EgSH ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Og nú býst Ólafur konungur til ferðar þessarar og hefir hann
níu skip og góða skipan og fara þeir með honum Tófi og Egill
og er nú ekki getið um ferð konungs áður hann kemur í
Limafjörð. Og er þeir eru þar komnir þá er Knútur konungur
eigi þar kominn og var hann vestur á Englandi.

Nú verður Ólafur konungur var þess að Knútur konungur var í
svikum við hann og hyggur að sækja fund þenna með fjölmenni
og segir Ólafur konungur nú mönnum sínum hverja frétt hann
hafði af Knúti konungi "og vil eg eigi að vér bíðum hans hér
og þykir mér hann nú brugðið hafa fyrri þessum sáttarfundi og
munum vér nú freista að gera hér upprásir og herja á land
Knúts konungs og gjalda honum svo svikin og ginning þessa."

Þeir ganga nú af skipunum og gera upprás harða á landið og
verður fólkið hrætt og afla þeir mikils hlutskiptis í
fjárhlutum. Konungurinn mælti svo fyrir að þeir skyldu taka
fimmtán vetra gamla menn og eldri og leiða ofan til skipa. Og
nú fá þeir fé mikið og marga hertekna menn. Landslýðurinn
flýr undan en þeir reka flóttann konungsmennirnir.

Og þar kom að konungur mælti að stöðva skyldi liðið og hverfa
aftur "því að eg sé bragð þeirra að þeir munu þegar við nema
er þeir fá sér afla til en flýja undan þar til og teygja oss
svo frá skipum vorum."

Nú snúa þeir til skipanna og er þeir koma þar allir þá biður
konungur þá búast til brottferðar. Og svo gerðu þeir og
liggja síðan albúnir og hafa tjöld á landi og voru þar
varðveittir í böndum hinir herteknu menn og var þangað að
heyra óp og veinan.

Svo er sagt að Egill Hallsson ræðir við Tófa félaga sinn:
"Þetta eru ill læti og hörmuleg er menn þessir hafa og mun eg
fara og leysa þá."

"Ger eigi það vinur," segir hann Tófi, "því að konungur
leggur þar fyrir reiði sína og vildi eg gjarna að þú yrðir
eigi fyrir því."

"Eigi má eg þetta bera," segir Egill, "miklu er fólk þetta
aumara. Vil eg eigi heyra læti þessi lengur," sprettur upp
síðan og fer til tjaldsins og leysir bandingjana alla og
lætur á brott hlaupa og eru þeir senn úr augsýn.

Nú er sagt konunginum að mennirnir voru á brottu og svo hver
þá hafði leysta en hann varð við þetta reiður og segir hann
skulu hér fyrir hafa mikið víti og sína reiði og er það nú þó
kyrrt um nóttina og fréttir Egill þetta og líst nú misráðið.