Eg ch. 31

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Skalla-Grímur og þau Bera áttu börn mjög mörg, og var það


fyrst, að öll önduðust; þá gátu þau son, og var vatni ausinn


og hét Þórólfur. En er hann fæddist upp, þá var hann snemma


mikill vexti og hinn vænsti sýnum; var það allra manna mál,


að hann myndi vera hinn líkasti Þórólfi Kveld-Úlfssyni, er


hann var eftir heitinn. Þórólfur var langt um fram jafnaldra


sína að afli; en er hann óx upp, gerðist hann íþróttamaður um


flesta þá hluti, er þá var mönnum títt að fremja, þeim er vel


voru að sér gerðir. Þórólfur var gleðimaður mikill; snemma


var hann svo fullkominn að afli, að hann þótti vel liðfær með


öðrum mönnum; varð hann brátt vinsæll af alþýðu; unni honum


og vel faðir og móðir.

Þau Skalla-Grímur áttu dætur tvær; hét önnur Sæunn, en önnur


Þórunn; voru þær og efnilegar í uppvexti.

Enn áttu þau Skalla-Grímur son; var sá vatni ausinn og nafn


gefið og kallaður Egill. En er hann óx upp, þá mátti brátt


sjá á honum, að hann myndi verða mjög ljótur og líkur föður


sínum, svartur á hár. En þá er hann var þrevetur, þá var hann


mikill og sterkur, svo sem þeir sveinar aðrir, er voru sex


vetra eða sjö; hann var brátt málugur og orðvís; heldur var


hann illur viðureignar, er hann var í leikum með öðrum


ungmennum.

Það vor fór Yngvar til Borgar, og var það að erindum, að hann


bauð Skalla-Grími til boðs út þangað til sín og nefndi til


þeirrar ferðar Beru, dóttur sína, og Þórólf, son hennar, og


þá menn aðra, er þau Skalla-Grímur vildu að færu; Skalla-


Grímur hét för sinni. Fór Yngvar þá heim og bjó til


veislunnar og lét þá öl heita.

En er að þeirri stefnu kemur, er Skalla-Grímur skyldi til


boðsins fara og þau Bera, þá bjóst Þórólfur til ferðar með


þeim og húskarlar, svo að þau voru fimmtán saman.

Egill ræddi um við föður sinn, að hann vildi fara; "á eg þar


slíkt kynni sem Þórólfur," segir hann.

"Ekki skaltu fara," segir Skalla-Grímur, "því að þú kannt


ekki fyrir þér að vera í fjölmenni, þar er drykkjur eru


miklar, er þú þykir ekki góður viðskiptis, að þú sért


ódrukkinn."

Steig þá Skalla-Grímur á hest sinn og reið í brott, en Egill


undi illa við sinn hlut. Hann gekk úr garði og hitti eykhest


einn, er Skalla-Grímur átti, fór á bak og reið eftir þeim


Skalla-Grími; honum varð ógreiðfært um mýrarnar, því að hann


kunni enga leið, en hann sá þó mjög oft reið þeirra


Skalla-Gríms, þá er eigi bar fyrir holt eða skóga. Er það að


segja frá hans ferð, að síð um kveldið kom hann á Álftanes,


þá er menn sátu þar að drykkju; gekk hann inn í stofu. En er


Yngvar sá Egil, þá tók hann við honum feginsamlega og spurði,


hví hann hefði svo síð komið. Egill sagði, hvað þeir


Skalla-Grímur höfðu við mælst. Yngvar setti Egil hjá sér.


Sátu þeir gagnvert þeim Skalla-Grími og Þórólfi.

Það var þar haft ölteiti, að menn kváðu vísur; þá kvað Egill


vísu:

Kominn emk til arna



Yngvars, þess's beð lyngva,



hann vask fúss at finna,



fránþvengjar gefr drengjum;



mun eigi þú, þægir,



þrévetran mér betra,



ljósundinna landa



linns, óðar smið finna.

Yngvar hélt upp vísu þeirri og þakkaði vel Agli vísuna; en um


daginn eftir þá færði Yngvar Agli að skáldskapar launum


kúfunga þrjá og andaregg. En um daginn eftir við drykkju kvað


Egill vísu aðra um bragarlaun:

Síþögla gaf söglum



sárgagls þría Agli



hirðimeiðr við hróðri



hagr brimrótar gagra,



ok bekkþiðurs blakka



borðvallar gaf fjorða



kennimeiðr, sás kunni,



körbeð, Egil gleðja.

Vel lagði Egill í þökk skáldskap sinn við marga menn.

Ekki varð þá fleira til tíðinda í ferð þeirra. Fór Egill heim


með Skalla-Grími.