Msona ch. 28

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá er Sigurður konungur var eitt sinn úti á skipum og lögðu
þeir í höfn og kaupskip nokkuð hjá þeim, Íslandsfar. Haraldur
gilli var í fyrirrúmi á konungsskipi en næst honum fram frá
lá Sveinn Hrímhildarson. Hann var sonur Knúts Sveinssonar af
Jaðri. Sigurður Sigurðarson var lendur maður ágætur. Hann
stýrði þar skipi.

Það var einn fagran veðurdag, var heitt skin, fóru menn á
sund margir bæði af langskipum og af kaupskipinu. Íslenskur
maður einn, sá er á sundi var, henti gaman að því að færa
niður þá menn er verr voru syndir. Menn hlógu að því.
Sigurður konungur sá það og heyrði. Síðan kastaði hann af sér
klæðum og hleypur á sundið og lagðist að Íslendingi, grípur
hann og færði í kaf og hélt niðri og þegar annað sinn er
Íslendingur kom upp færði konungur hann niður og hvert sinn
eftir annað.

Þá mælti Sigurður Sigurðarson: "Skulum vér konung láta deyða
manninn?"

Maður segir að engi var allfús til að fara.

Sigurður mælti: "Verða mundi maður til ef Dagur Eilífsson
væri hér."

Sigurður hljóp síðan fyrir borðið og lagðist til konungs, tók
til hans og mælti: "Týn eigi manninum. Sjá nú allir að þú ert
miklu betur syndur."

Konungur mælti: "Lát mig lausan Sigurður. Eg skal bana honum.
Hann vill kefja menn vora."

Sigurður svarar: "Við skulum nú leika fyrst en þú Íslendingur
leita til lands."

Hann gerði svo en konungur lét Sigurð lausan og lagðist til
skips síns. Svo fór og Sigurður. En konungur mælti, bað
Sigurð eigi verða svo djarfan að koma í augsýn sér. Það var
sagt Sigurði og gekk hann upp á land.