Close

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Egill Skalla-Grímsson varð maður gamall, en í elli hans
gerðist hann þungfær, og glapnaði honum bæði heyrn og sýn;
hann gerðist og fótstirður. Egill var þá að Mosfelli með
Grími og Þórdísi.

Það var einn dag, er Egill gekk úti með vegg og drap fæti og
féll; konur nokkurar sáu það og hlógu að og mæltu: "Farinn
ertu nú, Egill, með öllu, er þú fellur einn saman."

Þá segir Grímur bóndi: "Miður hæddu konur að okkur, þá er við
vorum yngri."

Þá kvað Egill:

Vals hefk váfur helsis;

váfallr em ek skalla;

blautr erum bergis fótar

borr, en hlust es þorrin.

Egill varð með öllu sjónlaus. Það var einnhvern dag, er veður
var kalt um veturinn, að Egill fór til elds að verma sig;
matseljan ræddi um, að það var undur mikið, slíkur maður sem
Egill hafði verið, að hann skyldi liggja fyrir fótum þeim,
svo að þær mættu eigi vinna verk sín.

"Ver þú vel við," segir Egill, "þótt eg bakist við eldinn, og
mýkjumst vér við um rúmin."

"Statt þú upp," segir hún, "og gakk til rúms þíns og lát oss
vinna verk vor."

Egill stóð upp og gekk til rúms síns og kvað:

Hvarfak blindr of branda,

biðk eirar Syn geira,

þann berk harm á hvarma

hnitvöllum mér, sitja;

es jarðgöfugr orðum,

orð mín konungr forðum

hafði gramr at gamni,

Geirhamðis mik framði.

Það var enn eitt sinn, er Egill gekk til elds að verma sig,
þá spurði maður hann, hvort honum væri kalt á fótum, og bað
hann eigi rétta of nær eldinum.

"Svo skal vera," segir Egill, "en eigi verður mér nú hógstýrt
fótunum, er eg sé eigi, og er of dauflegt sjónleysið."

Þá kvað Egill:

Langt þykki mér,

ligg einn saman,

karl afgamall,

á konungs vörnum;

eigum ekkjur

allkaldar tvær,

en þær konur

þurfu blossa.

Það var á dögum Hákonar hins ríka öndverðum, þá var Egill
Skalla-Grímsson á níunda tugi, og var hann þá hress maður
fyrir annars sakar en sjónleysis.

Það var um sumarið, er menn bjuggust til þings, þá beiddi
Egill Grím að ríða til þings með honum; Grímur tók því
seinlega.

Og er þau Grímur og Þórdís töluðust við, þá sagði Grímur
henni, hvers Egill hafði beitt; "vil eg, að þú forvitnist,
hvað undir mun búa bæn þessi."

Þórdís gekk til máls við Egil, frænda sinn; var þá mest gaman
Egils að ræða við hana; og er hún hitti hann, þá spurði hún:
"Er það satt, frændi, er þú vilt til þings ríða? Vildi eg, að
þú segðir mér, hvað væri í ráðagerð þinni."

"Eg skal segja þér," kvað hann, "hvað eg hefi hugsað. eg ætla
að hafa til þings með mér kistur þær tvær, er Aðalsteinn
konungur gaf mér, er hvortveggja er full af ensku silfri.
Ætla eg að láta bera kisturnar til Lögbergs, þá er þar er
fjölmennast; síðan ætla eg að sá silfrinu, og þykir mér
undarlegt, ef allir skipta vel sín í milli; ætla eg, að þar
myndi vera þá hrundningar, eða pústrar, eða bærist að um
síðir, að allur þingheimurinn berðist."

Þórdís segir: "Þetta þykir mér þjóðráð, og mun uppi, meðan
landið er byggt."

Síðan gekk Þórdís til tals við Grím og sagði honum ráðagerð
Egils.

"Það skal aldri verða, að hann komi þessu fram, svo miklum
firnum."

Og er Egill kom á ræður við Grím um þingferðina, þá taldi
Grímur það allt af, og sat Egill heima um þingið; eigi líkaði
honum það vel; var hann heldur ófrýnn.

Að Mosfelli var höfð selför, og var Þórdís í seli um þingið.

Það var eitt kveld, þá er menn bjuggust til rekkna að
Mosfelli, að Egill kallaði til sín þræla tvo, er Grímur átti;
hann bað þá taka sér hest -- "vil eg fara til laugar."

Og er Egill var búinn, gekk hann út og hafði með sér
silfurkistur sínar; hann steig á hest, fór síðan ofan eftir
túninu fyrir brekku þá, er þar verður, er menn sáu síðast.

En um morguninn, er menn risu upp, þá sáu þeir, að Egill
hvarflaði á holtinu fyrir austan garð og leiddi eftir sér
hestinn; fara þeir þá til hans og fluttu hann heim.

En hvorki kom aftur síðan þrælarnir né kisturnar, og eru þar
margar gátur á, hvar Egill hafi fólgið fé sitt. Fyrir austan
garð að Mosfelli gengur gil ofan úr fjalli; en það hefir
orðið þar til merkja, að í bráðaþeyjum er þar vatnfall mikið,
en eftir það er vötnin hafa fram fallið, hafa fundist í
gilinu enskir peningar; geta sumir menn þess, að Egill muni
þar féð hafa fólgið. Fyrir neðan tún að Mosfelli eru fen stór
og furðulega djúp; hafa það margir fyrir satt, að Egill muni
þar hafa kastað í fé sínu. Fyrir sunnan ána eru laugar og þar
skammt frá jarðholur stórar, og geta þess sumir, að Egill
mundi þar hafa fólgið fé sitt, því að þangað er oftlega sénn
haugaeldur. Egill sagði, að hann hefði drepið þræla Gríms, og
svo það, að hann hafði fé sitt fólgið, en það sagði hann
engum manni, hvar hann hefði fólgið.

Egill tók sótt eftir um haustið, þá er hann leiddi til bana.
En er hann var andaður, þá lét Grímur færa Egil í klæði góð;
síðan lét hann flytja hann ofan í Tjaldanes og gera þar haug,
og var Egill þar í lagður og vopn hans og klæði.