Close

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Í þenna tíma voru margir menn og göfgir á Íslandi þeir er í
frændsemistölu voru við Ólaf konung Tryggvason. Einn af þeim
var Víga-Glúmur son Eyjólfs hrúgu og Ástríðar Vigfúsdóttur
hersis, sem fyrr er sagt. Helga hét systir Víga-Glúms. Hún
var gift Steingrími í Sigluvík. Þorvaldur hét son þeirra er
kallaður var tasaldi.

Sá maður hafði vaxið upp með Víga-Glúmi er hét Ögmundur. Hann
var Hrafnsson. Hrafn var þá auðigur maður og bjó norður í
Skagafirði. Hann hafði verið þræll Glúms og Ástríðar móður
hans og hafði Glúmur gefið honum frelsi og var Hrafn hans
leysingi. Móðir Ögmundar var Guðdælaættar og er hún eigi
nefnd. Hún var skyld Víga-Glúmi að frændsemi. Ögmundur var
fríður maður sýnum, mikill maður og gervilegur. Hafði hann
gott yfirlæti af Glúmi frænda sínum. Glúmur var þá hniginn á
efra aldur og bjó að Þverbrekku í Öxnadal er Ögmundur frændi
hans var roskinn en Vigfús son Glúms var þá með Hákoni jarli í
Noregi.

Á einu vori sagði Ögmundur Glúmi að hann fýstist utanferðar.

"Vildi eg," segir hann, "kaupa mér skip að Gásum. Vil eg þar
til kosta fjár föður míns er nógt er til en hafa af þér ásjá
og orðafullting."

Glúmur svarar: "Margir fara þeir utan er ekki eru
mannvænlegri en þú ert að sjá. Nú þætti mér miklu skipta að
þú fengir heldur af förinni sæmd og mannvirðing en mikið fé
ef eigi er hvorstveggja kostur."

Keypti Glúmur honum skip að norrænum mönnum og bjó Ögmundur
ferð sína og mikinn fjárhlut er faðir hans fékk honum. Skyldi
Ögmundur vera forráðandi skips þess og manna. Voru þar á fáir
menn aðrir en íslenskir þeir er ekki höfðu fyrr farið utan.
Þeir létu í haf heldur síð sumars. Gaf þeim vel byri. Fengu
þeir stór veður og hagstæð.

En er þá bar úr hafi sáu þeir land að áliðnum degi og var
blásandi byr að landi. Mæltu þá norrænir menn þeir er leið
sögðu að varlegra væri að lægja seglið og leggja skipið í
rétt um nóttina en sigla til lands að ljósum degi.

Ögmundur svarar: "Ekki skulum vér ónýta byr svo góðan. Er
eigi víst að slíkur byr sé á morgun en tunglsljós mikið í
nótt."

Gerðu þeir sem hann mælti að þeir sigldu. En er þeir áttu
skammt til lands lágu fyrir þeim langskip mörg í tengslum í
eyjasundi nokkuru og sáu þeir eigi fyrr skipin en þeir sigldu
eitt í kaf og svo inn að meginlandi til hafnar. Sögðu þá
sumir menn þeir er voru á kaupskipinu að þeir hefðu siglt
óviturlega en Ögmundur svarar að hvorir urðu sín að geyma.

En fyrir langskipum þeim átti að ráða Hákon jarl. En það skip
er þeir höfðu í kaf siglt átti sá maður er Hallvarður hét.
Hann var ríkur maður og hinn mesti vin jarls. Hafði þar týnst
fé allt það er á var skipinu en mönnum varð borgið. Jarlinum
var sagt þegar um morguninn hver svívirðing og skaði þeim var
ger.

Jarl varð við þessi tíðindi mjög reiður og sagði svo: "Þessir
menn munu vera snápar og hafa ekki komið fyrr í önnur lönd.
Nú gef eg þér Hallvarður orlof til að refsa þeim og hefna
þinnar svívirðingar því að þeir einir munu þessir menn vera
að þér mun ekki ofurefli við að eiga. Skortir þig hvorki til
hreysti né harðfengi að gera þeim þvílíka skömm eða meiri
hverjir sem þeir eru."

Þá svaraði Vigfús Víga-Glúmsson: "Þér munuð herra vilja taka
sættir af mönnum þessum og haldi þeir lífi sínu ef þeir vilja
leggja sitt mál á yðvarn dóm. Nú mun eg fara að vita hvað
manna þeir séu og leita um sættir ef þess er kostur."

