ÓTC ch. 43

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Haraldur grenski var konungur á Vestfold sem fyrr er ritið.
Hann fékk Ástu dóttur Guðbrands kúlu.

Eitt sumar þá er Haraldur grenski fór í Austurveg í hernað að
fá sér fjár þá kom hann í Svíþjóð. Þá var þar konungur Ólafur
sænski. Hann var sonur Eiríks konungs hins sigursæla og
Sigríðar dóttur Sköglar-Tósta. Var Sigríður þá ekkja og átti
mörg bú og stór í Svíþjóð. En er hún spurði að þar var kominn
við land skammt í brott Haraldur grenski fóstbróðir hennar þá
sendi hún menn til hans og bauð honum til veislu.

Hann lagðist þá ferð eigi undir höfuð og fór með mikla sveit
manna. Þar var allgóður fagnaður. Sat konungur og drottning í
hásæti og drukku bæði samt um kveldið og var veitt
allkappsamlega öllum mönnum hans. Um kveldið er konungur fór
til hvílu þá var þar sæng tjölduð pellum og búin dýrlegum
klæðum. Í því herbergi var fátt manna. En er konungur var
afklæddur og kominn í hvílu þá kom þar drottning til hans og
skenkti honum sjálf og lokkaði hann mjög til að drekka og var
hin blíðasta. Konungur var allmjög drukkinn og bæði þau. Þá
sofnaði hann en drottning gekk þá og til svefns. Sigríður var
hin vitrasta kona og forspá um marga hluti.

Eftir um morguninn var veisla hin kappsamlegsta. En þar varð
sem jafnan verður þar er menn verða allmjög drukknir að hinn
næsta dag eftir varast flestir menn við drykkinn. En
drottning var kát og töluðu þau sín á milli. Sagði hún svo að
hún virti eigi minna eignir þær og ríki er hún átti í Svíþjóð
en konungdóm hans í Noregi og eignir. Við þessar ræður varð
konungur óglaður og fannst fátt um allt og bjóst í brott og
var allhugsjúkur en drottning var hin glaðasta og leiddi hann
í brott með stórgjöfum. Fór þá Haraldur um haustið aftur til
Noregs, var heima um veturinn og heldur ókátur.

Eftir um sumarið fór hann í Austurveg með liði sínu og hélt
þá til Svíþjóðar og sendi orð Sigríði drottningu, þau að hann
vill finna hana. Hún reið ofan á fund hans og talast þau við.
Hann vekur brátt það mál ef Sigríður vildi giftast honum. Hún
segir að það var honum hégómamál og hann er áður svo vel
kvongaður að honum er fullræði í.

Haraldur segir að Ásta er góð kona og göfug "en ekki er hún
svo stórborin sem eg em."

Sigríður segir: "Vera kann það að þú sért ættstærri en hún.
Hitt mundi eg ætla að með henni mundi vera nú beggja ykkur
hamingja."

Litlu skiptust þau fleirum orðum við áður drottning reið í
brott. Haraldi konungi var þá heldur skapþungt. Hann bjóst að
ríða upp á land og enn á fund Sigríðar drottningar. Margir
hans menn löttu hann þess en eigi að síður fór hann með mikla
sveit manna og kom til þess bæjar er drottning réð fyrir.

Hið sama kveld kom þar annar konungur. Sá hét Vissavaldur
austan úr Garðaríki. Sá fór að biðja hennar. Þeim var skipað
konungunum í eina stofu mikla og forna og öllu liði þeirra.
Eftir því var allur búnaður stofunnar. En drykk skorti þar
eigi um kveldið svo áfenginn að allir voru fulldrukknir og
höfuðverðir og útverðir sofnuðu.

Þá lét Sigríður drottning um nóttina veita þeim atgöngu bæði
með eldi og vopnum. Brann þar stofan og þeir menn sem inni
voru en þeir voru drepnir er út komust. Sigríður sagði það að
svo skyldi hún leiða smákonungum að fara af öðrum löndum til
þess að biðja hennar. Síðan var hún kölluð Sigríður hin
stórráða.

Þann vetur áður var Jómsvíkingaorusta.