ÓTC ch. 55

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Ólafur konungur stefndi þing þegar hann kom á Rogaland. En er
búendum kom þingboð þá safnast þeir fjölmennt saman með
alvæpni. En er þeir koma saman taka þeir tal og ráðagerð og
ætla til þess þrjá menn, þá er málsnjallastir voru í þeirra
flokki, að svara Ólafi konungi á þinginu og tala móti honum
og það með að þeir vilja eigi ganga undir ólög þótt konungur
bjóði þeim.

En er bændur koma til þings og þing var sett þá stóð Ólafur
konungur upp og talaði fyrst blíðlega til bónda. Fannst það
þó í hans máli að hann vill að þeir taki við kristni, bað þá
til þess fögrum orðum en að lyktum lét hann það fylgja við þá
er í móti mæltu og eigi vildu undirganga boð hans að þeir
mundu sæta af honum reiði og refsingum og hörðum afarkostum
hvar sem hann mætti við komast.

En er konungur lauk máli sínu þá stóð upp sá af bóndum er
einna var snjallastur og fyrst var til þess tekinn að svara
skyldi Ólafi konungi. En er hann vildi til máls taka þá setur
að honum hósta og þröngva svo mikinn að hann fékk engu orði
upp komið og sest hann niður. Þá stendur upp annar bóndi og
vill sá eigi fallast láta andsvörin þótt hinum fyrra hefði
eigi vel til tekist. En er sá hefur upp mál sitt þá var hann
svo stamur að hann fékk engu orði upp komið. Tóku þá allir að
hlæja er á heyrðu. Settist þá bóndi niður. Þá stóð upp hinn
þriðji og vill tala í móti Ólafi konungi. En er sá tók til
máls var hann svo hás og rámur að engi maður heyrði það er
hann talaði og settist hann niður.

Þá varð engi til af bóndum að mæla í móti konungi. En er
bændur fengu engi til andsvara við konung þá varð engi
uppreist þeirra til mótstöðu við konung. Kom þá svo að allir
játtu því er konungur bauð. Var þá skírt þingfólk það allt
áður konungur skildist þar við.