ÓTC ch. 110

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Mest var vörnin á Orminum og mannskæðust af fyrirrúmsmönnum
og stafnbúum. Þar var hvorttveggja mest valið mannfólkið og
hæst borðin. En er lið féll fyrst um mitt skipið og þá er
fátt stóð upp mannanna um sigluskeiðið þá réð Eiríkur jarl
til uppgöngu og kom upp á Orminn með fimmtánda mann. Þá kom í
móti honum Hyrningur mágur Ólafs konungs með sveit manna og
varð þar hinn harðasti bardagi og lauk svo að jarl hrökk ofan
aftur á Barðann en þeir menn er honum höfðu fylgt féllu sumir
en sumir voru særðir.

Þess getur Þórður Kolbeinsson:

Þar var hjálmaðs herjar

Hropts við dreyrgar toptir

Orð fékk gott, er gerði

grams vör blám hjörvi,

höll bilar hárra fjalla,

Hyrningr, áðr það fyrnist.

Þá varð enn hin snarpasta orusta og féllu þá margir menn á
Orminum. En er þynntist skipan á Orminum til varnarinnar þá
réð Eiríkur jarl annað sinn til uppgöngu á Orminn. Varð þá
enn hörð viðtaka. En er þetta sáu stafnbúar á Orminum þá
gengu þeir aftur á skipið og snúast til varnar móti jarli og
veita harða viðurtöku. En fyrir því að þá var svo mjög fallið
lið á Orminum að víða voru auð borðin, tóku þá jarlsmenn víða
upp að ganga. En allt það lið er þá stóð upp til varnar á
Orminum sótti aftur á skipið þar til sem konungur var.

Svo segir Halldór ókristni að Eiríkur jarl eggjaði þá sína
menn:

Hét á heiftar nýta

hugreifr, með Óleifi

aftr stökk þjóð um þóftur,

þengill sína drengi,

þá er hafvita höfðu

hallands um gram snjallan,

varð fyr Vinda myrði

vopneiðr, lokið skeiðum.