Jarl svarar: "Mátt þú það gera en frekur get eg að þeim þyki
lokar minn til fégjalda um slík stórmál."

Vigfús fór til kaupskipsins og kenndi þar Ögmund frænda sinn
og fagnaði honum vel og spurði tíðinda af Íslandi frá föður
sínum. Ögmundur sagði slíkt er hann spurði.

Síðan mælti Vigfús: "Yðvart mál horfir til mikilla vandræða
af tilfellum þessum."

Sagði Vigfús þá hvað að var orðið og svo það að Hákon jarl
hafði seinlega tekið á sættargerð við þá: "Nú er það mitt
erindi hingað til þín frændi að biðja þig leggja á jarls dóm.
En eg skal byrja þitt mál sem eg kann og mun þá með nokkuru
móti vel af hendi fara."

Ögmundur svarar: "Það eitt frétti eg af jarli þessum að ekki
legg eg allt mitt mál á hans dóm og einna síst ef hann heitir
illu því að það mun hann efna. En eigi fyrirtek eg að bæta
þetta tilfelli ef hann mælir lítillega til."

Vigfús svarar: "Á það mættir þú líta hvað þér hæfir því að þú
átt við þann um að þér er ekki berandi hans reiði og neita
hans dómi."

Vigfús fór út til skips jarls og sagði honum að þessir menn
voru hans fóstbræður en sumir frændur "vilja þeir og leggja
sitt mál á yðvart vald."

Þá svarar einn maður jarls: "Rangt segir þú Vigfús þínum
herra. Þeir bjóða engi nýt boð fyrir sig."

Hallvarður svarar: "Þetta er sannast að mér er hæfilegt að
hefna mín sjálfur og þurfa þar ekki annarra manna við."

Jarl bað hann svo gera.

Vigfús mælti: "Þess manns skal eg banamaður verða, ef eg má
ráða, er drepur Ögmund frænda minn."

Hallvarður svarar: "Þó að þér séuð ofurhugar miklir
Íslendingar þá er þess von hér í landi að menn vilji eigi
þola skammir bótlaust heldur af yður frændum Víga-Glúms en
öðrum mönnum, þeir er nokkurs þykjast verðir."

Reri Hallvarður þá til kaupskipsins en jarl lét hafa styrk
varðhöld á Vigfúsi. Hallvarður kom að kaupskipinu og spurði
hver þar væri formaður. Ögmundur sagði til sín.

Þá mælti Hallvarður: "Vér félagar eigum við yður stórsakir og
erum nú til þess hér komnir að vita ef þér viljið bjóða fyrir
yður nokkurar sæmilegar bætur."

Ögmundur svarar: "Eigi mun yður bóta synjað ef eigi er
freklega til mælt."

Hallvarður mælti: "Þeir menn eiga hér í hlut að eigi vilja
smáhluti þiggja fyrir stórar svívirðingar."

Ögmundur mælti: "Þá viljum vér varna bóta ef stórlega er
látið í mót."

"Eg ætla það og líkast," segir Hallvarður, "að biðja yður
ekki þess er þér ættuð að bjóða."

Hljóp hann þá upp á kaupskipið og laust Ögmund mikið
öxarhamarshögg svo að hann féll þegar í óvit. Fór Hallvarður
við það á fund jarls og sagði honum. En jarl kvað miklu minna
að gert en maklegt væri.

Hallvarður svarar: "Höfðingi þeirra var mest sakbitinn hér um
og sýndist mér að gera eigi meira að í þessu sinni en ljósta
hann í svíma. Var það maklegt að svívirðing kæmi svívirðing í
mót. En það er fyrir hendi að auka enn hefnd síðar ef
sýnist."

En þegar Vigfús vissi þetta þá eirði honum stórilla og vildi
vinna á Hallvarði eða drepa hann ef hann kæmist í færi.
En jarl lét geyma hans svo að honum urðu engi færi á því.

Ögmundur vitkaðist og hafði þó fengið mikla ákomu og lá lengi
vetrar en varð þó heill um síðir og varð af þessu efni mjög
gabbaður svo að hvar sem hann kom var hann kallaður Ögmundur
dyttur. En hann lét sem hann vissi eigi hvað hvergi talaði.
Vigfús kom oft til hans og bað hann hefna sín.

"Vil eg þar til," sagði hann, "veita þér mitt liðsinni að þú
rekir þinnar svívirðingar."

