Ldn ch. 74

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Máni hét maður; hann var fæddur í Ömð á Hálogalandi; hann fór
til Íslands og braut við Tjörnes og bjó að Máná nokkura
vetur.

Síðan rak Böðólfur hann á braut þaðan, og nam hann þá fyrir
neðan Kálfborgará, milli Fljóts og Rauðaskriðu, og bjó að
Mánafelli.

Hans son var Ketill, er átti Valdísi Þorbrandsdóttur, er
keypti Rauðaskriðulönd að Mána. Hans dóttir var Dalla, systir
Þorgeirs Galtasonar; hana átti Þorvaldur Hjaltason.

Ljótur óþveginn hét maður, er nam Kelduhverfi upp frá
Keldunesi. Hans son var Grís faðir Galta í Ási; hann var
vitur maður og vígamaður mikill.

Önundur nam (og) Kelduhverfi frá Keldunesi og bjó í Ási; hann
var son Blæings Sótasonar, bróðir Bálka í Hrútafirði. Dóttir
Önundar var Þorbjörg, er átti Hallgils Þorbrandsson úr
Rauðaskriðu.

Þorsteinn son Sigmundar Gnúpa-Bárðarsonar bjó fyrst að
Mývatni. Hans son var Þorgrímur, faðir Arnórs í Reykjahlíð,
er átti Þorkötlu, dóttur Böðvars Hrólfssonar úr Gnúpufelli.
Böðvar var son þeirra.

Þorkell hinn hávi kom ungur til Íslands og bjó fyrst að
Grænavatni, er gengur af Mývatni. Sigmundur hét son hans;
hann átti Vigdísi, dóttur Þóris af Espihóli; hann vó Glúmur á
akrinum. Dóttir Þorkels var Arndís, er átti Vigfúss bróðir
Víga-Glúms. Þorkell gat son í elli sinni; sá hét Dagur. Hann
var faðir Þórarins, er átti Yngvildi, dóttur Halls á Síðu,
síðar en Eyjólfur hinn halti.

Geiri hét maður norrænn, er fyrstur bjó fyrir sunnan Mývatn á
Geirastöðum; hans son var Glúmur og Þorkell.

Þeir feðgar börðust við Þorberg höggvinkinna og felldu
Þorstein son hans. Fyrir þau víg voru þeir görvir norðan úr
sveitum.

Geiri sat um vetur á Geirastöðum við Húnavatn. Síðan fóru
þeir í Breiðafjörð og bjuggu í Geiradal í Króksfirði. Glúmur
fékk Ingunnar, dóttur Þórólfs Véleifssonar. Þeirra börn voru
þau Þórður, er átti Guðrúnu Ósvífursdóttur, og Þorgerður, er
átti Þórarinn Ingjaldsson, þeirra son Helgu-Steinar.

Torf-Einar jarl gat dóttur í æsku; sú hét Þórdís; hana fæddi
Rögnvaldur jarl og gifti hana Þorgeiri klaufa. Þeirra son var
Einar; hann fór til Orkneyja að finna frændur sína; þeir
vildu eigi taka við frændsemi hans.

Þá kaupir Einar í skipi með bræðrum tveimur, Vestmanni og
Vémundi; þeir fóru til Íslands og sigldu fyrir norðan landið
og vestur um Sléttu í fjörðinn. Þeir settu öxi í Reistargnúp
og kölluðu því Öxarfjörð; þeir settu örn upp fyrir vestan og
kölluðu þar Arnarþúfu; en í þriðja stað settu þeir kross; þar
nefndu þeir Krossás. Svo helguðu þeir sér allan Öxarfjörð.

Börn Einars voru þau Eyjólfur, er Galti Gríssson vó, og Ljót,
móðir Hróa hins skarpa, er hefndi Eyjólfs og vó Galta. Synir
Glíru-Halla, Brandur og Bergur, voru dóttursynir Ljótar; þeir
féllu í Böðvarsdal.

Reistur son Bjarneyja-Ketils og Hildar, systur Ketils
þistils, faðir Arnsteins goða, hann nam land á milli
Reistargnúps og Rauðagnúps og bjó í Leirhöfn.

Arngeir hét maður, er nam Sléttu alla milli Hávararlóns og
Sveinungsvíkur; hans börn voru þau Þorgils og Oddur og
Þuríður, er Steinólfur í Þjórsárdal átti.

Þeir Arngeir og Þorgils gengu heiman í fjúki að leita fjár og
komu eigi heim. Oddur fór að leita þeirra og fann þá báða
örenda, og hafði hvítabjörn drepið þá og lá þá á pasti, er
hann kom að. Oddur drap björninn og færði heim, og segja
menn, að hann æti allan, og kallaðist þá hefna föður síns, er
hann drap björninn, en þá bróður síns, er hann át hann.

Oddur var síðan illur og ódæll við að eiga; hann var
hamrammur svo mjög, að hann gekk heiman úr Hraunhöfn um
kveldið, en kom um morguninn eftir í Þjórsárdal til liðs við
systur sína, er Þjórsdælir vildu berja grjóti í hel.

Sveinungur nam Sveinungsvík, en Kolli Kollavík, og bjó þar
hvor, sem við er kennt síðan.

Ketill þistill nam Þistilsfjörð milli Hundsness og Sauðaness.
Hans son var Sigmundur, faðir Laugarbrekku-Einars.

Nú eru rituð landnám í Norðlendingafjórðungi, og eru þessir
þar ágætastir landnámsmenn: Auðun skökull, Ingimundur, Ævar,
Sæmundur, Eiríkur í Goðdölum, Höfða-Þórður, Helgi hinn magri,
Eyvindur Þorsteinsson höfða. En þar voru tólf hundruð bónda,
þá er talið var.