkum sínum, og
eru þeir óbótamenn, og að heldur, þótt þeir væru frjálsir
menn, þá væru þeir þó óbótamenn. En fyrir það, Steinar, er þú
hugðist ræna mundu Þorstein, son minn, landeign sinni, þeirri
er hann tók með mínu ráði og eg tók í arf eftir föður minn,
þar fyrir skaltu láta laust þitt land að Ánabrekku og hafa
eigi fyrir fé. Það skal og fylgja, að þú skalt eigi hafa
bústað né vistafar hér í héraði fyrir sunnan Langá og vera
brottu frá Ánabrekku, áður fardagar séu liðnir, en falla
óheilagur fyrir öllum þeim mönnum, er Þorsteini vilja lið
veita, þegar eftir fardaga, ef þú vilt eigi brott fara eða
nokkurn hlut eigi halda, þann er eg hefi á lagt við þig."

En er Egill settist niður, þá nefndi Þorsteinn votta að gerð
hans.

Þá mælti Önundur sjóni: "Það mun mál manna, Egill, að gerð
sjá, er þú hefir gert og upp sagt, sé heldur skökk. Nú er það
frá mér að segja, að eg hefi allan mig við lagt að skirra
vandræðum þeirra, en héðan af skal eg ekki af spara, það er
eg má gera til óþurftar Þorsteini."

"Hitt mun eg ætla," segir Egill, "að hlutur ykkar feðga mun æ
því verri, er deildir vorar standa lengur. Hugði eg, Önundur,
að þú myndir það vita, að eg hefi haldið hlut mínum fyrir
þvílíkum svo mönnum sem þið eruð feðgar. En Oddur og Einar,
er dregist hafa svo mjög til þessa máls, hafa hér af fengið
skapnaðar virðing."