Ögmundur svarar: "Þetta mál veit eigi svo við frændi. Sýnist
mér að eg sé eigi meir vanvirður í þessu máli en Hallvarður
og er varla von að minna mundi við koma svo harðlega sem vér
höfðum vora sök til búið í fyrstu. Er það óráð að hefna þessa
svo sem Hallvarður er mikill vin Hákonar jarls en þú kominn
hér á hans vald. Á eg annað að gjalda Glúmi föður þínum en
hafa þig í þeirri hættu að þér sé vís von meiðsla eða bana af
minni tilstýringu."

Vigfús svarar: "Fyrir það kann eg þér enga þökk og eigi mun
faðir minn kunna að þú látir sem þú skulir sjá fyrir mínum
kosti þar um er eg vil eigi sjálfur. Ætla eg þér heldur ganga
til þess hugleysi en varhygð og er illt að fylgja þeim manni
er hérahjarta hefir í brjósti. Er það og líkast að þér bregði
meir í þrælaættina en Þveræinga."

Skildu þeir við það að Vigfús var hinn reiðasti.

Leið af veturinn og vorið. Bjó þá Ögmundur skip sitt og fór
út til Íslands um sumarið og hafði aflað mikils fjár í ferð
þessi. Kom hann skipi sínu í Eyjafjörð. Glúmur frétti skjótt
skipkomuna. Var honum og þegar sagt hverja svívirðing
Ögmundur hafði fengið. En er Ögmundur hafði gert ráð fyrir
skipi sínu og fé þá fór hann til Þverbrekku og dvaldist með
Glúmi um hríð. Var Glúmur við hann fálátur og fannst það á að
honum var engi þökk á hans komu. Ögmundur var hinn kátasti og
barst á mikið. Hann fór til allra mannfunda er þar voru í
sveit og var heldur hlutsamur um mál manna. Og ef nokkura
menn greindi á þá þótti engi maður skjótlegri til stórræða en
Ögmundur. Hann var og tiltakasamur um allt það er Glúmur
þurfti við um bústilskipan eða aðflutningar og lét yfir sér
hið vænlegasta. En það var lengi að Glúmur vildi ekki við
hann mæla.

Og einn dag mælti Glúmur til hans: "Vita skaltu það Ögmundur
að eg kann þér enga þökk fyrir starfa þinn og undarlegt þykir
mér hví þú ert svo framgjarn eða íhlutunarmikill um mál manna
þar sem engi dáð fylgir þér og hefir herfileg orðið þín hin
fyrsta ferð, svo að eg vildi gjarna aldrei sjá þig, er þú
vildir verða sjálfum þér að skömm og brigsli öllum frændum
þínum og bera ævinlegt klækisnafn að þora eigi að hefna sín."

Ögmundur svarar: "Á það mátt þú líta frændi hvað mér gekk til
er hefndin fórst fyrir. Mér þótti mikið í hættu þar sem
Vigfús var son þinn."

"Þar máttir þú," sagði Glúmur, "ekki fyrir sjá er hann vildi
eigi sjálfur. Þætti mér það til vinnanda að þið væruð báðir
dauðir og hefðir þú sýnt af þér hugprýði um hefndina. Nú er
það annaðhvort að þú ert frá því þróttigur og þolinn sem
flestir menn aðrir og muntu sýna af þér karlmennsku þó að
síðar sé því að í annan stað værir þú eigi svo
bleyðimannlegur í bragði. Ella ert þú með öllu ónýtur og
verður það þá ríkara sem verr gegnir að oft verður ódrjúg til
drengskaparins hin ófrjálsa ættin. En ekki vil eg þig lengur
hafa með mér."

Fór Ögmundur þá til föður síns.

En er Ögmundur hafði verið tvo vetur á Íslandi þá bjó hann
skip sitt um sumarið og fékk manna til og sigldi til Noregs,
kom af hafi norður við Þrándheim og hélt inn á fjörðinn. Hann
lagði skipi sínu síð dags undir Niðarhólm.

Þá mælti Ögmundur: "Nú skal skjóta báti. Mun eg róa inn í ána
og vil eg vita tíðindi af landinu."

Ögmundur tók yfir sig feld hálfskiptan og hlöðum búinn um
handveginn. Var það ágæta gripur. Gekk Ögmundur á bát við
þriðja mann. Það var um morguninn snemma. Reru þeir inn að
bryggjunum.

