MGóð ch. 28

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá stóð upp Magnús konungur og kallaði að blása skyldi
herblástur. Fór þá Vindaherinn sunnan yfir ána að þeim. Hljóp
þá upp allur konungsherinn og stefndi í móti heiðingjum.
Magnús konungur steypti af sér hringabrynju og hafði ysta
rauða silkiskyrtu og tók í hönd sér öxina Hel er átt hafði
Ólafur konungur. Magnús konungur rann fyrir öllum mönnum
öðrum í móti herinum og hjó þegar tveim höndum hvern mann að
öðrum.

Svo segir Arnór jarlaskáld:

Óð með öxi breiða

ódæsinn fram ræsir,

varð um hilmi Hörða

hjördynr, en varp brynju,

þá er um skaft, en skipti

skapvörðr himins jörðu,

Hel klauf hausa fölva,

hendr tvær jöfur spenndi.

Orusta þessi var ekki löng. Voru konungsmenn hinir áköfustu.
En hvar sem þeir komu saman féllu Vindur svo þykkt sem
unnvörp lægju en þeir er síðar stóðu sneru á flótta og voru
þeir þá höggnir niður sem búfé. Rak konungur sjálfur flóttann
austur yfir heiðina og féll fólkið um alla heiðina.

Svo segir Þjóðólfur:

Hykk í hundraðs flokki

Haralds bróðurson stóðu,

hrafn vissi sér hvassast

hungrbann, framast manna.

Vítt lá Vinda flótti.

Varð, þar er Magnús barðist,

höggvinn valr að hylja

heiði rastar breiða.

Það er alþýðu mál að ekki mannfall hafi orðið jafnmikið á
Norðurlöndum í kristnum sið sem það er varð á Hlýrskógsheiði
af Vindum. En af liði Magnúss konungs féll ekki mart en
fjöldi varð sárt.

Eftir orustu lét Magnús konungur binda sár sinna manna en
læknar voru ekki svo margir í herinum sem þá þurfti. Þá gekk
konungur til þeirra manna er honum sýndist og þreifaði um
hendur þeim. En er hann tók í lófana og strauk um þá nefndi
hann til tólf menn, þá er honum sýndist sem mjúkhendastir
mundu vera og segir að þeir skyldu binda sár manna en engi
þeirra hafði fyrr sár bundið. En allir þessir urðu hinir
mestu læknar. Þar voru tveir íslenskir menn. Var annar
Þorkell Geirason af Lyngum, annar Atli faðir Bárðar svarta í
Selárdal og komu frá þeim margir læknar síðan.

Eftir þessa orustu varð frægt mjög víða um lönd jartegn sú er
gert hafði hinn helgi Ólafur konungur og var það alþýðu mál
að engi maður mundi þurfa að berjast við Magnús konung
Ólafsson og Ólafur konungur faðir hans væri honum svo
nákvæmur að óvinir hans mættu enga mótstöðu veita honum fyrir
þá sök.