Ldn ch. 51

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Snæbjörn son Eyvindar austmanns, bróðir Helga magra, nam land
milli Mjóvafjarðar og Langadalsár og bjó í Vatnsfirði. Hans
son var Hólmsteinn faðir Snæbjarnar galta. Móðir Snæbjarnar
var Kjalvör, og voru þeir Tungu-Oddur systrasynir. Snæbjörn
var fóstraður í Þingnesi með Þóroddi.

Hallbjörn son Odds frá Kiðjabergi Hallkelssonar, bróður
Ketilbjarnar hins gamla, fékk Hallgerðar, dóttur Tungu-Odds.
Þau voru með Oddi hinn fyrsta vetur; þar var Snæbjörn galti.
Óástúðligt var með þeim hjónum.

Hallbjörn bjó för sína um vorið að fardögum; en er hann var
að búnaði, fór Oddur frá húsi til laugar í Reykjaholt; þar
voru sauðahús hans; vildi hann eigi vera við, er Hallbjörn
færi, því að hann grunaði, hvort Hallgerður mundi fara vilja
með honum. Oddur hafði jafnan bætt um með þeim.

Þá er Hallbjörn hafði lagt á hesta þeirra, gekk hann til
dyngju, og sat Hallgerður á palli og kembdi sér; hárið féll
um alla hana og niður á gólfið; hún hefir kvenna best verið
hærð á Íslandi með Hallgerði snúinbrók. Hallbjörn bað hana
upp standa og fara; hún sat og þagði; þá tók hann til hennar,
og lyftist hún ekki. Þrisvar fór svo. Hallbjörn nam staðar
fyrir henni og kvað:

Ölkarma lætr, arma

eik firrumk þat, leika

Lofn fyr lesnis stafni

línbundin mik sínum.

Bíða munk of brúði,

böl gervir mig fölvan,

snertumk harmr í hjarta

hrót, aldrigi bótir.

Eftir það snaraði hann hárið um hönd sér og vildi kippa henni
af pallinum, en hún sat og veikst ekki. Eftir það brá hann
sverði og hjó af henni höfuðið, gekk þá út og reið í brutt.
Þeir voru þrír saman og höfðu tvö klyfjahross.

Fátt var manna heima, og var þegar sent að segja Oddi.
Snæbjörn var á Kjalvararstöðum, og sendi Oddur honum mann,
bað hann sjá fyrir reiðinni, en hvergi kveðst hann fara
mundu.

Snæbjörn reið eftir þeim með tólfta mann, og er þeir
Hallbjörn sá eftirreiðina, báðu förunautar hans hann undan
ríða, en hann vildi það eigi. Þeir Snæbjörn komu eftir þeim
við hæðir þær, er nú heita Hallbjarnarvörður; þeir Hallbjörn
fóru á hæðina og vörðust þaðan. Þar féllu þrír menn af
Snæbirni og báðir förunautar Hallbjarnar. Snæbjörn hjó þá fót
af Hallbirni í ristarlið; þá hnekkti hann á hina syðri hæðina
og vó þar tvo menn af Snæbirni, og þar féll Hallbjörn. Því
eru þrjár vörður á þeirri hæðinni, en fimm á hinni. Síðan fór
Snæbjörn aftur.

Snæbjörn átti skip í Grímsárósi; það keypti hálft Hrólfur
hinn rauðsenski. Þeir voru tólf hvorir. Með Snæbirni voru
þeir Þorkell og Sumarliði, synir Þorgeirs rauðs, Einarssonar
Stafhyltings. Snæbjörn tók við Þóroddi úr Þingnesi fóstra
sínum og konu hans, en Hrólfur tók við Styrbirni, er þetta
kvað eftir draum sinn:

Bana sé ek okkarn

bekkja tveggja,

allt ömurligt

útnorðr í haf,

frost ok kulða,

feikn hvers konar.

Veit ek af slíku

Snæbjörn veginn.

Þeir fóru að leita Gunnbjarnarskerja og fundu land. Eigi
vildi Snæbjörn kanna láta um nótt. Styrbjörn fór af skipi og
fann fésjóð í kumli og leyndi; Snæbjörn laust hann með öxi;
þá féll sjóðrinn niður. Þeir gerðu skála, og lagði hann í
fönn. Þorkell son Rauðs fann, að vatn var á forki, er stóð út
í skálaglugg; það var um gói. Þá grófu þeir sig út. Snæbjörn
gerði að skipi, en þau Þóroddur voru að skála af hans hendi,
en þeir Styrbjörn af Hrólfs hendi; aðrir fóru að veiðum.
Styrbjörn vó Þórodd, en Hrólfur og þeir báðir Snæbjörn.
Rauðssynir svörðu eiða og allir aðrir til lífs sér.

Þeir tóku Hálogaland og fóru þaðan til Íslands í Vaðil.
Þorkell trefill gat sem farið hafði fyrir Rauðssonum. Hrólfur
gerði virki á Strandarheiði. Trefill sendi Sveinung til
höfuðs honum; fór hann fyrst á Mýri til Hermundar, þá til
Óláfs að Dröngum, þá til Gests í Haga; hann sendi hann til
Hrólfs, vinar síns. Sveinungur vó Hrólf og Styrbjörn; þá fór
hann í Haga. Gestur skipti við hann sverði og öxi og fékk
honum hesta tvo hnökkótta og lét mann ríða um Vaðil allt í
Kollafjörð og lét Þorbjörn hinn sterka heimta hestana.
Þorbjörn vó hann á Sveinungseyri, því að sverðið brotnaði
undir hjöltunum.

Því hældist Trefill við Gest, þá er saman var jafnað viti
þeirra, að hann hefði því komið á Gest, að hann sendi sjálfur
mann til höfuðs vinum sínum.