MGóð ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Magnús Ólafsson byrjaði ferð sína eftir jólin austan af
Hólmgarði ofan til Aldeigjuborgar. Taka þeir að búa skip sín
er ísa leysti um vorið.

Þess getur Arnór jarlaskáld í Magnússdrápu:

Nú hykk rjóðanda reiðu

rógörs, því að veitk görva,

þegi seimbrotar, segja

seggjum hneitis eggja.

Vara ellefu allra

ormsetrs hati vetra,

hraustr þá er herskip glæsti

Hörða vinr úr Görðum.

Magnús konungur hélt austan um vorið til Svíþjóðar.

Svo segir Arnór:

Þing bauð út hinn ungi

eggrjóðandi þjóðum.

Fim bar hirð til hömlu

hervæðr ara bræðis.

Salt skar húfi héltum

hraustr þjóðkonungr austan.

Báru brimlogs rýri

brún veðr að Sigtúnum.

Hér segir að Magnús konungur, þá er hann fór austan úr
Garðaríki, að hann sigldi fyrst til Svíþjóðar og upp til
Sigtúna. Þá var konungur í Svíþjóð Önundur Ólafsson. Þar var
þá og Ástríður drottning er átt hafði hinn helgi Ólafur
konungur. Hún fagnaði forkunnarvel Magnúsi stjúpsyni sínum og
lét þegar stefna fjölmennt þing þar sem kallað er á Höngrum.

En á því þingi talaði Ástríður og sagði svo: "Hér er nú
kominn með oss sonur hins helga Ólafs konungs er Magnús
heitir, ætlar nú ferð sína til Noregs að sækja föðurarf sinn.
Er mér skylda mikil að styrkja hann til þessarar ferðar því
að hann er stjúpsonur minn, svo sem það er öllum kunnigt,
bæði Svíum og Norðmönnum. Skal eg hér engan hlut til spara,
þann er eg hefi föng á, að hans styrkur mætti mestur verða,
bæði fjölmenni það er eg á forráð á og svo fé. Svo þeir allir
er til þessar ferðar ráðast með honum skulu eiga heimila mína
vináttu fullkomna. Eg vil því og lýsa að eg skal ráðast til
ferðarinnar með honum. Mun það þá öllum auðsýnt að eg spari
eigi aðra hluti til liðsemdar við hann, þá er eg má honum
veita."

Síðan talaði hún langt og snjallt.

En er hún hætti þá svöruðu margir, sögðu svo að Svíar höfðu
litla tírarför farið til Noregs þá er þeir fylgdu Ólafi
konungi föður hans. "Og er eigi hér betra að von er þessi
konungur er," segja þeir, "eru menn fyrir þá sök ófúsir
þessarar ferðar."

Ástríður svarar: "Allir þeir er nokkurir hreystimenn vilja
vera munu ekki æðrast um slíkt. En ef menn hafa látið frændur
sína með hinum helga Ólafi konungi eða sjálfir sár fengið þá
er það nú drengskapur að fara nú til Noregs og hefna þess."

Kom Ástríður svo orðum sínum og liðveislu að fjöldi liðs varð
til með Ástríði að fylgja honum til Noregs.

Þess getur Sighvatur skáld:

Hrein getum hála launa

hnossfjöld lofi ossu

Ólafs dætr, er átti

jöfur sighvatastr digri.

Þings beið her á Höngrum

hundmargr Svía grundar

austr, er Ástríð lýsti

Ólafs sonar málum.

Máttit hún við hættna,

heilráð, Svía deila

meir, þótt Magnús væri

margnenninn son hennar.

Olli hún því, að allri

áttleifð Haralds knátti,

mest með máttkum Kristi,

Magnús konungr fagna.

Mildr á mennsku að gjalda

Magnús, en því fögnum,

það gerði vin virða

víðlendan, Ástríði.

Hún hefr svo komið sínum,

sönn, að fá mun önnur,

orð geri eg drós til dýrðar,

djúpráð kona, stjúpi.

Svo segir Þjóðólfur skáld í Magnússflokki:

Út réttu, allvaldr, skjóta

ekin dúðist rá, snekkju,

en þrítugt skip þrautar

þann tíð í haf skríða.

Vægðit vendi sveigðum

veðr ótt of þér, dróttinn.

Hlóðu hirðmenn prúðir

húnskrift í Sigtúnum.