Þá gekk maður ofan úr bænum. Sá var í heklu. Hún var ger af
skarlati og saumuð öll brögðum. Heklumaðurinn gekk ofan á
bryggjurnar og spurði hver fyrir bátinum réði. Ögmundur sagði
til sín.

Bæjarmaðurinn mælti: "Ert þú Ögmundur dyttur?"

"Kalla svo sumir menn," sagði hann, "eða hvað heitir þú?"

Hann svarar: "Eg heiti Gunnar helmingur. En eg er því svo
kallaður að mér þykir gaman að hafa hálflit klæði."

Ögmundur mælti: "Hvað er tíðinda hér í landi?"

Gunnar svarar: "Þau þykja nú stærst tíðindi að Hákon jarl er
dauður en kominn til ríkis ágætur konungur, Ólafur
Tryggvason."

Ögmundur mælti: "Hvað veist þú til hvar sá maður er er
Hallvarður heitir, þrænskur maður, ættstór og auðigur?"

Gunnar svarar: "Það er eigi undarlegt þó að þú spyrjir að
honum. Hann er nú kallaður Hallvarður háls því að hann var í
Jómsvíkingabardaga í fyrra vetur með Hákoni jarli og fékk
þar sár mikið á hálsinn fyrir aftan eyrað og ber hann síðan
hallt höfuðið. En nú er hann hér í bænum með Ólafi konungi og
hefir fengið af honum góðar virðingar. En feld hefir þú
góðan Ögmundur og vel litan er tvískiptur er. Viltu selja mér
feldinn?"

Ögmundur svarar: "Eigi vil eg selja þér feldinn. En ef þér
líst vel á hann þá vil eg gefa þér."

"Gef þú manna heilastur," sagði Gunnar, "og vildi eg geta
launað þér þessa gjöf. En heklu þessa skaltu fyrst hafa. Má
vera að þér verði að henni gagn."

Gekk Gunnar þá upp nokkru innar í bæinn og var í feldinum. En
Ögmundur fór í hekluna.

Hann mælti til manna sinna: "Nú skuluð þið festa bátinn við
bakkann lítt það að skutstafninum svo að eigi svífi frá meðan
eg geng upp en þið skuluð sitja í rúmunum og hafa búnar árar
til róðrar."

Síðan gekk Ögmundur upp í garðinn og varð lítt við menn var.
Hann sá opnar dyr á einu herbergi og stóðu þar nokkurir menn
við handlaugar og var einn mestur og fríðastur sýnum. Sá bar
hallt höfuðið og kenndi Ögmundur að frásögn Gunnars að þar
mundi vera Hallvarður. Gekk Ögmundur að durunum og þóttust
allir þar kenna Gunnar helming þeir er inni voru. Hann var
heldur lágtalaður.

Bað hann Hallvarð ganga út til sín um litla muni "því að eg á
skylt og skjótt erindi við þig," sagði hann.

Sneri hann þá annan veg frá durunum og brá sverðinu er hann
hafði í hendi. Gunnar helmingur var þar öllum mönnum
málkunnigur og gekk Hallvarður út einn saman en Ögmundur hjó
hann þegar banahögg er hann kom að honum. Hljóp Ögmundur þá
ofan til bátsins. Kastaði hann af sér heklunni, lét koma
stein í höttinn og fleygði út á ána og sökk hún til grunna.
Ögmundur gekk á bátinn og bað þá róa út úr ánni.

En er þeir komu til kaupskipsins mælti hann til sinna manna:
"Hér er ófriður mikill í landi en nú kastar vindi innan eftir
firðinum. Munum vér vinda segl vort og sigla út aftur til
Íslands."

Þeir kölluðu hann heldur hræddan er hann þorði eigi að koma á
land þó að þarlenskir menn ættust illt við. Þeir gerðu þó sem
hann mælti fyrir, komu aftur til Íslands og tóku Eyjafjörð.

Fór Ögmundur á fund Víga-Glúms og sagði honum sína ferð, kvað
þá hefndina komna fram þó að frestin væri löng. Glúmur lét þá
vel yfir, kallaði það og verið hafa sitt hugboð að hann mundi
verða nýtur maður um síðir. Var Ögmundur þá með Glúmi um
veturinn í góðu yfirlæti.

En nú er þar til að taka að þá er mönnum Hallvarðs þótti
seinkast innkoma hans gengu þeir út og fundu hann liggja
dauðan í blóði sínu. Voru þá sögð þessi tíðindi Ólafi konungi
og það með að menn hugðu að Gunnar helmingur hefði drepið
Hallvarð.

