ÓTC ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hákon jarl hafði nú af nýju hinar mestu áhyggjur og
ráðagerðir og lét fá menn vera í húsinu hjá sér.

Fám dögum síðar kom Haraldur konungur til jarls og taka þeir
þá tal. Spyr konungur ef jarl hafi hugsað þá ræðu er þeir
komu á fyrra dags.

"Þar hefi eg," segir jarl, "vakað um dag og nótt síðan og
finnst mér það helst ráð að þú hafir og stýrir ríki því öllu
er faðir þinn átti og þú tókst eftir hann en fá Haraldi
frænda þínum í hendur annað konungsríki, það er hann megi
sæmdarmaður af verða."

"Hvert er það ríki," segir konungur, "er eg má heimillega fá
Haraldi ef eg hefi óskert Danaveldi?"

Jarl segir: "Það er Noregur. Konungar þeir, er þar eru, eru
illir öllu landsfólki. Vill hver maður þeim illt sem vert
er."

Konungur segir: "Noregur er land mikið og hart fólk og er
illt að sækja við útlendan her. Gafst oss svo þá er Hákon
varði landið. Létum vér lið mikið en varð engi sigur unninn.
Er Haraldur Eiríksson fóstursonur minn og knésetningur."

Þá segir jarl: "Löngu vissi eg það að þér höfðuð oft veittan
styrk Gunnhildarsonum en þeir hafa yður þó engu launað nema
illu. Vér skulum komast miklu léttlegar að Noregi en berjast
til með allan Danaher. Sendu boð Haraldi fóstursyni þínum.
Bjóð honum að taka af þér land og lén það sem þeir höfðu fyrr
hér í Danmörk. Stefn honum á þinn fund. Nú má Gull-Haraldur
þá litla stund afla ríkis í Noregi af Haraldi konungi
gráfeld."

Konungur segir að þetta mun kallað illt verk að svíkja
fósturson sinn.

"Það munu Danir kalla," segir jarl, "að betra er það skipti
að drepa víking norrænan heldur en bróðurson sinn danskan."

Tala þeir nú hér um langa hríð þar til er þetta semst með
þeim.