ÓTC ch. 80

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Sigurður biskup tók allan messuskrúða sinn og gekk fram í
stafn á konungsskipi, lét tendra kerti og bar reykelsi, setti
róðukross upp í stafninn, las þar guðspjall og margar bænir
aðrar, stökkti vígðu vatni um allt skipið. Síðan bað hann
taka af tjöldin og róa inn á fjörðinn. Konungur lét þá kalla
til annarra skipa að allir skyldu róa eftir honum. En er
róður var greiddur á Trönunni þá gekk hún inn á fjörðinn og
kenndu þeir engan vind á sér er því skipi reru og svo stóð
tóftin eftir í varrsímanum að þar var logn en svo laus
sjárokan brott frá hvorntveggja veg að hvergi sá fjöllin
fyrir. Reri þá hvert skip eftir öðru þar í logninu. Fóru þeir
svo allan dag og eftir um nóttina, komu litlu fyrir dag í
Goðeyjar. En er þeir komu fyrir bæ Rauðs þá flaut þar fyrir
landi dreki hans sá hinn mikli.

Ólafur konungur gekk þegar upp til bæjar með liði sínu,
veittu þar atgöngu lofti því er Rauður svaf í og brutu upp.
Hljópu menn þar inn. Var þá Rauður handtekinn og bundinn en
drepnir þeir menn aðrir, er þar voru inni, en sumir
handteknir. Þá gengu konungsmenn að skála þeim er húskarlar
Rauðs sváfu í. Voru þar sumir drepnir en sumir bundnir, sumir
barðir.

Lét þá konungur leiða Rauð fyrir sig, bauð honum að láta
skírast. "Mun eg þá," segir konungur, "ekki taka af þér eigu
þína, vera heldur vin þinn ef þú kannt til gæta."

Rauður æpti á móti því, segir að aldrei skyldi hann á Krist
trúa og guðlastaði mjög. Konungur varð þá reiður og sagði að
Rauður skyldi hafa hinn versta dauða. Þá lét konungur taka
hann og binda opinn á slá eina, lét setja kefli á millum
tanna honum og lúka svo upp munninn. Þá lét konungur taka
lyngorm einn og bera að munni honum en ormurinn vildi eigi í
munninn og hrökktist frá í brott því að Rauður blés í móti
honum. Þá lét konungur taka hvannnjólatrumbu og setja í munn
Rauð, en sumir menn segja að konungur léti lúður sinn setja í
munn honum, og lét þar í orminn, lét bera utan að slájárn
glóanda. Hrökktist þá ormurinn í munn Rauð og síðan í hálsinn
og skar út um síðuna. Lét Rauður þar líf sitt.

Ólafur konungur tók þar ófa mikið fé í gulli og silfri og
öðru lausafé, í vopnum og margs konar dýrgripum. En menn
alla, þá er fylgt höfðu Rauð, lét konungur skíra en þá er það
vildu eigi lét hann drepa eða kvelja. Þá tók Ólafur konungur
dreka er Rauður hafði átt og stýrði sjálfur því að það var
skip miklu meira og fríðara en Traninn. Fram var á drekahöfuð
en aftur krókur og fram af sem sporður og hvortveggi svírinn
og allur stafninn var með gulli lagður. Það skip kallaði
konungur Orminn því að þá er segl var á lofti skyldi það vera
fyrir vængi drekans. Var þetta skip fríðast í öllum Noregi.

Eyjar þær er Rauður byggði heita Gylling og Hæring en allar
saman heita þær Goðeyjar og Goðeyjarstraumur fyrir norðan,
milli og meginlands. Ólafur konungur kristnaði fjörð þann
allan, fer síðan leið sína suður með landi og varð í þeirri
ferð mart það, er í frásögn er fært, er tröll og illar vættir
glettust við menn hans og stundum við hann sjálfan. En vér
viljum heldur rita um þá atburði er Ólafur konungur kristnaði
Noreg eða önnur þau lönd er hann kom kristni á.

Ólafur konungur kom liði sínu það sama haust í Þrándheim og
hélt til Niðaróss og bjó þar til vetursetu.

Það vil eg nú næst rita láta að segja frá íslenskum mönnum.