ÓTC ch. 12

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Gull-Haraldur kom enn til tals við Hákon.

Segir jarl honum að hann hefir nú fylgt hans málum svo að
meiri von er að nú muni konungsríki liggja laust fyrir honum
í Noregi. "Skulum við þá," segir hann, "halda félagsskap
okkrum. Mun eg þá mega veita þér mikið traust í Noregi. Hafðu
fyrst það ríki. Haraldur konungur er nú gamall mjög en hann á
þann einn son er hann ann lítið og frillusonur er."

Talar jarl þetta fyrir Gull-Haraldi þar til er hann lætur sér
þetta vel líka.

Síðan tala þeir oftlega allir, konungur og jarl og
Gull-Haraldur.

Síðan sendi Danakonungur menn sína norður í Noreg á fund
Haralds gráfelds. Var sú ferð búin allveglega. Fengu þeir þar
góðar viðtökur og fundu Harald konung. Segja þeir þau tíðindi
að Hákon jarl er í Danmörk og liggur banvænn og nær örviti og
þau önnur tíðindi að Haraldur Danakonungur bauð til sín
Haraldi gráfeld, fóstursyni sínum, og taka þar af sér
veislur, svo sem þeir bræður höfðu fyrr haft þar í Danmörk,
og bað Harald koma til sín og finna sig á Jótlandi.

Haraldur gráfeldur bar þetta mál fyrir Gunnhildi og aðra vini
sína. Lögðu menn þar allmisjafnt til. Sumum þótti þessi för
ekki trúleg, svo sem þar var mönnum fyrir skipað. Hinir voru
fleiri er fýstu að fara skyldi því að þá var svo mikill
sultur í Noregi að konungar fengu varlega fætt lið sitt. Þá
fékk fjörðurinn það nafn er konungar sátu oftast að hann hét
Harðangur.

Árferð var í Danmörk til nokkurrar hlítar. Hugðust menn þaðan
mundu föng fá ef Haraldur konungur fengi þar lén og yfirsókn.
Var það ráðið áður sendimenn fóru í brott að Haraldur
konungur mundi koma til Danmerkur um sumarið á fund
Danakonungs og taka af honum þenna kost sem bauð Haraldur
konungur.