Konungur svarar: "Hann mundi eg eigi í heldra lagi til kjósa
en þó skal nú þegar í stað leita að honum og festa hann upp
ef hann er þessa valdur."

Gunnar helmingur átti sér bróður er hét Sigurður. Hann var
auðigur og hirðmaður Ólafs konungs og honum kær mjög. Var
Sigurður þar í bænum. En þegar hann varð var við að bróður
hans var ætlaður dauði þá leitar hann að honum og finnur
hann. Spurði Sigurður hann ef hann væri sannur verks þessa er
honum var kennt. Gunnar kvað það fjarri vera.

Sigurður mælti: "Það hafa menn þó fyrir satt og seg þú mér
hvað þú veist til um atburð þenna."

Gunnar svarar: "Það segi eg að sinni hvorki þér né öðrum."

Sigurður mælti: "Forða þér þá."

Gunnar gerði svo og komst hann til skógar og varð eigi
fundinn. Fór hann síðan austur um fjall og um Upplönd, allt
huldu höfði. Létti hann sinni ferð eigi fyrr en hann kom fram
austur í Svíþjóð.

Þar voru blót stór í þann tíma og hafði Freyr þar verið mest
blótaður lengi og svo var mjög magnað líkneski Freyrs að
fjandinn mælti við menn úr skurðgoðinu og Frey var fengin til
þjónustu kona ung og fríð sýnum. Var það átrúnaður landsmanna
að Freyr væri lifandi sem sýndist í sumu lagi og ætluðu að
hann mundi þurfa að eiga hjúskaparfar við konu sína. Skyldi
hún mest ráða með Frey fyrir hofstaðnum og öllu því er þar lá
til.

Gunnar helmingur kom þar fram um síðir og bað konu Freyrs
hjálpa sér og beiddi að hún mundi hann láta þar vera. Hún
leit við honum og spurði hver hann væri. Hann kveðst vera
brautingi einn lítils háttar og útlendur.

Hún mælti: "Eigi muntu vera í alla staði gæfumaður því að
Freyr lítur eigi vinaraugum til þín. Nú hvíl þig hér fyrst
þrjár nætur og vita þá hversu Frey þóknist til þín."

Gunnar svarar: "Miklu þykir mér betra að þiggja þína hjálp og
hollustu en Freyrs."

Gunnar var glaður og skemmtanarmaður mikill. En er þrjár
nætur voru liðnar spurði Gunnar konu Freyrs hversu þá skyldi
vera um þarvist hans.

"Eigi veit eg það gjörla," sagði hún, "þú ert maður félaus og
kann þó vera að þú sért góðra manna og væri mér um það meira
að veita þér nokkura ásjá. En Frey er lítið um þig og uggi eg
að hans reiði liggi á. Nú ver þú hér hálfan mánuð og sjáum þá
hvað í gerist."

Gunnar mælti: "Svo skiptir hér til sem eg mundi kjósa að
Freyr hatar mig en þú hjálpar mér því að eg ætla hann eigi
meðalfjanda vera."

Gunnar þóknaðist mönnum því betur sem hann hafði þar lengur
verið fyrir skemmtan sína og annan vaskleik. Kom hann enn að
máli við konu Freyrs og spurði um sína hagi.

Hún svarar: "Vel líkar mönnum til þín og þykir mér ráð að þú
sért hér í vetur og farir á veislur með okkur Frey þá er hann
skal gera mönnum árbót. En þó er honum illa við þig."

Gunnar þakkaði henni vel.

Líður nú að þeirri stundu er þau búast heiman og skyldu þau
Freyr og kona hans sitja í vagni en þjónustumenn þeirra
skyldu ganga fyrir. Þau áttu langt að fara yfir fjallveg
nokkurn. Þá gerði að þeim hríð mikla. Gerðist þá færðin þung
en Gunnar var til ætlaður að fylgja vagninum og leiða eykinn.
En um síðir kom svo að allt fólkið dreif frá þeim svo að
Gunnar einn varð eftir og þau Freyr í vagninum. Tók Gunnar þá
að mæðast mjög er hann gekk fyrir og leiddi eykinn. Og er svo
hafði farið um stund þá gefur hann upp fyrirgönguna og sest í
vagninn en lætur eykinn ráða leiðinni.

Litlu síðar mælti hún til Gunnars: "Dugi þú enn og leið
hestinn ella mun Freyr standa að þér."

Hann gerir svo um hríð.

