Mberf ch. 24

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Magnús konungur bjó þá skip sín og ætlaði austur til Noregs.
Hann setti menn sína til gæslu í Dyflinni. Hann lá við
Úlastír öllu liði sínu og voru seglbúnir. Þeir þóttust þurfa
strandhöggva og sendi Magnús konungur sína menn til
Mýrjartaks konungs að hann skyldi senda honum strandhögg, og
kvað á dag að koma skyldi, hinn næsta fyrir Barthólómeusmessu
ef sendimenn væru heilir. En messudagsaftaninn voru þeir eigi
komnir.

En messudaginn þá er sól rann upp gekk Magnús konungur á land
með mestum hluta liðs síns og gekk upp frá skipum, vildi
leita eftir mönnum sínum og strandhöggvi. Veður var vindlaust
og sólskin. Leiðin lá yfir mýrar og fen og voru þar höggnar
yfir klappir en kjarrskógar við tveggja vegna. Þá er þeir
sóttu fram varð fyrir þeim leiti mjög hátt. Þaðan sáu þeir
víða. Þeir sáu jóreyk mikinn upp á landið, ræddu þá milli sín
hvort það mundi vera her Íra en sumir sögðu að þar mundu vera
menn þeirra með strandhöggvi. Námu þeir þar stað.

Þá mælti Eyvindur ölbogi: "Konungur," segir hann, "hverja
ætlan hefir þú á ferð þessi? Óvarlega þykir mönnum þú fara.
Veistu að Írar eru sviksamir. Ætla nú ráð nokkuð fyrir liði
yðru."

Þá mælti konungur: "Fylkjum nú liði voru og verum við búnir
ef þetta eru svik."

Var þá fylkt. Gekk konungur og Eyvindur fyrir fylkingunni.
Hafði Magnús konungur hjálm á höfði og rauðan skjöld og lagt
á með gulli leó, gyrður sverði því er Leggbítur var kallað,
tannhjaltað og gulli vafiður meðalkaflinn, hið besta vopn.
Hann hafði kesju í hendi. Hann hafði silkihjúp rauðan yfir
skyrtu og skorið fyrir og á bak leó með gulu silki. Og var
það mál manna að eigi hefði séð skörulegra mann eða
vasklegra. Eyvindur hafði og silkihjúp rauðan og með sama
hætti sem konungur. Var hann og mikill maður og fríður og
hinn hermannlegsti.