ÓHHkr ch. 119

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Ólafur konungur settist í sæti sitt þá er um var búist í stofunni og var hann allreiður. Hann spurði hvað títt var um vegandann. Honum var sagt að hann var úti í svölum í gæslu hafður.

Konungur segir: "Hví er hann eigi drepinn?"

Þórarinn Nefjólfsson segir: "Herra kallið þér eigi það morðverk að drepa menn um nætur?"

Þá mælti konungur: "Setji hann í fjötur og drepi hann í morgun."

Þá var Ásbjörn fjötraður og byrgður einn í húsi um nóttina.

Eftir um daginn hlýddi konungur morguntíðum. Síðan gekk hann á stefnur og sat þar fram til hámessu. Og er hann gekk frá tíðum mælti hann til Þórarins: "Mun nú vera sólin svo há að Ásbjörn vinur yðar mun mega hanga?"

Þórarinn segir og laut konungi: "Herra, sagði biskup hinn fyrra frjádag að sá konungur er alls á vald og þoldi hann skapraunir og er sá sæll er heldur má eftir honum líkja en eftir hinum er þá dæmdu manninn til dauða eða þeim er olli manndrápinu. Nú er eigi langt til morguns og er þá sýkn dagur."

Konungur leit við honum og mælti: "Ráða muntu þessu að hann mun ekki í dag drepinn. Skaltu nú taka við honum og varðveita hann og vit það til sanns að þar liggur líf þitt við ef hann kemst í brott með nokkuru móti."

Gekk þá konungur leið sína en Þórarinn gekk þar til er Ásbjörn sat í járnum. Lét Þórarinn þá af honum fjötur og fylgdi honum í stofu eina litla og lét þá fá honum drykk og mat og segir honum hvað konungur hefði á lagt ef Ásbjörn hlypi í brott. Ásbjörn segir að Þórarinn þurfti ekki það að óttast. Sat Þórarinn þar hjá honum lengi um daginn og svo svaf hann þar um nóttina.

Laugardag stóð konungur upp og fór til morguntíða. Síðan gekk hann á stefnur og var þar fjölmennt komið af bóndum og áttu þeir mart að kæra. Sat konungur þar lengi dags og varð heldur síð gengið til hámessu. Eftir það gekk konungur til matar en er hann hafði matast drakk hann um hríð svo að borð voru uppi.

Þórarinn gekk til prests þess er kirkju varðveitti og gaf honum tvo aura silfurs til þess að hann skyldi hringja til helgar jafnskjótt sem konungsborð fóru upp.

En er konungur hafði drukkið þá hríð sem honum þótti fellt þá var borð upp tekið. Þá mælti konungur, segir að þá var ráð að þrælar færu með vegandann og dræpu hann. Í því bili var hringt til helgar.

Þá gekk Þórarinn fyrir konung og mælti: "Grið mun sjá maður skulu hafa um helgina þótt hann hafi illa til gert."

Konungur segir: "Gættu hans Þórarinn svo að hann komist eigi í brott."

Gekk þá konungur til kirkju og fór til nónu en Þórarinn sat enn um daginn hjá Ásbirni.

Sunnudag gekk biskup til Ásbjarnar og skriftaði honum og gaf honum lof til að hlýða hámessu. Þórarinn gekk þá til konungs og bað hann fá menn til að varðveita vegandann. "Vil eg nú," segir hann, "við skiljast hans mál."

Konungur bað hann hafa þökk fyrir það. Fékk hann þá menn til að varðveita Ásbjörn. Var þá settur fjötur á hann. En er til hámessu var gengið þá var Ásbjörn leiddur til kirkju. Stóð hann úti fyrir kirkjunni og þeir er hann varðveittu. Konungur og öll alþýða stóð að messu.