Dpl ch. 10

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá er þar til að taka er Þorkell kemur í Fannardal til
föruneytis við Helga Droplaugarson og voru þar um nóttina.
Helgi lét illa í svefni og var hann þremur sinnum vaktur á
þeirri nótt. Þorkell spyr hvað hann dreymdi.

Helgi segir: "Eigi mun eg segja."

Nú klæðast þeir. Helgi bað Þorstein sjá um kost Rannveigar
"lát fylgja henni, ef þú vilt, til bús Gríms bróður míns."

Þeir fóru fyrir dag utan úr Fannardal og voru níu saman og
upp á heiði. Og þá er lokið var brekkum öllum hvíldist Helgi
því að honum var orðið erfitt og lagði undir sig feld sinn.
Þá kló hann kinn sína og neri hökuna og mælti þetta: "Það er
vænna áður kveld komi að þar klæi lítt. Eða er þér Þorkell nú
jafnmikill hugur á að heyra draum minn sem í nótt?"

Hann segir: "Eigi er mér nú minni hugur á því en þá."

"Mér þótti," kvað Helgi, "sem vér færum þessa leið sem nú
förum vér og ofan eftir Eyvindardal til Kálfshvols. Þá runnu
átján vargar móti oss eða tuttugu og var einn miklu mestur.
En vér vildum á hvolinn og komumst eigi. En þeir sóttu að oss
þegar og kleif einn í höku mér og í tanngarðinn og þá var eg
vaktur."

Þá kvað Þorkell það víst "að menn munu sitja fyrir þér. Mun
þar vera Helgi Ásbjarnarson og aðrir héraðsmenn og leiðist nú
yfrgangur þinn flestum mönnum héðra. Nú höfum við mælt til
vináttu með okkur og vil eg að þú farir heim með mér og ver
þar nokkura stund."

Helgi svarar: "Svo mun eg fara sem eg hefi ætlað."

Þeir fóru ofan eftir Eyvindardal og komu á bæ Þórdísar. Hún
var gömul, bæði ljót og svört. Helgi ætlaði að spyrja hana
tíðinda en í því tekur einn maður upp snækökk og gerði harðan
í hendi sér og laust á kinn Þórdísi og varð henni illt við.

Hún mælti: "Farið þér í svo gramendur allir."

Þá mælti Helgi: "Það er heimsklegt að berja til kvenna og er
án ills gengis nema heiman hafi."

Nú fékk Helgi þar engi tíðindi. Fara þeir nú á brott og ofan
til Valagilsár. Þá bauð Þorkell að fylgja Helga til
Eyvindarár.

"Eigi þarf þess," kvað Helgi.

Nú skiljast þeir. Og þá er Þorkell var kominn skammt í
brekkur upp hverfur hann aftur til móts við Helga. Hann tók
allvel við Þorkatli og kvað slíkt vinraun mikla.

Nú fara þeir til Kálfsvaðseyrar. Þá sjá þeir átján menn renna
í móti sér. Nú vildu þeir Helgi Droplaugarson snúa til
hvolsins og máttu eigi. Þá sneru þeir upp af götunni á
gilsþröminn hjá Eyrargilsá. Þar var lítil upphæð og lögð í
snjófönn neðan, en nú er þar hrísi vaxið um alla þá hæð og er
þar nú lítill grjótvarði er þeir börðust.

Þá spurði Helgi Grím bróður sinn hvort hann vill skjóta til
Helga Ásbjarnarsonar uppi eða niðri. En Grímur kaus uppi til
að skjóta.

"Eigi viltu nafna minn þá feigan," kvað Helgi, "fyrir því að
eigi mun honum hlíf verða að skildinum þar er eg skýt til."

Nú skutu þeir báðir senn til Helga Ásbjarnarsonar og skaut
Grímur í gegnum skjöldinn og varð Helgi ekki sár af því. En
Helgi Droplaugarson skaut í knéskel honum og renndi ofan í
legginn. Klofnaði til leggurinn og svo niður í gegnum ristina
og varð Helgi Ásbjarnarson þegar óvígur. Þá settist Björn
hvíti undir herðar honum og barðist hvorgi þeirra um daginn.
Össur undan Ási gekk frá, kvaðst eigi mundu vega móti Helga
Droplaugarsyni og sat hann hjá.

Þórður skarfur var njósnarmaður Helga Ásbjarnarsonar og hafði
legið í ánni og voru frosin klæði hans. Hann sótti upp í
skaflinn að Helga Droplaugarsyni og þóttist við hann sakir
eiga. Og er hann kom í skaflinn skaut Helgi Droplaugarson til
hans milli fótanna og í gegnum kyllinn og féll hann á bak
aftur en spjótið festi í skaflinum og hékk hann þar á
skaflinum allan daginn.

