Magnúss saga ins góða 30 — ed. not skaldic
Not published: do not cite (MGóð ch. 30)
Text is based on reconstruction from the base text and variant apparatus and may contain alternative spellings and other normalisations not visible in the manuscript text. Transcriptions may not have been checked and should not be cited.
The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):
Sveinn Úlfsson fór þegar á skip sín er hann spurði að Magnús
konungur var genginn af skipum. Dró Sveinn lið að sér, allt
það er hann fékk, og fór þá um veturinn um Sjáland og um Fjón
og um eyjar og er dró að jólum hélt hann suður til Jótlands,
lagði fyrst til Limafjarðar og gekk þar mart fólk undir hann
en hann tók gjöld af sumum. Sumir fóru á fund Magnúss
konungs.
En er þetta spurði Magnús konungur hvað Sveinn hafðist að þá
fór hann til skipa sinna og hafði með sér Norðmanna lið það
er þá var í Danmörk en sumt Dana lið, hélt þá sunnan fyrir
land. Sveinn var þá í Árósi og hafði mikið lið. En er hann
spurði til hers Magnúss konungs þá lagði hann sínu liði úr
bænum og bjóst til orustu.
En er Magnús konungur hafði spurt hvar Sveinn var og hann
vissi að þá mundi vera skammt millum þeirra þá átti hann
húsþing og talaði við lið sitt, sagði svo: "Nú höfum vér
spurt að jarl með lið sitt mun hér nú liggja fyrir oss. Er
mér svo sagt að þeir hafi lið mikið. Og vil eg gera yður
kunnigt um ætlan mína. Vil eg leggja til fundar við jarl og
berjast við hann þótt vér höfum lið nokkuru færra. Munum vér
traust vort eiga enn sem fyrr þar er guð sjálfur er og hinn
helgi Ólafur konungur faðir minn. Hefir hann oss nokkurum
sinnum fyrr sigur gefið þá er vér höfum barist og höfum vér
oft haft lið minna en óvinir vorir. Nú vil eg að menn búist
svo við að vér skulum leita þeirra og þegar er fund vorn ber
saman þá skulum vér að róa og taka þegar til bardaga. Veri þá
allir búnir mínir menn að berjast."
Síðan herklæddust þeir og bjó hver sig og sitt rúm. Reru þeir
Magnús konungur fram þar til er þeir sáu lið jarls, greiddu
þegar atróðurinn. En Sveins menn vopnuðust og tengdu saman
skip sín. Tókst þá þegar hörð orusta.
Svo segir Þjóðólfur:
Lögðu, græðis glóða,
gramr og jarl fyr skömmu,
þar kom bitr á börva
brandleikr, saman randir,
svo að manþinga mundut
merkjendr Héðins serkjar,
her náði gný gerva
geirs, orustu meiri.
Þeir börðust um stafna og máttu þeir einir höggum við koma er
í stafni voru en þeir lögðu kesjum er í fyrirrúmi voru en
allir þeir er aftar voru skutu snærispjótum eða gaflökum eða
vígörum en sumir börðu grjóti eða skeftiflettum en þeir er
fyrir aftan siglu voru skutu bogaskotum.
Þess getur Þjóðólfur:
Skotið frá eg skeftiflettum
skjótt og mörgu spjóti,
bráð fékk hrafn, þar er háðum
hjaldr, á breiða skjöldu.
Neyttu, mest sem máttu,
menn að vopna sennu,
baugs en barðir lágu
börvar, grjóts og örva.
Báru böslar fleiri
bogmenn að hör tognum.
Mundit þann dag Þrændi
þreyta fyrr að skeytum.
Svo þykkt flugu síðan
snæridör of skæru,
ótt var ördrif látið,
illa sáttu á milli.
Hér segir það hvernig áköf var skothríðin. Magnús konungur
var fyrst öndverða orustu í skjaldborg en er honum þótti
seint áorkast þá hljóp hann fram úr skjaldborginni og svo
eftir skipinu og kallað hátt og eggjaði sína menn og gekk
allt fram í stafninn í höggorustu. En er það sáu hans menn þá
eggjaði hver annan. Var þá kall mikið um allan herinn.
Svo segir Þjóðólfur:
Mjök bað Magnúss rekka
mannr rösklega annan,
hörð þrifust boð, þar er börðust
böðský framar knýja.
Gerðist þá hina ákafasta orusta. Í þeirri hríð hrauðst skip
Sveins framan um stafninn og söxin. Þá gekk sjálfur Magnús
konungur með sína sveit upp á skipið Sveins og síðan hans
maður hver að öðrum, gerði þá svo harða atgöngu að Sveins
menn hrukku fyrir og hrauð Magnús konungur það skip og síðan
hvert að öðru. Flýði þá Sveinn og mikill hluti liðs hans en
fjöldi féll hans manna og mart fékk grið.
Svo segir Þjóðólfur:
Vörðr gekk meir að morði,
Magnús, kjalar vagna,
það var frægt, í fagran
framstafn varar hrafni.
Gerðum þar, svo að þurði,
þengill, en óx fengi,
skeiðr nam her að hrjóða,
húskarla lið jarli.
Áðr svanfoldar seldi
sólrýrandi hinn dýri,
jarls lá ferð á ferli,
fjörgrið stöfum hjörva.
Þessi orusta var drottinsdag hinn næsta fyrir jól.
Svo segir Þjóðólfur:
Römm var hildr, sú er hramma
harðelds viðir börðust,
herr gekk snart að snerru,
sunnudag um unnin.
Flaut, þá er feigir létu
fjör gnýstafir hjörva,
þjóð sökk niðr að nauðum
nár á hverri báru.
Magnús konungur tók þar sjö skip af Sveins mönnum.
Svo segir Þjóðólfur:
Hrauð Ólafs mögr áðan,
jöfur vó sigr, hins digra,
fregnat slíkt úr Sogni,
sjö skip, konur hnipnar.
Og enn kvað hann:
Misst hafa Sveins að sýnu,
sverð-Gautr, förunautar,
hörð er heldr um orðin,
heimkomu, för beima.
Hrærir hausa þeira,
hreggi æst, og leggi,
sjár þýtr auðs of árum,
unnr á sanda grunni.
Sveinn flýði þegar um nóttina til Sjálands með því liði sem
undan hafði komist og honum vildi fylgja en Magnús konungur
lagði að landi skip sín og lét þegar um nóttina lið sitt fara
á land en snemma eftir um morguninn komu þeir ofan með
strandhögg mikil.
Þess getur Þjóðólfur:
Gær sá eg grjóti stóru,
gein haus fyrir steini,
fóra fylking þeira
fast, harðlega kastað.
Ofan keyrðum vér, orðum
jörð muna Sveinn um varða,
staðar hefir stafn í miðju,
strandhögg, numið landi.
Use the buttons at the top of the page to navigate between stanzas in a poem.
The text and translation are given here, with buttons to toggle whether the text is shown in the verse order or prose word order. Clicking on indiviudal words gives dictionary links, variant readings, kennings and notes, where relevant.
This is the text of the edition in a similar format to how the edition appears in the printed volumes.
This view is also used for chapters and other text segments. Not all the headings shown are relevant to such sections.