ÓTC ch. 98

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Sveinn konungur tjúguskegg átti þá Sigríði hina stórráðu sem
fyrr er ritið. Sigríður var hinn mesti óvin Ólafs konungs
Tryggvasonar og fann það til saka að Ólafur konungur hafði
slitið einkamálum við hana og lostið hana í andlit svo sem
fyrr var ritið.

Hún eggjaði mjög Svein konung til að halda orustu við Ólaf
konung Tryggvason og segir að það var ærin sök við Ólaf
konung er hann hafði lagst hjá Þyri systur hans "að ólofi
yðru og mundu ekki hinir fyrri frændur yðrir slíkt þola."

Hafði Sigríður drottning slíkar fortölur oftlega í munni og
kom hún svo sínum fortölum að Sveinn konungur var fullkominn
að gera það ráð.

Og snemma um vorið sendi Sveinn konungur menn austur í
Svíþjóð á fund Ólafs Svíakonungs mágs síns og Eiríks jarls og
lét segja þeim að Ólafur Noregskonungur hafði leiðangur úti
og ætlaði að fara um sumarið til Vindlands. Fylgdi það
orðsending að Svíakonungur og jarl skyldu her úti hafa og
fara til móts við Svein konung, skyldu þeir þá allir saman
leggja til orustu við Ólaf konung. En Svíakonungur og Eiríkur
jarl voru þessarar ferðar albúnir og drógu þá saman skipaher
mikinn af Svíaveldi, fóru því liði suður til Danmerkur og
komu þar svo að Ólafur konungur Tryggvason hafði áður austur
siglt.

Þess getur Halldór ókristni er hann orti um Eirík jarl:

Út bauð jöfra hneitir

élmóðr af Svíþjóðu,

suðr hélt gramr til gunnar,

gunnbliks liði miklu.

Hver vildi þá hölda,

hrægeitunga feitir,

már fékk á sjá sára

sylg, Eiríki fylgja.

Þeir Svíakonungur og Eiríkur jarl héldu til fundar við
Danakonung og höfðu þá allir saman ógrynni hers.