ÓTC ch. 56

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Ólafur konungur stefndi liði sínu til Gulaþings því að bændur
hafa honum þau orð send að þeir vilja þar svara máli hans. En
er þar koma hvorirtveggju til þings þá vill konungur fyrst
eiga tal sitt við landshöfðingja. En er þeir koma á stefnu
allir saman þá ber konungur upp sín erindi og býður þeim að
taka við skírn eftir boði hans.

Þá segir Ölmóður hinn gamli: "Rætt höfum vér frændur um mál
þetta vor í millum og munum vér allir hverfa að einu ráði.
Með því konungur að þú ætlar að pynda oss frændur til slíkra
hluta, að brjóta lög vor og brjóta oss undir þig með nokkurri
nauðung, þá munum vér í móti standa með öllu afli og fái þeir
sigur er auðið verður. En ef þú vilt konungur leggja nokkura
farsællega hluti til vor frænda þá máttu það gera svo vel að
vér munum allir hverfa til þín með fullkominni þjónustu."

Konungur segir: "Hvers viljið þér mig beiða til þess að sætt
vor verði sem best?"

Þá segir Ölmóður: "Það er hið fyrsta ef þú vilt gifta Ástríði
systur þína Erlingi Skjálgssyni frænda vorum er vér köllum nú
mannvænstan allra ungra manna í Noregi."

Ólafur konungur segir að honum þykir líklegt að það gjaforð
muni vera gott, segir að Erlingur er ættaður vel og maður
hinn líklegsti sýnum en þó segir hann að Ástríður á svör
þessa máls.

Síðan ræddi konungur þetta við systur sína.

"Lítt nýt eg nú þess," segir hún, "að eg em konungsdóttir og
konungssystir ef mig skal gifta ótignum manni. Mun eg enn
heldur bíða nokkura vetur annars gjaforðs."

Og skildu þau ræðuna að sinni.