ÞSHDr ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Draum þenna dreymdi Þorstein son Halls á Síðu austur að
Svínafelli áður hann væri þar veginn.

Konur þrjár komu að honum og mæltu við hann: "Vaki þú
Þorsteinn," sögðu þær. "Gilli þræll þinn vill svíkja þig
fyrir það er þú lést gelda hann og er þetta ekki lygi. Láttu
drepa hann," sögðu þær.

Þá kvað ein þeirra, sú er fyrst gekk, vísu þessa og var
harmþrungin:

Allskörpu hefir orpið

ævin-Hildr með lævi

fyr herðöndum hurðar

heinar ægis beini.

Gumnum stendr fyr gamni

Gerðr með brugðnu sverði.

Villat enn með öllu

eykvæn Héðins þeyja,

eykvæn Héðins þeyja.

Þá vaknaði Þorsteinn og lét leita þrælsins og fannst hann
ekki. Þá sofnaði Þorsteinn aðra nótt.

Þá komu draumkonurnar með hina sömu sögu og gekk sú fyrst er
áður var í miðju og kvað sú þetta er fyrst gekk:

Fram gekk dóms, að dómi,

dómspakr, hinn er lög rakti,

unni guð þess, er inni

óþekk skyli slekkja,

áðr féhringju fengi

fangsæl Dvalins hanga

Baldr sá er blóð of eldi,

biðkvæn, und lok riðnar,

biðkvæn, und lok riðnar

ævi þinnar Þorsteinn."

Þorsteinn vaknaði og var leitað þrælsins og fannst hann ekki.
Hin sömu tíðindi gerðust hina þriðju nótt að þær komu enn og
voru þá grátandi allar. Gekk sú þá fyrst er áður hafði síðast
gengið.

Sú mælti þá: "Hvert skulum vér þá hverfa eftir þinn dag
Þorsteinn?" sagði hún.

Hann svarar: "Til Magnúss sonar míns," sagði hann.

"Litla stund munum vér þar mega vera," sagði hún og kvað þá
vísu:

Flug-Vörna sitr, fjörnis,

fákund meginunda,

hvöss, of höggnum vísa,

hjalma Gríðr að jalmi,

þess er endr fyr enda

andþings, of sjöt banda,

það mun ógurlegt, ægis,

óx skýmáni, tóku,

óx skýmáni, tóku

lífið frá þér Þorsteinn."

Eftir þetta lét Þorsteinn og Yngvildur kona hans leita Gilla
en hann hittist ekki. Þá gerði á veður illt og vildi bóndi
ekki að þau færu á brott er veðrið var svo illt. En hina
næstu nótt eftir gekk Gilli þræll inn um leynidyr er menn
sváfu og brá saxi en Þorsteinn hvíldi svo að hann lagði hönd
sína í höfuð sér. Gilli brá saxinu á barka Þorsteini en hann
spratt upp við og brá sverði og féll þegar á bak aftur og var
þá dauður. En þrællinn hljóp utar í eldhúsið og varðist þar
úr horni einu því að heimamenn Þorsteins sóttu eftir honum.
Síðan báru þeir föt á vopn hans.

Þá kastaði hann saxinu og mælti: "Að lokum er nú komið ævi
minnar."

Þá mælti Yngvildur: "Hver réð þér þetta hið illa verk að
gera?"

Hann svarar: "Einkis manns ráð eru þetta annars en mín."

Þá var sett á kvið Gilla glóandi mundlaug.

Þá mælti Gilli: "Kveljið mig ekki lengur ella mun eg mæla það
orð Yngvildur er uppi mun vera alla ævi í knérunni yðrum og
mun á hrína."

Þá spyrnti Yngvildur á mundlaugina en kviðurinn Gilla sprakk
af bruna. Síðan var hann færður niður um garð og sökkt í fen
eitt og sér þess enn merki. Gilli þessi var sonur Jaðguðs
Gillasonar, Bjaðakssonar, Kjarvalssonar konungs af Írlandi
hins gamla er þar ríkti lengi.