En er hann mæddist enn mjög mælti hann: "Til mun eg nú hætta
að taka í móti Frey ef hann ræður á mig."

Freyr réðst þá úr vagninum og taka þeir fang og verður Gunnar
mjög aflvani. Hann sér að eigi mun svo búið duga. Hugsar hann
þá fyrir sér ef hann getur yfirkomið þenna fjanda og verði
honum auðið að koma aftur til Noregs að hann skal hverfa
aftur til réttrar trúar og sættast við Ólaf konung ef hann
vill við honum taka. Og þegar eftir þessa hugsan tekur Freyr
að hrata fyrir honum og því næst fellur hann. Hleypur þá úr
líkneskinu sá fjandi er þar hafði í leynst og var þá
tréstokkur einn tómur eftir. Braut hann það allt í sundur.
Síðan gerði hann konunni tvo kosti, að hann mun hlaupa frá
henni og leita fyrir sér ella skal hún segja er þau koma til
byggða að hann sé Freyr. Hún kvaðst það vilja gjarna segja
heldur. Fór hann þá í búnað skurðgoðsins.

En veðrið tók að birta. Komu þau um síðir til veislu þeirrar
er þeim var búin. Var þar fyrir mart þeirra manna er þeim
skyldu fylgt hafa. Þótti fólkinu nú mikils um vert hversu
Freyr sýndi mátt sinn er hann skyldi komast til byggða með
konu sína í veðri slíku þar sem allir menn höfðu hlaupið frá
þeim og það með að hann mátti nú ganga með öðrum mönnum og át
og drakk sem aðrir menn.

Fóru þau að veislum um veturinn. Var Freyr jafnan fátalaður
við aðra menn en konu sína og eigi vill hann láta kvikvendi
sæfa fyrir sér sem fyrr og engi blót vill hann þiggja og
engar fórnir eða offur utan gull og silfurklæði góð eða aðrar
gersemar.

En er stundir líða fram þykjast menn finna að kona Freyrs er
með barni. Það verður mönnum allágætt og þótti Svíum nú
allvænt um þenna guð sinn. Var og veðrátta blíð og allir
hlutir svo árvænir að engi maður mundi slíkt. Spyrjast þessi
tíðindi víða um lönd hversu blótguð Svía er máttugur. Kemur
þetta og fyrir Ólaf konung Tryggvason og grunar hann um
hverju gegna mun.

Og einn dag um vorið kallaði Ólafur konungur til tals við sig
Sigurð bróður Gunnars helmings. Konungur spurði ef hann
frétti nokkuð til Gunnars bróður síns. Sigurður kvaðst ekki
til hans frétta.

Konungur mælti: "Það hefir hugur minn að þessi blótguð Svía
er nú ganga mestar sögur frá og þeir kalla Frey að þar muni
vera reyndar Gunnar bróðir þinn því að þau blót verða römmust
er lifandi menn eru blótaðir. Nú vil eg senda þig austur
þangað eftir honum því að það er herfilegt að vita ef
kristins manns sála skal svo sárlega fyrirfarast. Vil eg gefa
honum upp reiði mína ef hann vill auðveldlega koma á minn
fund því að eg veit nú að Ögmundur dyttur hefir drepið
Hallvarð en eigi Gunnar."

Sigurður brá við skjótt og fór til fundar við Frey þenna og
kenndi þar Gunnar bróður sinn. Bar hann honum erindi og orð
Ólafs konungs.

Gunnar svarar: "Fús væri eg að fara og sættast við Ólaf
konung. En ef Svíar verða varir við hvað um er þá munu þeir
vilja taka mig af lífi."

Sigurður mælti: "Vér skulum leynilega leita héðan á braut og
hafa á því traust sem vera mun að meira megi gæfa og góðvilji
Ólafs konungs með guðs miskunn en illvilji og eftirleitan
Svía."

Gunnar býr sig og konu sína og höfðu með sér lausafé slíkt er
þau máttu með komast, réðu síðan til ferðar leynilega um
nótt. En er Svíar verða þessa varir þá þykjast þeir allt sjá
hversu farið mun hafa og sendu þegar menn eftir þeim. En er
þeir voru skammt komnir þá villtust þeir vegar og fundu þau
eigi. Fóru Svíar við það aftur. En þau Sigurður léttu eigi
sinni ferð fyrr en þau fundu Ólaf konung. Tók hann Gunnar
aftur í sætt við sig en lét skíra konu hans og héldu þau
síðan rétta trú.