Ldn ch. 91

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Baugur hét maður, fóstbróðir Hængs; hann fór til Íslands og
var hinn fyrsta vetur á Baugsstöðum, en annan með Hængi. Hann
nam Fljótshlíð alla að ráði Hængs ofan um Breiðabólstað til
móts við Hæng og bjó að Hlíðarenda; hans son var Gunnar í
Gunnarsholti og Eyvindur að Eyvindarmúla, þriðji Steinn hinn
snjalli og (Hildur dóttir), er átti Örn í Vælugerði.

Þeir Steinn hinn snjalli og Sigmundur, son Sighvats rauða,
áttu för utan af Eyrum og komu til Sandhólaferju allir senn,
Sigmundur og förunautar Steins, og vildu hvorir fyrr fara
yfir ána. Þeir Sigmundur stökuðu húskörlum Steins og ráku þá
frá skipinu; þá kom Steinn að og hjó þegar Sigmund banahögg.
Um víg þetta urðu Baugssynir allir sekir úr Hlíðinni; fór
Gunnar í Gunnarsholt, en Eyvindur undir Fjöll austur í
Eyvindarhóla, en Snjallsteinn í Snjallsteinshöfða.

Það líkaði illa (Þorgerði) dóttur Sigmundar, er föðurbani
hennar fór út þannig, og eggjaði Önund bónda sinn að hefna
Sigmundar. Önundur fór með þrjá tigu manna í Snjallshöfða og
bar þar eld að húsum. Snjallsteinn gekk út og gafst upp; þeir
leiddu hann í höfðann og vógu hann þar.

Eftir víg það mælti Gunnar; hann átti þá Hrafnhildi
Stórólfsdóttur, systur Orms hins sterka; Hámundur var son
þeirra. Þeir voru báðir afreksmenn að afli og vænleik.
Önundur varð sekur um víg Snjallsteins; hann sat með
fjölmenni tvo vetur. Örn í Vælugerði, mágur Gunnars, hélt
njósnum til Önundar.

Eftir jól hinn þriðja vetur fór Gunnar með þrjá tigu manna að
Önundi að tilvísan Arnar. Önundur fór frá leik með tólfta
mann til hrossa sinna. Þeir fundust í Orustudal; þar féll
Önundur með fjórða mann, en einn af Gunnari. Gunnar var í
blárri kápu; hann reið upp eftir Holtum til Þjórsár, og
skammt frá ánni féll hann af baki og var þá örendur af sárum.

Þá er synir Önundar óxu upp, Sigmundur kleykir og Eilífur
auðgi, sóttu þeir Mörð gígju að eftirmáli, frænda sinn.
Mörður kvað það óhægt um sekjan mann; þeir kváðu sér við Örn
verst líka, er þeim sat næst. Mörður lagði það til, að þeir
skyldu fá Erni skóggangssök og koma honum svo úr héraði.

Önundarsynir tóku beitingamál á hendur Erni, og varð hann svo
sekur, að Örn skyldi falla óheilagur fyrir Önundarsonum
hvervetna nema í Vælugerði og í örskotshelgi við landeign
sína. Önundarsynir sátu jafnan um hann, en hann gætti sín
vel. Svo fengu þeir færi á Erni, að hann rak naut úr landi
sínu; þá vógu þeir Örn, og hugðu menn, að hann mundi
óheilagur fallið hafa.

Þorleifur gneisti, bróðir Arnar, keypti að Þormóði
Þjóstarssyni, að hann helgaði Örn; Þormóður var þá kominn út
á Eyrum. Hann skaut þá skot svo langt af handboga, að fall
Arnar varð í örskotshelgi hans. Þá mæltu þeir Hámundur
Gunnarsson og Þorleifur eftir Örn, en Mörður veitti þeim
bræðrum; þeir guldu eigi fé, en skyldu vera héraðssekir úr
Flóa.

Þá bað Mörður til handa Eilífi Þorkötlu Ketilbjarnardóttur,
og fylgdu henni heiman Höfðalönd, og bjó Eilífur þar; en til
handa Sigmundi bað hann Arngunnar, dóttur Þorsteins
drangakarls, og réðst hann austur í sveit; þá gifti Mörður og
Rannveigu systur sína Hámundi Gunnarssyni, og réðst hann þá
aftur í Hlíðina, og var þeirra son Gunnar að Hlíðarenda.

Hildir og Hallgeir og Ljót, systir þeirra, voru kynjuð af
Vesturlöndum; þau fóru til Íslands og námu land milli Fljóts
og Rangár, Eyjasveit alla upp til Þverár. Hildir bjó í
Hildisey; hann var faðir Móeiðar. Hallgeir bjó í Hallgeirsey;
hans dóttir var Mábil, er átti Helgi Hængsson, en Ljót bjó á
Ljótarstöðum.