ÓTC ch. 48

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hákon jarl var á veislu í Gaulardal að Meðalhúsum en skip
hans lágu út við Viggju. Ormur lyrgja er maður nefndur, ríkur
bóndi. Hann bjó á Býnesi. Hann átti konu þá er Guðrún er
nefnd, dóttir Bergþórs af Lundum. Hún var kölluð Lundasól.
Hún var kvinna fríðust.

Jarl sendi þræla sína til Orms þeirra erinda að hafa Guðrúnu
konu Orms til jarls. Þrælar báru upp erindi sín. Ormur bað þá
fyrst fara til náttverðar. En áður þrælar höfðu matast þá
voru komnir til Orms margir menn úr byggðinni er hann hafði
orð sent. Lét Ormur þá engan kost að Guðrún færi með
þrælunum. Guðrún mælti, bað þræla svo segja jarli að hún
mundi eigi til hans koma nema hann sendi eftir henni Þóru af
Rimul. Hún var húsfreyja rík og ein af unnustum jarls.
Þrælarnir segja að þeir skulu þar svo koma öðru sinni að
bóndi og húsfreyja munu þessa iðrast skammbragðs og heitast
þrælarnir mjög og fara brott síðan.

En Ormur lét fara herör fjögurra vegna um byggðina og lét það
boði fylgja að allir skyldu með vopnum fara að Hákoni jarli
og drepa hann, og sendi til Halldórs á Skerðingssteðju en
Halldór lét þegar fara herör. Litlu áður hafði jarl tekið
konu manns þess er Brynjólfur hét og var það verk allmjög
óþokkað og var þá við sjálft að her mundi upp hlaupa. Eftir
örboði hljóp upp múgi manns og sótti til Meðalhúsa.

En jarl fékk njósn og fór af bænum með lið sitt og í dal
djúpan, þann er nú er kallaður Jarlsdalur síðan, og leyndust
þeir þar. Eftir um daginn hafði jarl njósn allt af
bóndaherinum. Bændur tóku vegu alla og ætluðu helst að jarl
mundi hafa farið til skipa sinna en fyrir skipunum réð þá
Erlendur sonur hans, hinn mannvænsti maður.

En er náttaði dreifði jarl liðinu og bað fara markleiði út
til Orkadals: "Engi maður mun yður mein gera ef eg em hvergi
í nánd. Gerið orð Erlendi að hann fari út eftir firðinum og
hittumst við á Mæri. Eg mun vel fá leynt mér fyrir bóndum."

Fór jarl þá og þræll hans með honum er Karkur er nefndur. Ís
var á Gaul og hratt jarl þar í hesti sínum og þar lét hann
eftir möttul sinn en þeir fóru í helli þann er síðan er
kallaður Jarlshellir. Þá sofnuðu þeir. En er Karkur vaknaði
þá segir hann draum sinn að maður svartur og illilegur fór
hjá hellinum og hræddist hann það að hann mundi inn ganga en
sá maður sagði honum að Ulli var dauður. Jarl segir að
Erlendur mundi drepinn. Enn sofnar Þormóður karkur öðru sinni
og lætur illa í svefni. En er hann vaknar segir hann draum
sinn að hann sá þá hinn sama mann fara ofan aftur og bað þá
segja jarli að þá voru lokin sund öll. Karkur segir jarli
drauminn. Hann grunaði að slíkt mundi vera fyrir skammlífi
hans.

Síðan stóð hann upp og gengu þeir á bæinn Rimul. Þá sendi
jarl Kark á fund Þóru, bað hana koma leynilega til sín. Hún
gerði svo og fagnar vel jarli. Jarl bað hana fela sig um
nokkurra nátta sakir þar til er bændur ryfu safnaðinn.

"Hér mun þín leitað," segir hún, "um bæ minn, bæði úti og
inni, því að það vita margir að eg mun gjarna hjálpa þér,
allt það er eg má. Einn staður er sá á mínum bæ er eg mundi
eigi kunna að leita slíks manns. Það er svínabæli nokkuð."

Þau komu þannug til.

Mælti jarl: "Hér skulum vér um búast. Lífsins skal nú fyrst
gæta."

Þá gróf þrællinn þar gröf mikla og bar í brott moldina. Síðan
lagði hann þar viðu yfir. Þóra segir jarli þau tíðindi að
Ólafur Tryggvason var kominn utan í fjörðinn og hafði hann
drepið Erlend son hans. Síðan gekk jarl í gröfina og báðir
þeir Karkur en Þóra gerði yfir með viðum og sópaði yfir moldu
og myki og rak þar yfir svínin. Svínabæli það var undir
steini einum miklum.