Eftir það eggjaði Helgi Ásbjarnarson mága sína til atgöngu og
nefndi til Hjarranda. Og þá sóttu þeir Hjarrandi og Kári að
Helga Droplaugarsyni en þeir Hallsteinssynir sóttu Grím og
maður með þeim. En Þorkel svartaskáld sóttu Austmenn tveir og
var Sigurður hinn þriðji maður best vígur af liði Helga
Ásbjarnarsonar. Þar féll Þorkell svartaskáld en hann drap
Austmanninn annan en Sigurður varð sár mjög því að Þorkell
var best vígur af þeirra liði þegar Helga leið og Grím.

Nú gangast þeir að fast og þá er þeir Hjarrandi og Kári sóttu
Helga Droplaugarson þá hljóp Helgi hinn magri frá Straumi í
móti Kára. Áttust þeir við og féll Kári en Helgi varð sár
mjög.

Þá sótti Hjarrandi fast að Helga Droplaugarsyni og hjó til
hans hart og tíðum. En Helgi hjó hvorki færra né smærra en
sverð það er hann hafði dugði ekki.

Þá mælti Helgi við Hjarranda: "Allhart mundir þú fram ganga
ef þú ættir frjálsborna dóttur Helga Ásbjarnarsonar."

Hjarrandi segir: "Láttu að því koma, jafnskyldar eru Helga
báðar" og sótti hann að harðara þótt slík orð færu í.

Hjóst skjöldur Helga Droplaugarsonar mjög og sá hann að honum
mundi eigi svo búið duga. Þá sýndi Helgi vígfimi sína og
kastaði upp skildi sínum og sverði og tók sverðið vinstri
hendi og hjó til Hjarranda og kom á lærið. En sverðið beit
ekki þegar beinsins kenndi og svaddi ofan í knésbótina og
varð hann af því sári óvígur. Og í því hjó Hjarrandi til
Helga en hann brá við skildinum og hljóp af sverðið í andlit
honum og kom á tanngarðinn og af vörina neðri.

Þá mælti Helgi: "Aldrei var eg fagurleitur en lítið hefir þú
um bætt."

Tók hann þá til hendi sinni og sletti í munn sér skegginu og
beit á. En Hjarrandi fór niður fyrir skaflinn og settist
niður.

Það er mál manna að skemmri mundi hafa orðið fundur þeirra
Hjarranda ef Helgi hefði haft sverð sitt og hefði eigi við
fleirum átt að sjá og var Hjarrandi þó hinn mesti fullhugi.

Þá sá Helgi að Grímur bróðir hans var fallinn en þeir voru
allir dauðir er að honum sóttu en Grímur var sár til ólífis.
Þá tók Helgi sverð það er Grímur hafði átt og mælti: "Nú er
sá maður fallinn er eg hugði best. Það mun nafni minn vilja
að við skiljum eigi að þessu."

Og stefnir Helgi þá ofan að þar er Helgi Ásbjarnarson sat en
þá voru allir menn stokknir ofan af skaflinum og vildi þá
engi bíða Helga.

"Þar stendur þú Össur," kvað Helgi, "og mun eg ekki við
þér sjá því að þú jóst mig vatni." Og bar hann þá ofan gegnt
Össuri.

Þá varð Össur skjótt til ráða að taka því að bani annars
hvors þeirra Helganna lá við. Það varð þá úrræði Össurar að
hann lagði á Helga Droplaugarsyni spjótinu svo að stóð í
gegnum hann.

Helgi gekk á spjótið og mælti við Össur: "Sveikstu mig nú."

Össur sá að Helgi sneri að honum og mundi ná til hans með
sverðinu. Þá hratt hann frá sér spjótinu og öllu saman. Sneri
þá spjótskaftinu í jörð niður og lét hann þá laust.

Þá mælti Helgi er hann sá að hann náði honum eigi: "Nú
seinkaði eg en þú bræddir heldur."

Reið hann þá af út á snjáinn og lauk svo ævi Helga
Droplaugarsonar. Fimm menn höfðu bana af liði Helga
Ásbjarnarsonar en sárir allir aðrir utan Björn hvíti og
Össur. Þar féll með Helga Droplaugarsyni Þorkell svartaskáld
og förunautur hans og Austmaður er heiman fór með Helga
Droplaugarsyni og Grímur bróðir hans.