Msona ch. 25

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Sigurður konungur var eitthvert sinn að búi sínu en um
morguninn þá er konungur var klæddur var hann fámálugur og
ókátur og hræddust vinir hans að þá mundi enn að honum komið
vanstillið. En ármaðurinn var vitur maður og djarfur og
krafði konung máls og spurði ef hann hefði nokkuð tíðinda
spurt, það er svo væri mikið að honum stæði fyrir gleði, eða
væri það að veislan hugnaði honum eigi vel eða nokkurir þeir
hlutir er menn mættu ráða bætur á.

Sigurður konungur segir að engi hlutur héldi þar til, sá er
hann ræddi um. "En það heldur til," segir hann, "að eg hugsa
draum þann er fyrir mig bar í nótt."

"Herra," segir hann, "góður draumur skyldi það vera en heyra
vildum vér gjarna."

Konungur mælti: "Eg þóttist hér á Jaðri vera úti staddur og
sá eg út í haf og leit eg þar sorta mikinn og var för í og
nálgaðist hingað. Þá sýndist mér sem það væri mikið tré eitt
og óðu limarnar uppi en ræturnar í sjá. En er tréið kom að
landi þá braut það og rak brot trésins víða um landið, bæði
um meginland og úteyjar, sker og strandir, og þá gaf mér sýn
svo að eg þóttist sjá um allan Noreg hið ytra með sjá og sá
eg í hverja vík að rekin voru brot af þessu tré og voru flest
smá en sum stærri."

Þá segir ármaðurinn það líkast um þenna draum "að þér sjálfir
munuð best skipa og vildum vér gjarna heyra að þér réðuð."

Þá mælti konungur: "Það þykir mér líkast að vera muni fyrir
tilkomu nokkurs manns í land þetta og mun hann hér
staðfestast og hans afspringi mundi víða dreifast um land
þetta og vera mjög misstórt."