Magnússona saga 29 — ed. not skaldic
Not published: do not cite (Msona ch. 29)
The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):
Um kveldið þá er menn fóru að sofa léku sumir menn uppi á
landi. Haraldur var í leikinum en bað svein sinn fara út á
skip og búa hvílu sína og bíða sín þar. Sveinninn gerði svo.
Konungur var sofa farinn. En er sveininum þótti lengjast þá
lagðist hann upp í rúmið Haralds.
Sveinn Hrímhildarson mælti: "Skömm mikil er að fara til þess
heiman frá búum sínum dugandismönnum að draga hér knapa upp
jafnhátt sér."
Sveinninn svarar, segir að Haraldur vísaði honum þangað.
Sveinn Hrímhildarson mælti: "Oss þykir engi ofgæðakostur í að
Haraldur liggi hér þótt hann dragi eigi hér þræla og
stafkarla" og grípur hann upp riðvöl og laust í höfuð
sveininum svo að blóð féll um hann.
Sveinninn hljóp þegar upp á land og segir Haraldi hvað í var
orðið. Haraldur gekk þegar á skip út og aftur í fyrirrúmið.
Hann hjó með handöxi til Sveins og veitti honum sár mikið á
hendi. Gekk Haraldur þegar á land upp. Sveinn hljóp upp á
land eftir honum. Drifu þá til frændur Sveins og tóku Harald
höndum og ætluðu að hengja hann. En er þeir bjuggu þar um þá
gekk Sigurður Sigurðarson út á skipið Sigurðar konungs og
vakti hann.
En er konungur brá augum í sundur og kenndi Sigurð mælti
hann: "Fyrir þetta sama skaltu deyja er þú komst í augsýn mér
því að eg bannaði þér það" og hljóp konungur upp.
Sigurður mælti: "Kostur er þér þess konungur þegar þú vilt en
aðrar sýslur eru nú fyrst skyldri. Far sem skjótast máttu upp
á land og hjálp Haraldi bróður þínum. Rygir vilja nú hengja
hann."
Þá mælti konungur: "Guð gæti nú til, Sigurður. Kalla
lúðursveininn, lát blása liðinu upp eftir mér."
Konungur hljóp upp á land en allir er hann kenndu fylgdu
honum og þar til er gálginn var búinn. Tók hann þegar Harald
til sín en allt fólk þusti þegar til konungs með alvæpni er
lúður hafði við kveðið. Þá sagði konungur að Sveinn og allir
hans félagar skyldu útlagir fara en við bæn allra manna
fékkst það af konungi að þeir skyldu hafa landsvist og eignir
sínar en sárið bótalaust.
Þá spurði Sigurður Sigurðarson ef konungur vildi að hann færi
þá í brott.
"Það vil eg eigi," segir konungur, "aldrei má eg þín án
vera."
Text is based on reconstruction from the base text and variant apparatus and may contain alternative spellings and other normalisations not visible in the manuscript text. Transcriptions may not have been checked and should not be cited.
Use the buttons at the top of the page to navigate between stanzas in a poem.
The text and translation are given here, with buttons to toggle whether the text is shown in the verse order or prose word order. Clicking on indiviudal words gives dictionary links, variant readings, kennings and notes, where relevant.
This is the text of the edition in a similar format to how the edition appears in the printed volumes.
This view is also used for chapters and other text segments. Not all the headings shown are relevant to such sections.